Jak pozbyć się uczucia zazdrości

Czy pamiętacie bajkę o zmarłej księżniczce?? Ten, w którym królowa truje swoją pasierbicę zatrutym jabłkiem. Co go napędzało?? Dlaczego tak bardzo starała się wyprzeć młodą księżniczkę ze świata?? Zazdrość, oczywiście. Bardzo denerwujące jest żywe przypominanie o tym, że nie jest się już tak młodym, a w odpowiedzi na pytanie „Czy jestem najsłodszą osobą na świecie??” uzyskać odpowiedź – „Nie!”. Nawet najbardziej pewna siebie kobieta nie może tego znieść.

Morał z tej opowieści – zazdrość jest złym uczuciem, ponieważ skłania nas do robienia złych rzeczy i popycha do podłości, zdrady i morderstwa. Nieprzypadkowo zazdrość jest jednym z grzechów śmiertelnych w tradycji religijnej. Wielu filozofów, w tym Nietzsche, Schopenhauer i inne legendarne nazwiska, obwiniało zazdrość o wszystkie wojny światowe (jedno państwo zazdrości drugiemu) i rewolucje (zazdrość klasowa).

Czy rzeczywiście jest to tak destrukcyjne uczucie i czy trzeba je w sobie pokonać??

Myśl o tym, że ktoś inny ma coś, czego ty nie masz, powoduje wielkie cierpienie. To właśnie jest zazdrość. Inny sukces budzi poczucie niższości, cudza radość wywołuje niechęć, a szczęście powoduje poczucie deprywacji.

Współczesna psychologia uważa zazdrość za ochronną reakcję psychologiczną. Uruchamia się, gdy nie jesteśmy w stanie zaspokoić jakiejś potrzeby. Na przykład w pieniądzach, sławie, władzy.

Zazdrość wywołują nie tyle same dobrodziejstwa, co emocje związane z ich posiadaniem. Dowodzi tego eksperyment, w którym badacze obserwowali dzieci. Zazdrość znajdował zachęcać berbeci brać zainteresowanie w szczególnej zabawce tylko po tym jak inny dziecko pokazywał zainteresowanie w nim.

Wiek zazdrości

Według badań, zazdrość jest najbardziej dotkliwa między 18 a 24 rokiem życia. Jest to okres, kiedy młody człowiek zdobywa i opanowuje zawód i bardzo ważna jest dla niego konkurencyjność. Dlatego osiągnięcia innych na polu zawodowym są w tym okresie postrzegane szczególnie ostro.

Kolejny przypływ zazdrości następuje w wieku 30-34 lat. W tym wieku człowiek zaczyna podsumowywać wstępne wyniki życia, często porównuje swoje osiągnięcia z innymi. Jeśli porównanie nie wypada na jego korzyść, czuje ostre uczucie zazdrości.

W wieku 55-59 lat nadszedł czas, aby spojrzeć wstecz i ocenić swoje życie. Jeśli czyjeś życie jest bardziej udane, pojawia się zazdrość.

Statystyki mówią, że po 60 roku życia ludzie są mniej zazdrośni. Możliwe wyjaśnienie jest takie, że w końcu nauczyli się doceniać to, co mają.

Przyczyny zazdrości, czyli jakie cechy osobiste sprawiają, że człowiek jest zazdrosny

1. Jedną z głównych przyczyn zazdrości według psychologów jest poczucie niższości i zależnej samooceny. Ludzie ciągle porównują się z innymi i znajdują coraz więcej wad w swoim życiu i plusów w życiu innych, co powoduje zazdrość.

2. Zewnętrzny locus of control: Kiedy osoba widzi przyczyny swoich niepowodzeń w kimś lub czymś innym, a nie w sobie. Mają nastawienie, że wszechświat jest dla nich niesprawiedliwy. Wszystkie względy trafiają do kogoś innego, bo jest szybszy, ma więcej szczęścia itp..

3. Tendencja do nadmiernej kontroli. Trudno jest znosić cudzy sukces i ktoś, kto kiedyś wszystko kontrolował. Nie może zaakceptować, że coś dzieje się bez jego zgody.

