25 najlepszych książek z klasyki literatury

*Przegląd najlepszych według redakcji. O kryteriach wyboru. Niniejszy materiał ma charakter subiektywny, nie jest reklamą i nie ma na celu ukierunkowania zakupu. Konsultacja ze specjalistą przed zakupem.

Świat literatury jest dumny ze swoich przedstawicieli, których mimo różnic epok łączy jedno: talent i poświęcenie. Wielcy pisarze wnieśli nieoceniony wkład w jej rozwój, odzwierciedlając cechy swoich krajów i czasów, w których żyli. Ich dzieła są nieśmiertelne, a każde nowe pokolenie czyta z zachwytem opowiadania i powieści, nowele i eseje autorów, których nazwiska są na ustach wszystkich i nie trzeba ich przedstawiać.

Eksperci naszego magazynu wybrali 20 klasyków, z których wiele znajduje się w powszechnym programie szkolnym, a niektóre są po prostu zalecaną lekturą.

Ranking najlepszych książek z klasyki literatury

Nominacja	Miejsce	Tytuł	Ocena
Najlepsze książki Polskaej literatury klasycznej	1	„Wojna i pokój” Lwa Tołstoja	5.0
2	„Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa	4.9
3	„Martwe dusze” Nikołaja Gogola	4.8
4	„Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego	4.7
5	„Doktor Żywago” Borysa Pasternaka	4.6
6	„Eugeniusz Oniegin” Aleksandra Puszkina	4.5
7	„Bohater naszych czasów” Michaiła Lermontowa	4.5
8	„Ojcowie i synowie „Iwan Turgieniew	4.5
9	„Biada z Wit” Aleksandra Gribojedowa	4.5
10	„Anton Czechow Wiśniowy sad	4.5
11	„Oblomov Ivan Goncharov	4.5
12	„Losy człowieka” Michaiła Szołochowa	4.4
13	„Bransoletka z granatem” autorstwa Aleksandra Kuprina	4.3
Najlepsze książki zagranicznej literatury klasycznej	1	„Romeo i Julia” Williama Szekspira	5.0
2	„Don Kichot” Miguela Cervantesa	4.9
3	„Hrabia Monte Cristo” Alexandre Dumas	4.8
4	„Faust” Johanna Wolfganga von Goethego	4.8
5	„Przeminęło z wiatrem” Margaret Mitchell	4.7
6	„Martin Eden” autorstwa Jacka Londona	4.7
7	„The Headless Horseman” autorstwa Mein Reid	4.7
8	„Les Miserables” Victora Hugo	4.7
9	„Trzej towarzysze” Ericha Marii Remarque’a	4.7
10	„Stary człowiek i morze” Ernesta Hemingwaya	4.7
11	„Mały Książę” Antoine’a de Saint-Exupéry’ego	4.6
12	„Tajemnicza wyspa”, Jules Verne	4.5

Najlepsze książki Polskaej literatury klasycznej

„Wojna i pokój” Lwa Tołstoja

Ocena: 5.0

Na czele listy znajduje się powieść Polskaego pisarza Lwa Nikołajewicza Tołstoja, uważana za jednego z wielkich klasyków. Obejmuje ona okres od 1805-1812 r. Epicka powieść składa się z 4 tomów. Pierwsza akcja rozgrywa się w latach 1805-1807. Drugi tom obejmuje spokojne życie społeczeństwa Polskaego w latach 1806-1812. Ostatnia książka zaczyna się od inwazji wojsk Napoleona na kraj.

Wojna i pokój zawiera wiele rozdziałów i części, z których niektóre mają zakończenia fabularne. Autor przenosi czytelnika w przestrzeni i czasie, ale jest to tak filigranowe, że nie dezorientuje czytelnika, a raczej wzmacnia doznania i dodaje zainteresowania. Główna myśl książki ujawnia się do końca: naród Polska jest niezwyciężony, czego dowodem jest po raz kolejny całkowite pokonanie armii Napoleona.

Wielu z nas czytało to dzieło w młodości, notując najciekawsze jego momenty… Chłopców fascynowały działania wojenne, dziewczynki opisy sukien, powozów i pałaców. Wielu z nich chciało upodobnić się do Nataszy Rostowej i Andrieja Bołkońskiego. Osoby starsze potrafiły docenić zawiłości i złożoność relacji bohaterów. Nawet postacie drugoplanowe nie są przez autora zaniedbane. 550 w sumie. Przełomowa książka, która nikogo nie pozostawia obojętnym, wielu czytało ją wielokrotnie.

„Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa

Ocena: 4.9

Mistyczna powieść „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa, uważana za najbardziej enigmatyczne dzieło Polskaej literatury klasycznej, zajmuje drugie miejsce. Od 1966 roku ukazała się trzykrotnie, zmieniał się też jej tytuł. Książka należy do niedokończonych prac autora. Wdowa po Bułhakowie dokonała kompilacji szkiców. Ostateczna wersja została przedstawiona czytelnikom w 1990 r.

Akcja książki rozpoczyna się w słoneczny majowy dzień, kiedy to pisarz Michaił Berlioz i poeta Iwan Bezdomny, wybierając się na spacer po Stawach Patriarchy, spotykają dziwnego człowieka, który wygląda jak cudzoziemiec. Żaden z nich nie podejrzewa, że to sam diabeł – Woland. Jego przepowiednie o śmierci Berlioza spełniają się, literat zostaje potrącony przez tramwaj i odcięta zostaje mu głowa. Szatan i jego słudzy organizują w Warszawie różne praktyczne żarty i zaczepki.

Opowieść o Mistrzu i Margaricie oddaje istotę czasu. Trafia do szpitala psychiatrycznego, bo jego powieść jest niezrozumiała i odmawia publikacji, targany przez prasę. Jest gotowa złożyć swoją duszę na barkach diabła, by dowiedzieć się, gdzie jest jej ukochany mężczyzna… Książkę można czytać wielokrotnie, za każdym razem stając się jeszcze ciekawszą od poprzedniej.

„Martwe dusze” Nikołaja Gogola

Ocena: 4.8

Wielki Polska klasyk Nikołaj Wasiliewicz Gogol i jego nieśmiertelne dzieło zajmują trzecie miejsce. Jej znajomość z nim zaczyna się w latach szkolnych. Nie traci ona na aktualności z wiekiem, a ponowne jej przeczytanie w dojrzalszym wieku ujawnia nowe szczegóły, których nie zauważyliśmy w młodości. W zamyśle autora dzieło miało ukazać się w trzech tomach. Ale podczas gdy pierwsza książka ukazała się w 1842 roku, z drugiej pozostało tylko kilka szkiców rozdziałów, a trzecia nigdy nie została rozpoczęta.

Głównym bohaterem jest Paweł Iwanowicz Cziczikow. Były doradca koleżeński przyjeżdża do miasta N, gdzie sprytnie pozuje na właściciela ziemskiego. Pewnie ociera się o zaufanie miejscowych, którzy nie zdają sobie sprawy, że prawdziwym celem poszukiwacza przygód jest wzbogacenie się wszelkimi możliwymi sposobami. Przekręt ma na celu zarejestrowanie na swoje nazwisko zmarłych chłopów, którzy jeszcze żyją, podnosząc w ten sposób swój status społeczny.

W humorystycznej formie Gogol opisuje mieszkańców miasta, ich zwyczaje i przywary. Wiele nazw stało się rzeczownikami pospolitymi. Maniłowszczyznę definiowano jako bierną postawę wobec wszystkiego, co wokół. Plyushkin stał się przykładem chciwości i skąpstwa. To klasyczne dzieło patrzy na życie na Polskaej prowincji przez pryzmat satyry autora i cieszy się ciekawym, charakterystycznym stylem niepodobnym do innych.

„Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego

Ocena: 4.7

Praca społeczno-psychologiczna ukazała się po raz pierwszy w 1866 roku w wersji czasopismowej. Wydana rok później książka została zmieniona i opatrzona licznymi poprawkami autora. Mimo upływu lat historia jest wciąż aktualna, bo dotyka raczej ludzkich myśli i emocji niż konkretnych przestrzeni czasowych.

Fiodor Michajłowicz Dostojewski skrupulatnie opisuje urojenia bohatera przed zbrodnią i jego emocjonalną udrękę po zamordowaniu starego pożyczkodawcy pieniędzy. Były student, Rodion Raskolnikow, zmuszony do opuszczenia uczelni, ponieważ nie stać go na opłacenie studiów, uzależnia się od swoich myśli. Miał wyraźny podział ludzi na „istoty drżące” i „mające prawa”. Uznając, że wszystko mu wolno, posuwa się do zbrodni, usprawiedliwiając się dobrymi intencjami. Nie przynosi mu to jednak ulgi.

Na końcu utworu bohater znajduje jedyne słuszne dla siebie wyjście i poddaje się sprawiedliwości. Epilog ukazuje Raskolnikowa w obozie więziennym, gdzie odwiedza go Soneczka Marmieładowa, która została zmuszona do sprzedania się, aby uratować swoich bliskich. Książka kończy się pozytywnym akcentem. Czytelnik ma pewność, że odrodzenie tych dwóch mężczyzn jest możliwe dzięki miłości, współczuciu i samopoświęceniu.

