płyta gipsowo-kartonowa vs. płyta gipsowa | Co jest lepsze dla ścian

Często w przypadku prac wykończeniowych przy nowych budynkach lub pracach remontowych pojawia się pytanie, jaką opcję wybrać do wyrównania ścian – okładzinę z płyt gipsowych czy tynkowanie? Nie ma prostej odpowiedzi, ponieważ każdy z tych rodzajów wykończenia ma pewne zalety, ale także wady. Nasi eksperci – profesjonalni budowlańcy – przeanalizowali cechy metod wykończenia płytami gipsowo-kartonowymi i gipsowymi oraz podkreślili wady i zalety każdej z nich, co pomoże Państwu dokonać ostatecznego wyboru.

Dla jasności, podsumowaliśmy zalety i wady obu metod w tabeli, która może pomóc w dokonaniu wyboru.

NAZWA METODY	WARTOŚCI DODATKOWE	DRAWBACKS
OKŁADZINA Z PŁYT GIPSOWO-KARTONOWYCH	+ ZŁOŻONOŚĆ TECHNOLOGII PRACY; + STOSUNKOWO NISKI KOSZT ROBÓT I UŻYTYCH MATERIAŁÓW + KRÓTKI CZAS NA WYKONANIE PRACY + „CZYSTOŚĆ” PRACY, W KTÓREJ NIE POWSTAJE DUŻO ODPADÓW I GRUZU; + MOŻLIWOŚĆ ZASTOSOWANIA RÓŻNYCH TYPÓW PŁYT GIPSOWO-KARTONOWYCH PRZEZNACZONYCH DO POMIESZCZEŃ O SPECJALNYCH WARUNKACH EKSPLOATACJI; + MOŻLIWOŚĆ WYKORZYSTANIA PŁYT GIPSOWYCH DO TWORZENIA ELEMENTÓW WNĘTRZ I SKOMPLIKOWANYCH PROJEKTÓW; + MOŻLIWOŚĆ UKRYCIA MEDIÓW POD POWIERZCHNIĄ PŁYTY G-K.	– ZMNIEJSZENIE POWIERZCHNI UŻYTKOWEJ W PRZYPADKU OKŁADZINY NAD RAMĄ; – NISKA ODPORNOŚĆ MECHANICZNA PŁYT GIPSOWO-KARTONOWYCH; – PROBLEMY Z SZAFKAMI WISZĄCYMI, PÓŁKAMI ITP..
PLASTERING	+ TRWAŁOŚĆ POWŁOKI, KTÓRA BĘDZIE SŁUŻYĆ PRZEZ DZIESIĄTKI LAT BEZ KONIECZNOŚCI RENOWACJI; + PŁYTA GIPSOWA JEST ODPORNA NAWET NA ZNACZNE OBCIĄŻENIA MECHANICZNE; + OTYNKOWANE ŚCIANY SĄ BEZPIECZNE DO WIESZANIA MEBLI, CIĘŻKICH AKCESORIÓW WYPOSAŻENIA WNĘTRZ, SPRZĘTU AGD I ELEKTRONICZNEGO; + ZE WZGLĘDU NA SWOJĄ CIENKOŚĆ, PŁYTA GIPSOWA NIEZNACZNIE ZMNIEJSZA POWIERZCHNIĘ UŻYTKOWĄ POMIESZCZENIA; + DZIĘKI TYNKOM DEKORACYJNYM, KTÓRE OFERUJĄ DUŻĄ RÓŻNORODNOŚĆ RODZAJÓW I FAKTUR, MOŻNA STWORZYĆ BOGATE I ORYGINALNE WNĘTRZA.	– TRUDNA I CZASOCHŁONNA PRACA; – KONIECZNOŚĆ ŚCISŁEGO PRZESTRZEGANIA TECHNOLOGII PRAC, KTÓRE MUSZĄ BYĆ WYKONYWANE PRZEZ WYSOKO WYKWALIFIKOWANYCH SPECJALISTÓW; – „MOKRE” PROCESY, KTÓRYM TOWARZYSZĄ LICZNE ZABRUDZENIA I GRUZ BUDOWLANY; – STOSUNKOWO WYSOKI KOSZT PRACY I UŻYTYCH MATERIAŁÓW.

