10 najdłuższych węży na świecie

*Przegląd najlepszych według redakcji. O kryteriach wyboru. Niniejszy materiał ma charakter subiektywny, nie jest reklamą i nie stanowi rekomendacji zakupu. Przed zakupem konsultacja z profesjonalistą.

Węże to nie do końca stworzenia, które się podziwia i zachwyca. Strach przed tymi gadami jest szczególnie podkreślany w hollywoodzkich B-movies, gdzie podróżnicy wędrujący przez dżunglę są nieuchronnie atakowani przez ogromną anakondę o długości do 20 metrów i aktywnie gryzą wszelkie wystające części ciała.

W rzeczywistości jest on znacznie skromniejszy. Oczywiście są takie węże, które potrafią zaskoczyć i zaszokować swoją długością. W Księdze Rekordów Guinnessa znajduje się np. pyton retikularny o długości 9,75 m! Gdyby mógł stanąć na ogonie, jego głowa wisiałaby na wysokości okna z trzeciego piętra.

Jednak inne węże mogą zaskoczyć Cię swoją długością. Niektóre występują nawet w „naszych szerokościach geograficznych” (albo lepiej, żeby nie występowały). A my zebraliśmy ranking 10 najdłuższych węży na świecie.

Przegląd najdłuższych węży świata

Nominacja	lokalizacja	nazwa	Maksymalna długość
Ranking najdłuższych węży świata – zdjęcia, nazwy i opisy	10	Viper (do 1,9 m)	1,9 .
9	Orientalny wąż brązowy (do 2 m)	2.
8	Bushmeister (do 4m)	4.
7	Black Mamba (do 4 m)	4.
6	Boa pospolity (do 4m)	4.
5	Pyton indyjski (lekki tygrysi) (do 5 m)	5.
4	King Cobra (do 5,71 m)	5,71.
3	Pyton birmański (ciemny tygrysi) (do 5,74 m)	5,74.
	2	Anaconda (do 6,7 m)	6,7.
1	Mesh Python (do 9,75m)	9,75.

10 miejsce: Gürza (do 1,9 m)

Ocena: 4.1

Jadowita żmija należy do rodziny żmij olbrzymich i jest najdłuższym członkiem swojego rodzaju. W rzeczywistości jest to jeden z największych węży na terenie byłego Związku Radzieckiego. Występuje na Zakaukaziu, w Azerbejdżanie i Armenii.

Jednak zamiłowanie żmii do jałowych klimatów sprawiło, że jest ona najbardziej rozpowszechnionym wężem w północno-zachodniej Afryce. Tak więc szansa na spotkanie takiego na wakacjach w Gruzji jest praktycznie zerowa.

Niebezpieczeństwo dla ludzi, żmija została zauważona przez starożytnych Persów, którzy ukuli jej nazwę. W lokalnym języku tłumaczy się to jako „żelazna pałka”. Jad tego gada jest najbardziej toksyczny z całej rodziny, dlatego po ukąszeniu konieczna jest natychmiastowa pomoc lekarska. Biorąc pod uwagę, gdzie żyje ten gad, niewielu przeżywa, by zobaczyć lekarza. Natomiast żmija jest najczęściej hodowana i dojona w serpentariach, gdyż jej jad służy do przygotowania bardzo skutecznych preparatów leczniczych i diagnostycznych.

9 miejsce: Orientalny wąż brązowy (do 2 m)

Ocena: 4.2

Orientalny wąż brązowy, zwany również wężem siatkowanym, to członek rodziny Aspidae i jeden z jej największych przedstawicieli. Jest też silnie trująca. Mieszkańcy Australii są szczególnie dotknięci tym gadem, gdyż fauna jest tam ogólnie dość nieprzyjazna.

Główne zagrożenie ze strony tego gada wynika z jego zachowania i diety. Żywi się głównie gryzoniami, preferuje przebywanie w pobliżu ludzkich domów, gdzie według niego myszy jest pod dostatkiem. Jest też sporo miejsc, w których można się ukryć. Gad ten jest więc często spotykany w stodołach, śmietnikach, stodołach z sianem i innych ustronnych miejscach.

Przy spotkaniu wąż staje się agresywny. Nawet „nasze” żmije będą starały się odpełznąć od człowieka, ale ten aspirant z kolei podnosi się z ziemi jak kobra, kołysze się i pryska, kąsając człowieka. Jad, składający się z neurotoksyn i koagulantów, dość szybko rozprzestrzenia się po organizmie. Śmiertelność od użądleń bez pomocy medycznej wynosi około 20%.

Australijscy naukowcy wydali nawet specjalne wytyczne opisujące algorytm postępowania w przypadku kontaktu z tym wężem. Powinien natychmiast wezwać pomoc. Ssanie jadu natomiast jest niedozwolone, gdyż może utrudnić podawanie leków.

8 miejsce: Bushmeister (do 4m)

Ocena: 4.3

Bushmeister – największa żmija Ameryki Południowej. Niektóre okazy tego silnie jadowitego gada mogą dorastać do 3 metrów długości. Naukowcy donoszą też o rzadkich obserwacjach 4-metrowego gada.

Wraz z jego długością rosną zęby węża. Mniejsze okazy mają wielkość 2,5 cm, a większe 4 cm. Dlatego ukąszenia są niebezpieczne nie tylko ze względu na jad, ale także ze względu na jego duże działanie traumatyczne.