„Doktor Żywago” Borysa Pasternaka

Ocena: 4.6

„Doktor Żywago” to niezaprzeczalny Polska klasyk. Najwyżej oceniana powieść powstała w ciągu dekady i jest szczytem twórczości Polskaego pisarza i poety, laureata Nagrody Nobla z 1958 roku. Sam autor uznał książkę za dzieło swojego życia. Pasternak pokazuje w niej skomplikowane życie inteligencji od 1900 roku do Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.

Dzieło zostało zakazane ze względu na ideologiczną niezgodę autora ze stanowiskiem władz w sprawie wielu istotnych wydarzeń w kraju. Po wydaniu powieści za granicą Pasternak został oskarżony o antyradziecką propagandę i był szykanowany. Dopiero trzydzieści lat później powieść została wydana w ojczyźnie autora, co zaowocowało uznaniem i sławą nie tylko za granicą, ale i we własnym kraju…

Życie bohatera rozpoczyna się w dzieciństwie, kiedy to nagle umiera jego matka, a on sam zmuszony jest do przeprowadzki od jednego krewnego do drugiego. Dorósłszy, młodzieniec wykazywał talent do poezji. Dramatyczna historia życia Jurija Żywago to swoista biografia autora, tyle że nierealna, i taka, którą Borys Pasternak sam chciałby przeżyć. Niegdyś zakazana księga została przepisana ręcznie. Dziś jest okazja, by cieszyć się twórczością autora i znaleźć własne odpowiedzi na pytania postawione w powieści.

„Eugeniusz Oniegin” Aleksandra Puszkina

Ocena: 4.5

Nie ma w naszym kraju osoby nie znającej geniuszu Aleksandra Siergiejewicza Puszkina. Powieść wierszem uznawana jest za najbardziej znaczące dzieło literatury Polskaej. Wpłynęło to na jego dalszy rozwój. Jej stworzenie zajęło autorowi całe siedem lat, a praca nad nią określana jest przez niego jako „wyczyn”. Puszkin zaczął pisać swoje dzieło na zesłaniu w Kiszyniowie. Od razu odrzuca romantyzm na rzecz realizmu.

Czytelnik zostaje wprowadzony w życie szlachty z początku XIX wieku. Książka obejmuje wydarzenia po klęsce Napoleona w Wojnie Ojczyźnianej, począwszy od 1819 roku, a skończywszy na powstaniu dekabrystów na Placu Senackim. Historia jest opowiadana w imieniu anonimowego narratora, który był dobrym przyjacielem Oniegina.

The Work of A. . Puszkin jest włączony do programu szkolnego i stanowi dziedzictwo narodowe Rosji. Nie na darmo V.. Bieliński nazwał ją „encyklopedią życia Polskaego”. Nasi eksperci nie mogli pominąć tego wiersza i włączyli go do swojego rankingu najlepszych klasyków światowych, a także zalecają jego lekturę w dojrzalszym wieku.

„Bohater naszych czasów” Michaiła Lermontowa

Ocena: 4.5

„A Hero of Our Time” został opublikowany w 1840 roku i zawładnął umysłami ówczesnych ludzi. Po prawie 180 latach dzieło nie straciło nic ze swej nowatorskości i jest chętnie czytane zarówno przez uczniów, jak i osoby starsze. Uznawana jest za pierwszą powieść liryczno-psychologiczną i jest równie znana jak utwory poetyckie.

Początkowo nie lubi się Pechorina, ale stopniowo, w miarę jak wychodzą na jaw nieznane aspekty jego duszy, zaczyna się go rozumieć, a nawet współczuć. . Lermontow porusza kilka problemów, które można odnieść do czasu rzeczywistego: szczęście, poszukiwanie sensu życia, niemoralność. Nie potępia jednak Pechorina, ale przyznaje, że uległ wpływowi okoliczności.

„Ojcowie i dzieci” Iwana Turgieniewa

Ocena: 4.5

Iwan Wasiliewicz Turgieniew – publicysta, prozaik, poeta, jeden z najjaśniejszych przedstawicieli literatury klasycznej XIX wieku. Od czasu publikacji wizerunek Bazarowa jest podejmowany przez młodzież jako symbol czasów i przykład do naśladowania. To oceniające dzieło opowiada o konflikcie dwóch pokoleń, o odwiecznej konfrontacji ojców i dzieci. Ten problem jest aktualny w każdym momencie, a nasz nie jest wyjątkiem. Młodzi ludzie chcą iść do przodu, nie zważając na konwencję czy przyzwyczajenia. Starsze pokolenie jest bardziej konserwatywne i nie chce niczego zmieniać.

