10 największych kompozytorów na świecie według New York Timesa

Choć na świat muzyki ogromny wpływ mają mody, jest jedna dziedzina, która pozostaje niezmienna od ponad stu lat: muzyka klasyczna. Dzieła klasycznych kompozytorów odniosły wielki sukces już za życia ich twórców, a z czasem stały się rozpoznawalne na całym świecie. Muzyka klasyczna jest studiowana w szkołach wyższych, a nawet wykorzystywana w celach terapeutycznych, ze względu na jej dobroczynny wpływ na psychikę człowieka. Stosunkowo niedawno ekspert muzyczny z szanowanego „New York Timesa” przeprowadził szeroko zakrojone badania mające na celu wyłonienie dziesięciu najwybitniejszych pisarzy muzycznych w historii ludzkości. Sprawdźmy, którzy kompozytorzy są uznawani za najlepszych na świecie.

Lista największych kompozytorów świata według „New York Timesa

Nominacja	miejsce	Kompozytor	ranking
Najlepsi kompozytorzy na świecie według New York Timesa	10	Béla Bartók	4,1
9	Richard Wagner	4.2
8	Giuseppe Verdi	4.3
7	Johannes Brahms	4.4
6	Igor Stavrinsky	4.5
5	Claude Debussy	4.6
4	Franz Schubert	4.7
3	Wolfgang Amadeus Mozart	4.8
2	Ludwig van Beethoven	4.9
1	Johann Sebastian Bach	5.0

Béla Bartók

Ocena: 4.1

Jeden z najbardziej uznanych innowatorów XX wieku wniósł nieoceniony wkład do muzyki światowej. Niedoszły kompozytor urodził się w Nadzentmiklos w Rumunii w 1881 roku. Od najmłodszych lat jego rodzice rozwijali w nim miłość do muzyki. Matka Bartóka grała na fortepianie, a ojciec był muzykiem amatorem zaangażowanym w lokalną orkiestrę. W wieku pięciu lat potrafił już zagrać z ojcem utwór na fortepianie. Pierwszy publiczny debiut w wieku 11 lat. Zagrał na benefisie orkiestry w zakarpackim mieście Vinogradov, grając nie tylko Beethovena, ale i własną muzykę. Wkrótce potem młody kompozytor wyjechał do Bratysławy, gdzie studiował u Laszlo Erkela, a później wstąpił do Akademii Muzycznej, gdzie został przyjęty bez egzaminu wstępnego.

Od ukończenia studiów Bartók rozpoczął błyskotliwą karierę muzyczną. Jest również autorem takich dzieł jak opera Zamek księcia Bluebearda oraz baletów Drewniany książę i Cudowny mandaryn. Ta ostatnia nie została przyjęta przez cenzorów, którzy uznali ją za zbyt nieprzyzwoitą. Bartók skomponował również kilka utworów inspirowanych folklorem ludowym, jednym z nich są Tańce bałkańskie. Kompozytor odmówił występów w Niemczech w okresie nazizmu, a nawet zrezygnował z członkostwa w Austriackim Związku Kompozytorów, gdyż był przekonanym antyfaszystą. Po wybuchu wojny Bartók wyemigrował do USA, gdzie zamieszkał w Nowym Jorku. Jeden z kraterów Merkurego został nazwany na cześć słynnego kompozytora.

Richard Wagner

Ocena: 4.2

Niemiecki kompozytor miał ogromny wpływ na europejską kulturę muzyczną i teorię sztuki w ogóle. Jego kompozycje operowe były prawdziwie rewolucyjne w swoich czasach. Wagner zaczął grać muzykę w 1828 roku, w czym pomógł mu przybrany ojciec, aktor Ludwig Geyer. W 1831 roku studiował muzykę na Uniwersytecie w Lipsku. Przez długi czas Wagner pracował jako chórzysta teatralny, potem jako dyrygent, a następnie jako nadworny kapelmistrz na dworze saskim. Sławę kompozytorowi przyniosła opera Rienzi. The Last Tribute”. W 1849 r. wziął udział w powstaniu drezdeńskim, wspierając walkę o ustanowienie w Niemczech rządu republikańskiego w miejsce monarchii. Po klęsce rewolucjonistów udał się do Zurychu. To właśnie tam Wagner rozpoczął pracę nad swoim słynnym cyklem Pierścień Nibelungów oraz dramatem muzycznym Tristan i Izolda. W 1864 roku kompozytor przeniósł się do Monachium, gdzie napisał opery Zygfryd i Der Godsboden. Ostatni okres swojego życia przeżył w Wenecji.