Co to jest płyta gipsowa

Płyta gipsowa to prefabrykat budowlany w postaci cienkościennej płyty składającej się z gipsu budowlanego, obustronnie laminowanego grubą warstwą kartonu. Producenci oferują kilka rodzajów płyt gipsowych o różnych właściwościach, przeznaczonych do wykańczania pomieszczeń o różnym przeznaczeniu.

Rodzaje płyt gipsowo-kartonowych i ich zastosowanie

Nazwa produktu	Oznaczenie	Wygląd	Właściwości	Aplikacja
Standard	GKL	Powierzchnia arkusza szara z niebieskimi oznaczeniami	Nie posiada żadnych szczególnych właściwości	Stosowane do wykonywania ścian osłonowych i działowych w pomieszczeniach o normalnej eksploatacji
wilgoć	PŁYTA GIPSOWO-KARTONOWA	Powierzchnia arkusza zielona z niebieskimi oznaczeniami powierzchni	odporny na wilgoć	Służy do wykańczania ścian pomieszczeń o wysokim stopniu wilgotności – basenów, pryszniców, kuchni, łazienek itp..
Ognioodporne	GYPSUM BOARD	Powierzchnia arkusza różowa z czerwonymi oznaczeniami	Posiada zwiększoną odporność na wysokie temperatury	Stosowany jako bariera ogniowa oraz jako okładzina dla konstrukcji metalowych i innych konstrukcji nośnych w celu zwiększenia odporności ogniowej
Wodo- i ognioodporne	GYPSUM BOARD	Zielona powierzchnia arkusza z czerwonymi oznaczeniami	Zwiększa odporność na ogień i wilgoć jednocześnie	Może być stosowany do wykończenia pomieszczeń, które są narażone na dużą wilgotność i jednocześnie zagrożenie pożarowe, np. sauny i łaźnie parowe
Akustycznie	ACU	Powierzchnia arkusza jest fioletowa	Posiada podwyższone właściwości w zakresie ochrony przed hałasem	Służy do wykończenia pomieszczeń o specjalnych wymaganiach w zakresie izolacji akustycznej: sal koncertowych, studiów nagrań dźwiękowych, sal kinowych, sypialni itp..

Charakterystyka geometryczna płyt gipsowo-kartonowych

Najczęściej spotykany typ płyty gipsowo-kartonowej ma wymiary 1200 x 2500 mm, choć producenci produkują także inne rozmiary: szerokość 625 mm i długość od 1500 mm do 4000 mm. Grubość blachy może wynosić od 6,5 – 12,5 mm. Możliwe jest również rozróżnienie płyt gipsowo-kartonowych po profilu krawędziowym:

1. prostokątna krawędź oznaczona PC;

2. obrzeże z jednostronną krawędzią cienką – oznaczenie MC;

3. krawędź, z jednej strony półokrągła – oznaczenie PLK;

4. krawędzie, cienkie i półokrągłe z jednej strony – oznaczenie PLUK;

5. krawędź fazowana – oznaczenie GK.

Krawędzie płyt gipsowo-kartonowych są wyprofilowane, co ułatwia wykończenie połączeń między nimi po montażu.

Cechy szczególne dla płyt gipsowo-kartonowych

Główną funkcją płyt gipsowych jest wyrównywanie powierzchni ścian i sufitów. Stosując płyty gipsowo-kartonowe należy pamiętać o następujących cechach i zasadach stosowania:

1. Standardowe płyty gipsowo-kartonowe o grubości 12,5 mm stosuje się w ścianach okładzinowych i działowych w pomieszczeniach o normalnym użytkowaniu oraz w lekkich ścianach działowych o drewnianym szkielecie lub cienkościennych profilach stalowych;

2. Do powierzchni sufitów i sufitów podwieszanych o szkieletach z cienkościennych profili stalowych, jak również z legarów drewnianych, w pomieszczeniach o normalnej eksploatacji stosuje się standardowe płyty gipsowo-kartonowe o grubości 8 lub 9,5 mm;

3. Do obudowywania ścian i sufitów pomieszczeń o specjalnych warunkach eksploatacji – o dużej wilgotności lub zagrożeniu pożarowym, o podwyższonych wymaganiach w zakresie izolacji akustycznej, stosuje się płyty gipsowo-kartonowe o odpowiednich właściwościach – ognioodpornych, wilgocioodpornych lub akustycznych;

4. Standardowa płyta gipsowa o minimalnej grubości 6,5 mm służy do budowy konstrukcji o skomplikowanym kształcie – ściany łukowe, zaokrąglone, okrągłe filary i kolumny, sufity podwieszane o różnych poziomach itp.., Ponieważ płyty gipsowo-kartonowe można wyginać po zwilżeniu lub pocięciu powierzchni arkusza na segmenty.