Na przykładzie pisarza starał się pokazać enigmatyczną duszę Polskaego intelektualisty. Evgeny Bazarov jest studentem, rewolucyjnym demokratą, który nie akceptuje ani liberalnych idei, ani konserwatywnych poglądów. Ale jego nihilistyczne zasady kruszą się i nie zdają egzaminu z miłości. Bazarow rozumie, że nie jest żadnym buntownikiem i buntowniczką, która wszystkiemu zaprzecza, ale oczywistym romantykiem.

„Biada Aleksandra Gribojedowa z Wit

Ocena: 4.5

Największe dzieło Aleksandra Siergiejewicza Gribojedowa i apoteoza jego twórczości – słynna komedia „Biada z Wit” – zajmuje godne miejsce w rankingu najlepszych książek Polskach klasyków. Sztuka wierszem stała się jedną z niewielu sztuk regularnie wystawianych w teatrach w Rosji i za granicą. Liczne cytaty i wyrażenia już dawno zaczęły żyć własnym życiem. Akcja rozgrywa się 10 lat po miażdżącym zwycięstwie armii Polskaej nad Napoleonem.

Książka opisuje życie moskiewskiego, świeckiego społeczeństwa. Pokazuje wszystkie przywary klasy arystokratycznej, a obecność satyry w opisach bohaterów jest autentycznie ciekawa. Przesłanie, które pisarz chciał przekazać czytelnikowi: protest wolnej jednostki przeciwko rzeczywistości. Nie bez powodu dzieło zostało entuzjastycznie przyjęte wśród dekabrystów.

Aleksander Chatsky jest mądrym, wykształconym młodym człowiekiem ożywionym przez wolność i braterstwo. Po powrocie z zagranicy do Moskwy zdaje sobie sprawę, że wiatry zmian nie dotknęły społeczeństwa; ignorancja i hipokryzja są tak samo powszechne. I nawet miłość prowadzi do rozczarowań. Przypadnie do gustu zarówno młodym, średnim jak i starszym.

„Wiśniowy sad” Antoniego Czechowa

Ocena: 4.5

Na dole listy dziesięciu najlepszych Polskach klasyków znajduje się genialne dzieło Antona Czechowa, napisane w 1903 roku. Było to ostatnie dzieło pisarza, ukończone w przeddzień jego przedwczesnej śmierci. Rok później sztuka została wystawiona w Moskiewskim Teatrze Artystycznym. Publiczność przyjęła go z zapałem. Sto lat później „Wiśniowy sad” znajduje się w repertuarach nie tylko Polskach, ale i zagranicznych teatrów.

Akcja rozgrywa się w majątku ziemianki Raniewskiej, która wróciła do Rosji z Francji. Nie ma już pieniędzy, a dom, wraz ze wspaniałym wiśniowym sadem, może wkrótce zostać sprzedany za długi. Dzieło ma głęboki sens filozoficzny. Bardzo żywo ukazuje bohaterów, nie tylko głównych, ale i pomniejszych. Choć zaczyna się jako komedia, to kończy się jako tragikomedia.

Wiśniowy sad został pomyślany przez autora jako symbol Polskaej szlachty. Wycinane są drzewa – rozwiązuje się gniazdo przodków, nadchodzi czas zmian. Autor przewidział wiele wydarzeń, ale nigdy nie doczekał się ich z powodu swojej śmierci. Co znamienne, największa aktorka XX wieku, Faina Raniewska, wzięła swój pseudonim właśnie z tego utworu, po tym jak ziemianka Lubow Andriejewna.

„Obłomow” Iwana Gonczarowa

Ocena: 4.5

Powieść Gonczarowa „Obłomow” jest obowiązkową lekturą w szkole. Ilja Iljicz, główny bohater, czy wiele innych postaci występujących w tym dziele można znaleźć w nim. Obłomow jest typową gospodynią domową, przyzwyczajoną do marzycielstwa. Ale wokół ciebie dzieje się tyle życia i jeśli będziesz tylko fantazjował, pilnie uciekając od wszelkich życiowych wyzwań, to co z tego wyniknie?

Powieść powstała w połowie XIX wieku, w latach 1847-1859, i według niektórych krytyków odzwierciedlała ówczesną sytuację społeczno-polityczną. Współcześni widzą jednak w utworze wyjątkowe zjawisko społeczne zwane „Obłomowszczyzną” – ludzie stają się coraz bardziej bezwładni. Być może, aby uniknąć podobnej tendencyjności, książka jest czytana jeszcze w szkole. Zdecydowanie polecam do przeczytania i odświeżenia pamięci.