4. Perfekcjonizm. Zazdrośni są również ludzie o wysokich oczekiwaniach, którzy są zbyt wymagający wobec siebie i innych. Trudno im zaakceptować swoją niedoskonałość, która staje się coraz bardziej widoczna na tle doskonałości drugiej osoby.

5. Egocentryzm i egoizm. Takiej osobie trudno pogodzić się z sukcesem innych, dlatego zazdrość jest szczególnie silna.

Istnieją również czynniki zewnętrzne, które przyczyniają się do pojawienia się zazdrości. Weźmy przykład z tych dwóch.

Powiedzmy, że chciałbyś zdobyć stanowisko kierownicze, będzie to przedmiotem zazdrości. Ale zamiast ciebie, obiektem zazdrości jest krewny dyrektora. Wszystkie części równania łączą się ze sobą. Jest przedmiot, podmiot, plus poczucie niesprawiedliwości społecznej i niemożność zaspokojenia potrzeby, czyli chęci posiadania czegoś, na co można liczyć.. aby zdobyć pozycję, której pragną. Wynikiem tej sytuacji byłoby silne uczucie zazdrości.

Skąd bierze się zazdrość??

Oczywiście, od dzieciństwa.

Dzieci od najmłodszych lat uczone są „zdrowej” rywalizacji, porównywania się z innymi dziećmi. Podkreślają to rodzice w celach wychowawczych, nauczyciele w szkole, starając się zachęcić dzieci do wytężonej nauki. Nawyk porównywania się z innymi i oceniania w ten sposób własnych osiągnięć zostaje z człowiekiem na całe życie. A poczucie własnej nieadekwatności („jestem gorszy od innych”) staje się źródłem ciągłej zazdrości.

Jeśli powiększymy efekt rywalizacji, dbając o to, by dziecko nigdy nie otrzymało pochwały, nie zostało rozpoznane, skończymy z patologicznie zazdrosnym dorosłym.

„Nie jestem zazdrosny”

Od dzieciństwa uczymy się ukrywać zazdrość, bo często słyszymy zdanie „niedobrze jest być zazdrosnym”. Kiedy doświadczamy tego uczucia, wstydzimy się i karzemy siebie. Dlatego całkiem zrozumiałe jest, że staramy się zamaskować zazdrość, ukryć ją, także przed samym sobą. Nasza psychika ma szereg mechanizmów obronnych, aby utrzymać w głowie myśl – „jestem zazdrosny”.

Możesz na przykład zrezygnować z czynności, która nie działa na Ciebie, ale doskonale pasuje do Twojego sąsiada. Albo umniejszać, bagatelizować cudze sukcesy i wywyższać własne, choćby niewielkie, osiągnięcia.

„Czarna i biała zazdrość

W zależności od tego, jakie emocje przeżywa dana osoba równolegle z zazdrością i jak to się przekłada na jej zachowanie, możemy mówić o „czarnej” i „białej” zazdrości. Definicje te są nie tylko używane w mowie potocznej, ale także wykorzystywane przez profesjonalnych psychologów.

Oba rodzaje zazdrości rodzą się z poczucia niższości, bycia niewystarczającym w porównaniu z kimś innym. W obu przypadkach osoba czuje, że czegoś jej brakuje. A potem może pójść różnymi drogami. Aby „wyrównać rachunki” z obiektem zazdrości poprzez podniesienie się do jego poziomu – zarobić tyle samo pieniędzy, schudnąć, kupić taki sam samochód itp.. Albo zniszczyć rywala i jego sukces. Ta droga jest zawsze związana z intrygami, intrygami, podłymi działaniami. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z białą zazdrością. Drugi to „czarny”.