Proces wykonywania okładzin z płyt gipsowo-kartonowych

Technika pokrywania ścian i sufitów płytami gipsowymi jest prosta i polega na poszyciu szkieletu z drewna drewnianego lub cienkościennych profili stalowych ocynkowanych, mocowanych do powierzchni ściany lub sufitu. Rama zawiera poziome szyny prowadzące, mocowane do podłogi i sufitu wzdłuż ściany, oraz pionowe kołki rozporowe, montowane w rozstawie 600 mm, mocowane do szyn. Rozstaw 600 mm nie jest przypadkowy, gdyż odpowiada on standardowej szerokości arkusza płyty gipsowo-kartonowej wynoszącej 1200 mm.

1. Po zamontowaniu ościeżnicy należy zamontować płyty gipsowe, które ustawia się pionowo i mocuje do kołków i prowadnic ościeżnicy za pomocą wkrętów. Każda płyta jest mocowana wzdłuż obwodu i dokładnie na środku; wkręty samogwintujące umieszcza się w rozstawie 200-250 mm, a na styku dwóch sąsiednich płyt umieszcza się je w szczelinie.

2. Po zamontowaniu wszystkich płyt, złącza uszczelnia się taśmą maskującą, a następnie szpachluje się złącza i całą powierzchnię okładziny. Zastosowanie płyt gipsowo-kartonowych z cienkimi krawędziami upraszcza proces wypełniania spoin i zapewnia wysoką jakość wykończenia. Po zagruntowaniu powierzchnia ścian jest gruntowana i wykańczana zgodnie z rozwiązaniami aranżacji wnętrz – malowana, tapetowana, wykładana płytkami itp..

3. Tę samą technologię stosuje się w przypadku okładzin sufitowych.

Inna możliwość wyrównania ścian lub sufitów z płytami gipsowo-kartonowymi polega na tym, że arkusze mocuje się bezpośrednio do podłoża za pomocą specjalnego kleju, bez konieczności ramkowania. Głównym warunkiem jest to, że powierzchnie muszą być idealnie równe, co wymaga szeregu prac przygotowawczych.

Zalety i wady okładzin z płyt gipsowo-kartonowych

Zaletami okładziny ścian z płyt g-k sąz zastosowania innych metod gipsowania wynikają

1. Niski stopień skomplikowania technologii prac, które mogą być wykonywane przez niespecjalistów z podstawowymi umiejętnościami rąk. Płyty gipsowo-kartonowe są łatwe w obróbce – można je ciąć piłą, zginać po zwilżeniu lub ciąć na segmenty;

2. stosunkowo niski koszt robót i użytych materiałów w porównaniu do innych metod wyrównywania ścian;

3. krótki czas potrzebny na wykonanie prac okładzinowych;

4. „czystość” pracy, gdyż przy okładzinach ścian z płyt gipsowo-kartonowych powstaje znacznie mniej odpadów, gruzu budowlanego i brudu niż w innych, zwłaszcza „mokrych” procesach wykończeniowych, w których wykorzystuje się zaprawy;

5. Możliwość zastosowania różnych rodzajów płyt gipsowo-kartonowych specjalnie przeznaczonych do wykończenia pomieszczeń o specjalnych wymaganiach – wodoodpornych, ognioodpornych czy akustycznych;

6. Możliwość wykorzystania płyt gipsowych do tworzenia ekspresyjnych z architektonicznego punktu widzenia wnętrz z elementami o skomplikowanym kształcie;

7. W przypadku okładzin na stelażu możliwe jest ukrycie komunikacji inżynieryjnej pod powierzchnią płyty gipsowej lub zainstalowanie w tej przestrzeni dodatkowej izolacji cieplnej lub akustycznej.