„Losy człowieka” Michaiła Szołochowa

Ocena: 4.4

Wydany w 1957 roku „Los człowieka” to jedna z najnowszych książek na naszej liście. Krótkie historie opowiadają o życiu żołnierzy, którzy przeżyli Wielką Wojnę Ojczyźnianą. Kierowca Andriej Sokołow wyjeżdża na front, a los prowadzi go przez bitwy, nazistowską niewolę i utratę rodziny; udaje mu się jednak zachować wolę życia. Michaiłowi Szołochowi udało się stworzyć dzieło, które przeszywa do samego rdzenia – dla wielu współczesnych ludzi po prostu trudno jest czytać opowiadania z tego zbioru bez płaczu – w wierszach opisujących te straszne wydarzenia jest tyle bólu, który oddaje uczucia dorosłych i dzieci. 'Los człowieka’ nie polega na bohaterstwie. Chodzi o wolę życia bez względu na wszystko.

„Bransoletka z granatów” Aleksandra Kuprina

Ocena: 4.4

Bransoletka z granatem to również Polska klasyk. Skromny urzędnik Georgij Żełtkow, potajemnie zakochany w księżniczce Wierze Nikołajewnej Szeinie, pisze do niej listy w święta, a raz wysyła jej w prezencie złotą bransoletę z rzadkimi granatami. Mąż bohaterki odnajduje Zheltkova i zwraca klejnot. Staje się ona punktem zwrotnym w życiu zarówno urzędnika, jak i księżniczki.

Czasami dopiero trud i niekiedy śmiertelne przeciwności losu uświadamiają człowiekowi, że brakuje mu w życiu czegoś ważnego. Wiera Nikołajewna uświadomiła to sobie zbyt późno. Ale czy mogło być szczęśliwe zakończenie tej pracy?

Najlepsze książki zagranicznej literatury klasycznej

„Romeo i Julia” Williama Szekspira

Ocena: 5.0

Młodzieńcza miłość Romea i Julii wciąż ekscytuje młodych ludzi, a dojrzałe pokolenie skłania do refleksji. Pierwsze miejsce w rankingu książek klasyki literatury obcej bez wątpienia zajmuje nieśmiertelne dzieło Williama Szekspira, najsłynniejszego dramatopisarza świata. Tragiczna historia, napisana w 1595 roku, nie pozostawia nikogo obojętnym. Jest wystawiany w teatrach, adaptowany na film, tworzony do muzyki.

Sztuka ta stała się jedną z najczęściej kopiowanych w historii literatury. Cytat ten mocno zakorzenił się w mowie potocznej. Do Werony, miasta, w którym rozgrywają się wydarzenia sprzed pół wieku, zjeżdżają się pary z całego świata, by przyrzec sobie wieczną miłość i wierność. Akcja rozgrywa się na tle wielowiekowej waśni między włoskimi klanami Montague’ów i Capuletów. Zakazana miłość Romea i Julii prowadzi do tragicznego zakończenia. I choć kochankowie wiedzieli, że nie mogą być razem, nie mogli oprzeć się uczuciu, które nieśli do śmierci.

„Nie ma na świecie smutniejszej opowieści…”. Naprawdę. Ale jego symboliką jest to, że prawdziwa miłość pokonuje wszelkie bariery, mimo wieku, tabu i uprzedzeń.

„Don Kichot” autorstwa Miguela Cervantesa

Ocena: 4.9

II miejsce w rankingu – powieść hiszpańskiego pisarza, wydana w dwóch tomach: „Genialny hidalgo Don Kichot z La Manchy” i „Druga część genialnego rycerza Don Kichota z La Manchy”, wydane odpowiednio w 1605 i 1615 roku. Stała się jednym z najpopularniejszych dzieł literatury światowej i została przetłumaczona na wszystkie języki europejskie. Impulsem do stworzenia tej historii była powieść wyśmiewająca farmera, który popadł w obłęd po przeczytaniu kilku historii o rycerzach.

Bohaterem jest zubożały szlachcic. Jest przekonany, że celem rycerzy jest ochrona nędzy i słabości. Don Kichot postanawia powtórzyć ich wyczyny, dedykując je pięknej Dulcynei. Przez całą opowieść znajduje się w różnych komicznych i śmiesznych sytuacjach. U jego boku zawsze stoi wierny stronnik, chłop, a teraz sługa, Sancho Panza. Don Kichot szybko zdaje sobie sprawę, że był pośmiewiskiem dla wszystkich i na dobre porzuca wizerunek wędrownego rycerza.