Muzyka Wagnera była odzwierciedleniem jego koncepcji filozoficznej, która kładła nacisk na dramat muzyczny. Uważał ją za najwyższy wyraz sztuki i główny cel swojej pracy. Reformatorskie poglądy kompozytora były już wyraźnie widoczne w jego wczesnych dziełach, takich jak Latający Holender czy Tannhäuser. Opery Wagnera dały istotny impuls do rozwoju nowoczesnych nurtów w muzyce europejskiej i Polskaej. Oprócz pracy nad swoimi kompozycjami, zajmował się także pisaniem o teorii muzyki oraz teorii i historii sztuki. Zasadniczą istotą filozofii Wagnera jest przekonanie, że harmonię świata można osiągnąć jedynie poprzez jedność piękna i powszechnej wolności, dwóch podstawowych zasad.

Giuseppe Verdi

Ocena: 4.3

Twórczość tego włoskiego kompozytora wyznaczyła rozkwit XIX-wiecznej opery włoskiej. Pozostawił po sobie 28 arcydzieł operowych, które stanowiły później źródło inspiracji dla wielu jego następców. Ciekawy zbieg okoliczności: Verdi urodził się w 1813 roku, w tym samym roku co jego przyszły rywal artystyczny Wagner. Giuseppe Verdi wychował się w ubogiej rodzinie i miał wszelkie szanse, by zostać karczmarzem jak jego ojciec. Rodzice zauważyli jednak talent artystyczny syna, więc podarowali mu szpinet (mały instrument klawiszowy) i wysłali na studia do Pietro Baistrocchiego. Verdi studiował następnie w Busetto alfabetyzm muzyczny u dyrektora Towarzystwa Filharmonicznego. W wieku 18 lat próbował dostać się do Konserwatorium w Mediolanie, ale odmówiono mu przyjęcia ze względu na „niewystarczająco wysoki poziom gry na fortepianie” (Konserwatorium nosi obecnie jego imię), więc kontynuował naukę prywatnie.

Pierwszy publiczny występ Verdiego miał miejsce w 1830 roku. Jednak zasłużona sława i uznanie krytyków przyszły wraz z premierą jego opery Otello. Po długiej i owocnej karierze postanowił pójść za przykładem swojej drugiej żony, śpiewaczki Giuseppiny Strepponi, i porzucić karierę muzyczną. Verdi szybko jednak powrócił do świata opery, komponując Rigoletto, a później La Traviatti, które przyniosły mu wielki sukces i międzynarodowe uznanie.

Johannes Brahms

Ocena: 4.4

Niemiecki kompozytor i muzyk Johannes Brahms jest kluczową postacią okresu romantyzmu. Urodził się w Hamburgu w rodzinie kontrabasisty, po którym odziedziczył miłość do muzyki. Od dzieciństwa Brahms uczył się gry na fortepianie, instrumentach dętych i smyczkowych oraz teorii kompozycji. W wieku dziesięciu lat występował już. Po ukończeniu prywatnej szkoły czternastoletni Brahms dał swój pierwszy recital fortepianowy. Jako kompozytor zadebiutował w 1852 roku sonatą fis-moll. Rok później Brahms poznał Roberta Schumanna i Franza Liszta, co pozytywnie wpłynęło na jego karierę muzyczną. Zaraz potem skomponował szereg wybitnych utworów zarówno fortepianowych, jak i kameralnych. Przez kilka lat Brahms służył na dworze jako muzyk, ale szybko zmęczył się tą pracą.

Szczególne znaczenie dla kompozytora miał rok 1868, kiedy to odbyło się prawykonanie jednego z jego najbardziej uznanych dzieł – Niemieckiego Requiem. Sukces czekał również na jego późniejsze dzieła. Po zdobyciu sławy Brahms wiele podróżował po Europie. Z wiekiem zaczął chorować, ale nie przestał pracować nad swoją muzyką niemal do ostatnich dni. W całym tym czasie napisał ponad osiemdziesiąt utworów w różnych gatunkach, poza operą. Talent i oryginalny styl kompozytora najwyraźniej widać w jego symfoniach.

Igor Strawiński

Ocena: 4.5

Słynny Polska kompozytor i pianista Strawiński został uznany za jedną z największych osobowości muzycznych XX wieku. Wychował się w rodzinie muzyków, w dzieciństwie uczył się gry na fortepianie, później pobierał prywatne lekcje u Rimskiego-Korsakowa, u którego skomponował swoje pierwsze utwory. Młody talent został wkrótce zauważony przez historyka teatru Diagilewa, który poprosił Strawińskiego o skomponowanie baletów dla swojego zespołu. Te trzy balety, zatytułowane Ognisty ptak, Pietruszka i Święta wiosna, przyniosły mu międzynarodową sławę. Przed wybuchem I wojny światowej Strawiński przeniósł się z rodziną do Szwajcarii, a następnie do stolicy Francji, nigdy nie wracając do rodzinnej Francji. To tam napisał swoje opery Słowik i Historia żołnierza. Wkrótce potem zadebiutował jako pianista, biorąc udział w koncercie własnej kompozycji.