Do wad można zaliczyć:

1. Zmniejszenie efektywnej powierzchni pomieszczeń w przypadku okładziny na stelażu, która jest montowana wprawdzie blisko ścian, ale „zjada” przestrzeń kilkunastu centymetrów;

2. Odporność płyt g-k na obciążenia mechaniczne jest niska;

3. Problemy z zawieszeniem na ścianach szafek, półek itp..

Co to jest tynkowanie

Tynkowanie ścian polega na nałożeniu na wcześniej przygotowane podłoże warstwy zaprawy tynkarskiej, która może mieć różny skład. Głównym składnikiem zaprawy tynkarskiej jest spoiwo. Zaprawę miesza się ze spoiwem cementowym, wapiennym lub gipsowym, wybór jednego lub drugiego składu zaprawy zależy od materiału, z którego ma być wykończona ściana. Główne materiały wykorzystywane do budowy ścian to cegła lub kamień, beton i drewno. W każdym przypadku proces tynkowania przebiega według własnych zasad.

Tynkowanie na kamieniach lub murach wykonuje się zaprawą cementową lub wapienną z różnymi dodatkami, na powierzchniach betonowych – roztworem spoiwa cementowego, na powierzchniach drewnianych – zaprawą wapienno-gipsową.

Generalnie technologia tynkowania polega na nakładaniu i rozprowadzaniu trzech warstw tynku pod rząd: warstwy natryskowej, warstwy podkładowej i warstwy kryjącej. W zależności od technologii nakładania tych warstw i ich grubości wyróżnia się trzy rodzaje tynków: proste, zaawansowane i wysokiej jakości. W zależności od przeznaczenia i sposobu funkcjonowania danego pomieszczenia stosuje się różne rodzaje tynków.

Tynkowanie powierzchni kamiennych lub betonowych

Przed nałożeniem każdego rodzaju tynku konieczne jest przygotowanie powierzchni, którego technologia zależy od materiału, z którego wykonana jest ściana.

1. Powierzchnie ścian z kamienia, cegły i betonu, które mają być otynkowane, muszą być najpierw oczyszczone z różnych zanieczyszczeń – kurzu, plam oleju i ropy, wystających soli na powierzchni muru. Prace murarskie i murarskie, które zostały wzniesione bez spoinowania, dobrze sprawdzają się na każdym rodzaju tynku, zapewniając dobrą przyczepność do warstwy wykończeniowej. Na gładkich powierzchniach betonowych należy wykonać w tym celu fazę lub nacięcie.

2. Aby uzyskać idealnie równą powierzchnię, ściany są najpierw sprawdzane za pomocą metod poziomowania w płaszczyźnie pionowej i poziomej, a następnie układane są znaki lub jastrychy. Pion ściany sprawdzamy za pomocą metalowego pionu, którego średnica nie powinna przekraczać 20 mm, natomiast poziom sprawdzamy za pomocą łaty gipsowej z poziomicą. Do montażu wzorników w ścianach murowanych i drewnianych używa się gwoździ młotkowych lub listew drewnianych; do powierzchni betonowych stosuje się stemple do zaprawy składające się z ostrosłupów o ściętym wierzchołku o wymiarach około 5×5 cm i wysokości równej grubości przyszłej płyty gipsowej. Można również zastosować metalowe stemple inwentaryzacyjne.

3. Gwoździe i stemple mocuje się do ściany w odległości od 1 do 3 m od siebie, a od ścian i sufitu w odległości 300-400 mm. Aby zapewnić wysoką jakość tynku, przed ułożeniem wstępnej warstwy wyrównawczej należy ustawić belki z zaprawy lub pręty drewniane 50×50 mm. Jeśli zaprawa, z której są wykonane, nie odpowiada składowi zaprawy warstwy wykończeniowej, sygnalizatory i stemple ścina się po zakończeniu prac tynkarskich.