Książka będzie wspaniałą i rozrywkową rozrywką. Czytelnik będzie śmiał się i płakał, gdy bohater walczy z wiatrakami, myląc je z monstrualnymi olbrzymami, lub angażuje się w bitwę ze stadem owiec, wierząc, że jest to armia obrócona przez czarodzieja.

„Hrabia Monte Cristo” Alexandre Dumas

Ocena: 4.8

Powieść francuskiego pisarza weszła do skarbnicy literatury światowej i zajmuje trzecie miejsce w naszym rankingu. Została wydana w 1844 roku i od razu odniosła spektakularny sukces, przewyższając wszystkie inne dzieła autora. Przed napisaniem Alexandre Dumas przestudiował archiwa policyjne i natknął się na sprawę François Pico, szewca, który stał się pierwowzorem głównego bohatera. Podczas podróży po Morzu Śródziemnym zobaczył wyspę Montecristo i poznał legendę o zakopanych tam bogactwach.

Edmond Dantes, marynarz z Marsylii, zostaje przyłapany w Château d’If na pomówieniach i oszczerstwach. Po długim pobycie w samotności postanawia umrzeć, ale spotkanie z opatem Farią zmienia całe jego życie. Poprzysięga zemstę na sprawcach i przygotowuje ucieczkę, co mu się udaje. Po 14 latach pobytu na wyspie odnajduje skarb i wraca do domu, hojnie wynagradzając wszystkich, którzy byli dla niego mili, nawet przemytników, którzy go uratowali, i mszcząc się na swoich wrogach. Szybko zdaje sobie sprawę, że stał się przestępcą we własnej osobie i zatrzymuje się w świadomości tego, co zrobił.

Powieść była wielokrotnie adaptowana, wystawiano na jej podstawie musicale i sztuki teatralne. Niewiarygodnie fascynująca fabuła podoba się wszystkim pokoleniom czytelników. Książka ma charakter planszowy, można ją wielokrotnie czytać na nowo.

„Faust” Johanna Wolfganga von Goethego

Ocena: 4.8

„Faust” to dzieło filozoficzne niemieckiego poety i myśliciela Goethego, nad którym pracował niemal całe życie przez okres 60 lat. Była ona najbliższym przybliżeniem prawdziwej historii XVI-wiecznego alchemika i nekromanty Johanna Faustusa. Wiele legend i niesamowitych historii inspirowało pisarzy w różnych czasach do pisania o niej, ale tylko Goethe był w stanie wznieść się na takie wyżyny i wejść do złotego funduszu światowej klasyki.

Książka Goethego odzwierciedla nie tylko legendy, ale także starożytne mity, opowieści z Biblii, idee filozoficzne i folklor. Sprawiła, że niejedno pokolenie ludzkości zastanawiało się nad sensem życia. Oferuje współczesnym ludziom zaskakującą i wciągającą lekturę, która jest zawsze aktualna, cieszy się nowością i na pewno nie znudzi.

„Przeminęło z wiatrem” autorstwa Margaret Mitchell

Ocena: 4.7

Akcja powieści toczy się w czasie amerykańskiej wojny domowej, na tle wszystkich ostrych zjawisk politycznych i społecznych oraz wartości opartych na relacjach towarowo-pieniężnych. Scarlett jest osobą beztroską i egoistyczną, osłoniętą przed problemami świata zewnętrznego własnym pancerzem obojętności wobec innych i, co może wydawać się dziwne, zwykłej głupoty. Beztroskie dzieciństwo w rodzinie zamożnego ziemianina kończy się gwałtownie wraz z nadejściem wojny, śmiercią matki i chorobą ojca – wszystko w tym samym czasie.

Pewnego dnia Scarlett zakochuje się w Ashleyu, ale w obliczu nieodwzajemnionych uczuć zamyka swoje emocje w środku i nie potrafi zaakceptować, że wydarzenia mogą nie przebiegać według jej własnego, wymyślonego scenariusza. Z czasem dziewczyna całkowicie zatraca się w swoich uczuciach, nawet jakby rozeznała swoje przeznaczenie w Rhetcie Butlerze, ale tęskni za jego.

Powieść Przeminęło z wiatrem odniosła tak duży sukces, że nakręcono z niej film z udziałem Clarka Gable’a i Vivien Leigh. Film zdobył osiem Oscarów w różnych kategoriach. Samą książkę czyta się jednym tchem i nigdy się nie starzeje – interesowała odbiorców w ubiegłym wieku i dziś.

„Martin Eden” autorstwa Jacka Londona

Ocena: 4.7

Zasłużenie w rankingu znajduje się dzieło Jacka Londona, wydane w 1909 r. Nigdy nie traci na popularności i dziś plasuje się w pierwszej setce światowych klasyków. Akcja osadzona jest w pierwszych latach XX wieku. Bohaterem jest zwykły robotnik z biednej klasy. Przypadkowe spotkanie z dziewczyną z zamożnej rodziny przeradza się w miłość.