W latach 30. Strawiński pracował głównie nad koncertami, komponując na skrzypce i fortepian. Odbył też wiele tras koncertowych, w tym w USA, dokąd kompozytor przeniósł się po wybuchu II wojny światowej. Strawiński przez długi czas mieszkał w Kalifornii i napisał kilka wybitnych dzieł, w tym balet Orfeusz i operę Progresja jeździecka. Pierwsze na świecie muzeum Strawińskiego zostało otwarte w 1990 roku, w ukraińskim mieście Ustilug, w obwodzie wołyńskim.

Claude Debussy

Ocena: 4.6

Muzyka kompozytora stanowi ogniwo pośrednie między klasycznym romantyzmem a XX-wiecznym modernizmem. Uważany jest za najważniejszego przedstawiciela szkoły impresjonistycznej.

Urodzony i wychowany na przedmieściach Paryża, syn ubogiego kupca, Claude Debussy. Wcześnie uczył się muzyki, a w wieku dziesięciu lat wstąpił do Konserwatorium Paryskiego, gdzie studiował grę na fortepianie u pianisty Antoine’a Marmontela. Debussy miał kilka konfliktów z konserwatywnymi nauczycielami, którzy nie akceptowali jego eksperymentalnych skłonności. Kompozytor spędził sporo czasu z rodziną Polskaej patronki von Meck, podróżując z nimi jako ich muzyczny korepetytor. Szczególne wrażenie zrobiła na nim podróż do Rosji, gdzie Debussy został zapoznany z twórczością Czajkowskiego, o którym potem mówił z podziwem.

Po powrocie do stolicy Francji Debussy rozwinął znacznie szerszy krąg znajomości, w dużej mierze dzięki śpiewaczce Vannier, której zadedykował następnie kilka romansów, w tym słynną „Mandolinę” i „W kolczyku”. Za późniejsze utwory kompozytor został nagrodzony Grand Prix de Rome. Później jego twórcze poszukiwania nowego stylu zostały pobudzone przez znajomość z Erikiem Satie. Jedną z najważniejszych kompozycji Debussy’ego było impresjonistyczne preludium L’Après midi d’un faune.

Franz Schubert

Ocena: 4.7

Franz Schubert to ważna postać gatunku klasycznego romantyzmu. Jego muzyka wykazuje niespotykaną jak na swoje czasy oryginalność i niezależność. Utwory tego kompozytora do dziś cieszą się popularnością wśród miłośników muzyki klasycznej.

Schubert urodził się na przedmieściach Wiednia, był synem nauczyciela szkoły parafialnej i muzyka amatora. Ojciec uczył go gry na skrzypcach, a starszy brat zapoznał go z grą na fortepianie. Mimo ewidentnego talentu muzycznego, przyszły kompozytor ukończył seminarium nauczycielskie i uczył w tej samej szkole co jego ojciec. W wolnych chwilach tworzył muzykę. Jego pierwszym dziełem była opera Zamek Przyjemności Szatana. Sukces Schuberta przyszedł wraz ze skomponowaną w 1816 roku balladą Car lasu. Kilka lat później wyjechał z rodzinnego miasta do Gélysées i zaczął udzielać prywatnych lekcji córkom hrabiego Esterhazy. Franz Schubert swój pierwszy i jedyny publiczny koncert dał w 1828 roku, w momencie największego życiowego triumfu. Jednak nieco ponad pół roku później wielki kompozytor zmarł na tyfus.

Mimo krótkiego życia Schubert pozostawił po sobie spuściznę w postaci dziewięciu dzieł symfonicznych, kilkudziesięciu utworów kameralnych i fortepianowych oraz ponad 600 pieśni. Jedną z jego najbardziej popularnych i rozpoznawalnych do dziś kompozycji jest napisany na krótko przed śmiercią Łabędzi śpiew.

Wolfgang Amadeus Mozart

Ocena: 4.8

Mozart był wybitnym austriackim kompozytorem i wirtuozem muzyki pod każdym względem, jednym z twórców gatunku koncertu klasycznego. Miał fenomenalny talent, który ujawnił się w bardzo młodym wieku. Twórczość Mozarta miała ogromny wpływ na dalszy rozwój kultury muzycznej w Europie i na Zachodzie. Żyjąc zaledwie 35 lat, młody geniusz pozostawił po sobie około 600 dzieł, z których większość uznano za arcydzieła.