4. Wystające części ścian – pylony, pilastry – muszą być pokryte siatką tynkarską, ponieważ warstwa wykończeniowa nie przylega dobrze do takich występów. Do tego celu używa się siatki z cienkiego drutu o wymiarach oczek 10×10 mm lub siatki z włókna syntetycznego. Aby zapobiec pękaniu tynku, należy również wzmocnić spoiny między ścianami, zbudowanymi z różnych materiałów, na szerokość 50 cm po każdej stronie spoiny. Wzmacniająca siatka metalowa i z włókna szklanego używana również do pokrycia różnych rowków w ścianach, takich jak szczeliny i kanały z okablowaniem elektrycznym i inną komunikacją.

5. Siatki z włókna szklanego mogą być różnych typów: serpentynowe, siatkowe i z włókna szklanego. Taśma karbowana wykonana jest z lavsanu i polipropylenu. W przypadku układania podłoża zbrojonego, w odpowiednich miejscach nakłada się pierwszą warstwę tynku, następnie zatapia się w niej siatkę, po czym natychmiast nakłada się drugą warstwę zaprawy.

Tynkowanie ścian z drewna

Przed tynkowaniem drewnianych powierzchni ścian, należy je również oczyścić z brudu, a następnie obić drobną łatą o odstępach między poszczególnymi łatami równych 45 mm. przybijanie odbywa się za pomocą gwoździ przez dwa skrzyżowania listew w trzecią, jeśli sufit jest tapicerowany, i przez każdą listwę, jeśli ściany są tapicerowane. Łaty są umieszczone pod kątem 45 stopni do powierzchni podłogi. wygodnym sposobem jest układanie z desek draperii, które są prefabrykowane na poziomej powierzchni, a następnie szybko mocowane do powierzchni ściany.

Odległość między końcami łat draperii powinna wynosić co najmniej 3 centymetry, w przeciwnym razie na powierzchni mogą pojawić się pęknięcia w przypadku ich pęcznienia pod mokrym tynkiem. Gont nakłada się zaczynając od dołu ściany, dochodząc do góry, w razie potrzeby kontynuować tapicerowanie sufitu.

Na połączeniach ścian drewnianych ze ścianami z innych materiałów należy ułożyć wzmocnienia z siatki metalowej. Jeżeli prace tynkarskie będą prowadzone w pomieszczeniach o dużej wilgotności – łazienkach, kuchniach i sanitariatach, to przed wyłożeniem ścian gontami należy ułożyć warstwę hydroizolacyjną.

Po zakończeniu prac tynkarskich należy pozostawić warstwę wykończeniową do wyschnięcia na kilka tygodni. Następnie powierzchnia ściany jest traktowana za pomocą podkładu i szpachlówki w kilku warstwach. Po wyschnięciu szpachlówki nakłada się warstwę specjalnego podkładu, a następnie wykonuje się prace wykończeniowe – malowanie, tapetowanie, układanie płytek itp.. zgodnie z rozwiązaniami dotyczącymi aranżacji wnętrz.

Zalety i wady tynkowania

Do zalet metody wyrównywania ścian za pomocą tynku należą:

1. trwałość pokrycia. Po jakościowym otynkowaniu ścian, powłoka będzie służyć przez wiele dziesięcioleci bez potrzeby naprawy, a jedynie wierzchnia warstwa wykończeniowa – farba, tapeta lub okładzina – będzie wymagała odnowienia

2. trwałość i niezawodność – powłoka tynku jest odporna nawet na znaczne oddziaływania mechaniczne, czego nie można powiedzieć o płytach gipsowych;

3. ✅ Ściany tynkowane nadają się do zawieszenia mebli, ciężkich akcesoriów wyposażenia wnętrz, sprzętu AGD, RTV i innych;

4. Ze względu na niewielką grubość, tynki tylko nieznacznie zmniejszają powierzchnię użytkową pomieszczenia;

5. Tynk dekoracyjny, który wyróżnia się dużą różnorodnością rodzajów i faktur, można wykorzystać do stworzenia bogatych i oryginalnych wnętrz.

Do wad płyt gipsowo-kartonowych należą:

1. Skomplikowana i czasochłonna praca

2. Konieczność ścisłego przestrzegania technologii, która musi być wykonywana przez wysoko wykwalifikowanych specjalistów;

3. „Mokre” procesy, które generują duże ilości zanieczyszczeń i gruzu;

4. Stosunkowo wysoki koszt prac i użytych materiałów.