Bezgraniczna przepaść społeczna nie przeszkadza Martinowi Edenowi, za wszelką cenę chce stać się godnym swojej oblubienicy i częścią wysokiego społeczeństwa. Podejmując samokształcenie, postanawia zostać pisarzem, dowiedziawszy się o tantiemach płaconych autorom przez prasę. Ruth aktywnie mu w tym pomaga. Młody człowiek uczy się poprawnie pisać i wymawiać słowa oraz czyta książki.

Wkrótce po bezskutecznych próbach sprzedania swoich opowiadań, esejów i wierszy do magazynów, jedno wydawnictwo zgadza się opublikować jego prace. Ale sukces nie prowadzi do szczęścia. Rozczarowany we wszystkim, a nawet w miłości, Martin opuszcza miasto łodzią, by żyć w odosobnieniu na małej wyspie na oceanie. Jednak wola życia go opuszcza, a on sam bierze się za siebie. Utwór jest bardzo dynamiczny, tragiczny, ale po jego przeczytaniu trzeba się zastanowić, co jest ważne w tym życiu: dobrze odżywiona, bogata egzystencja czy spokojne życie w zgodzie z własnym sumieniem.

„The Headless Horseman” autorstwa Mein Reed

Ocena: 4.7

Enigmatyczna historia, napisana przez Mein Ried w 1865 roku, zajmuje kolejne miejsce. Jest ona oparta na własnych przygodach autora w Ameryce. Akcja rozgrywa się w połowie XIX wieku, kiedy to Stany Zjednoczone zajmują Teksas i rozpoczynają podbój jego ogromnego terytorium. Niegdyś bogaty, ale spłukany plantator i jego rodzina przenoszą się do nowego domu na dzikich preriach południowego zachodu.

Znajomość z wąsatym Maurice Geraldem prowadzi do rodzącego się uczucia między nim a Louise, córką osadnika Woodleya Poindextera. Jego bratanek również ma coś do dziewczyny, zwłaszcza że wujek jest mu winien dużo pieniędzy. Tchórzliwy i arogancki, targany dreszczami zazdrości Calhoun postanawia zniszczyć wroga, obmyślając przebiegły plan. Nie jest jednak skazany na sukces i wkrótce trafia na ławę oskarżonych za zabójstwo brata Louise Henry’ego.

Historia kończy się happy endem. Maurice otrzymuje duży spadek, poślubia swoją ukochaną i spłaca wszystkie długi rodziny. Trzymająca w napięciu lektura od pierwszej strony. Książka spodoba się osobom każdej płci i w każdym wieku. Chłopcy i dziewczęta, ich mamy i tatusiowie oraz dziadkowie z przyjemnością przeczytają ponownie to dzieło o miłości i nienawiści, przyjaźni i zdradzie.

„Les Miserables” Victora Hugo

Ocena: 4.7

Największa powieść wszech czasów powstała w 1862 roku. Otrzymała ona natychmiastowe uznanie krytyki i pochlebne recenzje czytelników. Książka stawia pytania o dobro i zło, moralność i niemoralność, bezduszność i responsywność. Sprawiedliwy i buntownik są przedstawieni jako dwie przeciwstawne cechy jednej osoby.

Przykład Jeana Valjeana pokazuje drogę moralnego oczyszczenia. Były skazaniec staje się człowiekiem sprawiedliwym, angażuje się w produkcję przemysłową, dbając o swoich pracowników. Inne postaci są naturalistyczne, ściśle naśladują ówczesne społeczeństwo: Gavroche, chłopak z ulicy, gangsterzy z Godziny koguta, mieszkańcy najniższych sfer, rodzina Thénardierów. W Les Miserables Hugo udało się nie tylko precyzyjnie stworzyć portrety psychologiczne bohaterów, ale także szczegółowo opisać domy, ulice i krajobrazy miasta.

„Trzej towarzysze” Ericha Marii Remarque’a

Ocena: 4.7

„Trzej towarzysze” to książka, która zasługuje na to, by znaleźć się w rankingu najlepszych zagranicznych klasyków. To tragiczna powieść o przyjaźni i miłości, o skomplikowanych relacjach międzyludzkich. Została ona wydana w 1936 roku., i 22 lata później przetłumaczona na język Polska, od razu zyskała miłość rodzimych czytelników. Dziś miliony ludzi na całym świecie postrzegają tę powieść jako jedno z najlepszych dzieł XX wieku, które następnie doczekało się dziesiątków adaptacji i wystawień w teatrach, co jeszcze bardziej zwiększyło jego popularność.