„Czarna” zazdrość opiera się na zasadzie: „jeśli ja nie mam nic, to ty też nie możesz mieć nic”. Wszyscy są równi”. Takie przekonanie jest czasem mylnie uważane przez człowieka za sprawiedliwy świat. W takim przypadku cierpi również ten, któremu się zazdrości.. i niespełnioną potrzebę, która kryje się za tą emocją. Ale zazdrośnik cierpi jeszcze bardziej. Całą swoją energię przeznacza na bezsensowne działania, niszczy siebie od środka. Takie uczucie może mieć nie tylko skutki psychiczne, ale także somatyczne: nadciśnienie, problemy z sercem, nieprawidłowe funkcjonowanie wątroby.

„Biała” zazdrość czy zawiść-imitacja ma w swojej podstawie zupełnie inną postawę – „chcę tego samego”. To uczucie motywuje i wzmacnia jednostkę do osiągnięcia sukcesu. Jest jednak pewien minus tej formy zazdrości. Chęć osiągnięcia czegoś z ducha rywalizacji prowadzi do sytuacji, w której dostajemy coś innego niż to, czego naprawdę chcemy. Zobaczył kosiarkę sąsiada i chciał kupić dla siebie. Zaoszczędziłeś pieniądze i kupiłeś maszynę, ale zakup nie przyniósł nic poza rozczarowaniem. Nie ma on normalnego trawnika i używanie kosiarki jest niewygodne. Zmarnowane pieniądze i energia.

Zazdrość może być konstruktywna

Zazdrość ma wiele oblicz i nie zawsze jest czarnym zjawiskiem. Jeśli osoba doświadczająca zazdrości nie towarzyszy jej wrogie uczucia i zachowania, nie przyjmuje osiągnięć innych ludzi jako zagrożenia dla siebie i świadomie podchodzi do własnych emocji, ma wszelkie szanse, by zamienić zazdrość w punkt wzrostu. Jak?

Nie obwiniaj się i nie wstydź przede wszystkim siebie – zazdrość odczuwa każdy. Następnie, aby zrozumieć dlaczego jesteś zazdrosny, jaka niespełniona potrzeba stoi za tą emocją. Kiedy używamy zazdrości jako przedmiotu analizy, możemy dowiedzieć się wielu rzeczy o nas samych. Na przykład, jesteś rozpaczliwie zazdrosny o ludzi, którzy kupują mieszkania. Jesteś złym człowiekiem? Nie. Jest w nich ukryte przesłanie, że dom, komfort i przytulność są dla Ciebie ważne i powinieneś dążyć do ich realizacji. Zazdrość o tych, którzy są szczęśliwi i spełnieni w swojej pracy sugeruje, że czujesz się niespełniony, najprawdopodobniej nie robisz tego, co jest twoją pasją. Jest powodem do zastanowienia się nad swoim celem i zmiany trajektorii życia.

Zazdrość pokazuje, gdzie jest silny potencjał do zmiany i napędza samodoskonalenie. Dlatego też nie ma potrzeby eliminowania tego uczucia w sobie. Lepiej przeanalizować go i zrozumieć swoje potrzeby. Ale jeśli poważnie myślisz o walce z zazdrością, oto kilka sposobów, jak sobie z nią poradzić.

Jak walczyć z zazdrością

1. samodoskonalenie: im bardziej będziesz się rozwijał we własnych oczach, tym mniej będziesz się czuł bezwartościowy w porównaniu z innymi;
2. Szukać własnych celów, zamiast próbować osiągnąć cudze;
3. Porównuje się tylko do wczorajszego siebie
4. zaakceptować siebie takimi, jakimi są, ze wszystkimi swoimi wadami;
5. Spróbuj zobaczyć za cudzym sukcesem wszystko to, co jest ukryte: nie wiesz, ile kosztował Twojego byłego kolegę z klasy jego biznes, jakie wyrzeczenia poniósł, aby osiągnąć ten sukces;
6. Skończ z „holowaniem”, dzieciństwo już dawno minęło, czas przestać ciągle z kimś rywalizować; o wartości człowieka nie decyduje to, o ile wyprzedza drugiego.

Źródła:

.. Dmitriewa, Psychologia zazdrości

. . Gorshenin, „Współczesne koncepcje psychologiczne badania zazdrości”

/ukraina/ukraina_w_rusi/2016/10/161028_ru_s_blog_psychologa