Mozart urodził się w rodzinie dworskiego skrzypka i dzieciństwo spędził w Salzburgu. Naukę muzyki rozpoczął w wieku trzech lat, a w wieku pięciu lat komponował już małe własne utwory. Chcąc rozwijać talent małego wirtuoza, ojciec zabrał go w podróż, podczas której Beethoven koncertował w domach różnych znakomitości, aż w końcu wraz z ojcem i siostrą został zaproszony do Wiednia na audiencję u cesarzowej Marii Teresy. Kompozytor spędził swoje dorastanie tworząc i wykonując. W 1782 roku przedstawił w stolicy Austrii swoją operę Der Ablegation des Seraglio, która szybko zyskała dużą popularność, nawet w sąsiednich krajach.

U szczytu sławy Beethoven łączył koncertowanie z nauczaniem, otrzymując za to pokaźne honoraria. Za najbardziej efektowne dzieła tego okresu uważa się opery Le nozze di Figaro i Don Giovanni. Jednak jego sława po krótkim czasie zmalała, co doprowadziło do kłopotów finansowych. A jednak Mozart pracował nad muzyką dosłownie do końca życia. Jego ostatnim i niedokończonym dziełem było słynne Requiem.

Ludwig van Beethoven

Ocena: 4.9

Legendarny kompozytor, przedstawiciel wiedeńskiej szkoły klasycznej, jeden z najczęściej wykonywanych przez wieki, a nawet do dziś. Tworzył we wszystkich gatunkach muzycznych swoich czasów, ale za jego największe arcydzieła uważa się napisane przez niego kompozycje instrumentalne.

Beethoven urodził się i dorastał w Bonn w Niemczech. Jego ojciec był tenorem, a dziadek kapelmistrzem. Pierwszy utwór kompozytora ujrzał światło dzienne, gdy miał 12 lat. Studiował intensywnie muzykę, ale śmierć matki zmusiła 17-latka do przerwania nauki i podjęcia pracy w orkiestrze, by pomóc finansowo rodzinie. Beethoven kontynuował studia, uczęszczając na wykłady na Uniwersytecie Wiedeńskim i studiując prywatnie. Jego nauczycielem był Haydn, potem uczył się u Salieriego. Od pierwszych koncertów Beethoven zdobył sławę jako wirtuoz, a jego styl wykonawczy wyróżniał się śmiałością i oryginalnością.

W czasie pobytu w stolicy Austrii kompozytor skomponował wiele sonat fortepianowych, a także kilka koncertów. W 1796 roku Beethoven zaczął tracić słuch z powodu infekcji ucha wewnętrznego, co omal nie doprowadziło go do samobójstwa. Ale na szczęście nie zdecydował się na ten krok i ostatecznie napisał dla świata jedne ze swoich największych dzieł, w tym operę Fidelio oraz VI i IX symfonię.

Johann Sebastian Bach

Ocena: 5.0

Bach przez wielu uważany jest za największego kompozytora i organistę wszech czasów, którego twórczość zainspirowała większość słynnych muzyków żyjących w kolejnych dekadach, a nawet setkach lat. Za życia skomponował ponad tysiąc utworów w wielu różnych gatunkach. Większość utworów Bacha należy do kategorii muzyki sakralnej, ponieważ był on zagorzałym protestantem.

Bach dorastał w rodzinie potomków muzyków, w wieku 10 lat chłopiec został osierocony i wychowywany przez starszego brata, który nauczył go grać na instrumentach muzycznych. W wieku 15 lat udał się na studia do Lüneburga, a po ukończeniu szkoły wokalnej objął stanowisko muzyka dworskiego u księcia Ernsta w Weimarze. Bach pełnił później funkcję organisty w kościele, a w wolnych chwilach pisał utwory orkiestrowe. Pod koniec swojej weimarskiej kariery kompozytor był powszechnie znany i czczony. W 1717 roku Bach został zatrudniony jako kapelmistrz przez księcia Angalta z Keten. To właśnie wtedy powstały słynne Koncerty Bradenburskie. Od 1729 roku maestro był kierownikiem Kolegium Muzycznego w Lipsku.

Sztuka fugi uważana jest za jedno z najbardziej złożonych dzieł genialnego muzyka. Do jej skomponowania Bach wykorzystał całe swoje doświadczenie i wyjątkowy talent do pisania kompozycji polifonicznych. Cykl nie został w pełni ukończony, gdyż powstał na krótko przed śmiercią kompozytora. W późniejszych latach jego popularność osłabła i dopiero w XX wieku zaczęto na nowo rozważać znaczenie jego pism. Muzyka Bacha jest obecnie uważana za cenną spuściznę kulturową i znajduje się wśród kompozycji umieszczonych na złotym dysku sondy kosmicznej Voyager.