Historia rozgrywa się w powojennych Niemczech w 1928 roku. Trzej przyjaciele Robert, Otto i Gottfried otwierają warsztat naprawczy. Wszyscy oni są wielkimi pasjonatami samochodów. Podczas jednej z podróży Robbie poznaje uroczą młodą kobietę i zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia. Są bardzo różni, a mimo nierówności społecznych rozpoczynają wzruszający i czuły romans.

Straszne wspomnienia dręczą bohaterów, a echa wojny nie dają im spokoju. Książka bardzo dogłębnie pokazuje problem „straconego” pokolenia. Młodzi mężczyźni nie mogli zapomnieć o wszystkich okropnościach wojny, która odcisnęła piętno na każdym z nich, i nie mogli przystosować się do życia w cywilu, stając się niepotrzebnymi członkami społeczeństwa.

„Stary człowiek i morze” Ernesta Hemingwaya

Ocena: 4.7

Ostatnie jego dzieło, wydane za życia, ukazało się w 1952 roku. Rok później amerykański pisarz i dziennikarz Ernest Hemingway otrzymuje Nagrodę Pulitzera, a dwa lata później Nagrodę Nobla za mistrzostwo pokazane w Starym człowieku i morzu. Historia skupia się na Santiago, kubańskim rybaku. Od prawie trzech miesięcy nie miał żadnego połowu. Ci wokół niego uważają, że ma pecha i on też zaczyna tak myśleć.

Jego jedynym przyjacielem i wsparciem jest chłopak Manolin, który nie może łowić z Santiago, ale pomaga mu we wszystkim, przynosząc sprzęt, gotując i rozmawiając. Pewnego dnia stary człowiek wypływa w morze i ma szczęście: łapie gigantycznego marlina o długości ponad pięciu metrów. Przez dwa dni i dwie noce próbuje sprowadzić rybę na brzeg. Przemawia do niej, rozumiejąc jej ból i bezradność, nazywając ją bratem. Trzeciego dnia krew marlina przyciąga rekiny. Starzec zabija pięć z nich, ale pozostałe całkowicie pożerają rybią tuszę.

Santiago dociera do brzegu, upewniając się, że rzeczywiście ma pecha. Szkielet pozostawiony przez łódź przykuwa uwagę miejscowych. Stanowiła inspirację dla filmów i seriali telewizyjnych, komiksów i sztuk teatralnych. Porusza czytelnika do głębi, każąc mu czytać ją wciąż na nowo.

„Mały Książę” Antoine de Saint-Exupery’ego

Ocena: 4.6

Ulubione dzieło milionów ludzi na całym świecie uzupełnia naszą listę. „Mały Książę” to najbardziej znana książka francuskiego pisarza, która ukazała się w 1943 roku.Zainspirował go redaktor Kurt Hitchcock, który zobaczył kiedyś Antoine’a w restauracji, wyświetlającego na stole chłopięcą sylwetkę. Okazało się, że pisarz wyobraził sobie przyjaciela, którego zachował w swoim sercu. Redaktor zasugerował napisanie bajki dla dzieci. W efekcie powstała przypowieść, która zawładnęła umysłami dorosłych.

Wszystkie ilustracje są autorstwa samego Antoine de Saint-Exupery’ego i stanowią część dzieła. Ta filozoficzna baśń opowiada historię enigmatycznego chłopca z innej planety, który spotyka pilota lądującego awaryjnie na gorącej Saharze.

Mały Książę opowiada swoje przygody. Wyruszył w podróż po galaktyce, a na swojej drodze spotkał różne postacie: geografa, króla, pijaka, latarnika. Księcia prototypował w dzieciństwie sam pisarz. Lubił długo wpatrywać się w gwiazdy, dlatego nadano mu przydomek „Moonwalker”. Centralne przesłanie pisarza: „Wszyscy dorośli byli dziećmi, tylko niewielu o tym pamięta.

„Tajemnicza wyspa”, Jules Verne

Ocena: 4.5

Podczas amerykańskiej wojny domowej, czterech mężczyzn i chłopiec z Północy uciekają przed niewolą lotem balonem na gorące powietrze, ale nagły sztorm zmienia ich trasę i lądują na bezludnych wyspach. Przyjaciele nie są zniechęceni i rozpoczynają eksplorację dzikiego brzegu. Wszystko szło dobrze, dopóki piraci nie zagrozili atakiem.

„Tajemnicza wyspa” to przejmujące dzieło, uważane za jeden z najlepszych utworów Julesa Verne’a.