Bushmeister wie jak „zastraszyć” swoją ofiarę. Choć nie posiada „grzechotki”, to specjalny kształt łusek na ogonie pozwala wężowi wydawać charakterystyczny dźwięk po prostu uderzając w pnie roślin. Dlatego spacerując po dżungli w Kolumbii czy Ekwadorze, warto wsłuchać się w dźwięki otoczenia.

Mimo dużych rozmiarów i długich zębów, bushmeister nie jest zbyt niebezpieczny dla ludzi. Śmiertelność od ukąszeń wynosi do 12%, a u osób słabych i chorych. Dzieje się tak dlatego, że bushmeister wstrzykuje stosunkowo niewielką ilość jadu – ok. 400 mg. Podobnie jak inne żmije i aspidy, składają się one w dużej mierze z neurotoksyn, które mają bardzo szkodliwy wpływ na układ nerwowy ofiary.

7 miejsce: Black Mamba (do 4m)

Ocena: 4.4

Jeden z najgroźniejszych afrykańskich węży, czarna mamba, jest nie tylko imponujących rozmiarów, ale i jadowity. Prowadzi na świecie w śmiertelności. Faktem jest, że jest to bardzo „hojny” jad, wstrzykujący ofierze 10-30 śmiertelnych dawek neurotoksyn.

Ponieważ czarna mamba zamieszkuje obszar o bardzo małej wiedzy medycznej i naukowej, bardzo trudno jest dokładnie określić jej śmiertelność i zagrożenie. Można opisać tylko pojedyncze przypadki. I nie są zbyt szczęśliwi. Znany z tego, że umiera w mniej niż godzinę po ukąszeniu.

Ten długi wąż ma swoją nazwę nie z powodu ciemnego koloru łusek, jak może się mylnie wydawać. Pysk mamby jest czarny. Stąd też gad ten otrzymał swoją nazwę.

Co ciekawe, czarna mamba ma kilku bardzo skutecznych naturalnych wrogów. Żółte mangusty lubią się objadać tym wężem, a jego układ nerwowy jest odporny na działanie neurotoksyn. I to właśnie na podstawie tych zwierząt powstał „Ricky-Ticky-Tavy” Kiplinga. Nie należy jednak podziwiać mangusty żółtej – może ona przenosić tężec i wściekliznę. W sumie RPA nie jest mniej przyjaznym miejscem niż Australia.

6 miejsce: Boa pospolity (do 4 m)

Ocena: 4.5

Boa dusiciel występuje przede wszystkim w terrariach. łatwy w uprawie, jest niewymagający pod względem warunków życia, wystarczy odpowiednia temperatura i indeks światła ultrafioletowego. W niewoli czuje się bardzo swobodnie i łatwo dorasta do 4-4,5 metra długości.

Na wolności wąż ten nie jest tak długi – osiąga do 2 lub 3 metrów. Występuje głównie w Ameryce Południowej, preferuje osiedlanie się w pobliżu zbiorników wodnych. Jak inne boa dusiciele nie jest jadowity, ale zabija swoją ofiarę przez uduszenie, owijając się wokół ciała w pierścienie. Nie jest jednak agresywny, więc nawet największe z nich są dość bezpieczne dla człowieka.

Ponadto człowiek jest jednym z powszechnie występujących w przyrodzie boa constrictorów. Ten wąż jest łapany dla skóry i mięsa. Boa constrictor ma różne jasne, kontrastowe kolory, co czyni go atrakcyjnym dla kłusowników. Jego kolor różni się w zależności od miejsca zamieszkania – argentyńskie są prawie czarne, podczas gdy brazylijskie mają genialny czerwonawy odcień.

Nr 5: Pyton indyjski (lekko tygrysi) (do 5 m)

Ocena: 4.6

Jasny pyton tygrysi jest podgatunkiem ciemnego pytona, który pochodzi z Indii, Pakistanu i Bhutanu. W zasadzie stąd wzięła się jego nazwa. Wąż jest duży, ale nie jadowity i dlatego imponuje tylko rozmiarami – niektóre okazy mogą dorastać do 5 metrów długości.

Pożywieniem tego gada są różne drobne zwierzęta, których w indyjskiej dżungli jest mnóstwo. Pyton leci na swoją ofiarę, owija ją w pierścienie i dusi. Pomimo swojej imponującej długości boa dusiciel nie jest niebezpieczny dla człowieka, ponieważ nie jest agresywny i nie próbuje zniszczyć żadnej żywej istoty.

W swoim czasie pyton ten bardzo ucierpiał z powodu kłusowników. Polowano na niego przede wszystkim dla jego futra o charakterystycznym jasnobrązowym ubarwieniu. Obecnie zabronione jest polowanie na węże, a także nieuprawniony międzynarodowy handel ich skórami.

4 miejsce: King Cobra (do 5,71 m)

Ocena: 4.7

Kobra królewska jest najdłuższym jadowitym wężem na świecie. Właściwie, to właśnie dlatego otrzymał swoją nazwę. Wygląda jednak bardzo efektownie, więc warto nosić tytuł „królewski”: kontrastowe czarno-białe barwy, wyrazista maska silnika, agresywna pionowa rozpórka.

Ponadto wąż jest bardzo inteligentny. Stara się więc spożywać swój jad bardzo oszczędnie. W konfrontacji z człowiekiem ma tendencję do „pustych” kąsków, ponieważ rozumie, że ten dwunożny ssak go nie połknie. I tylko w rzadkich przypadkach wstrzykuje truciznę. I to w ilościach wielokrotnie większych niż śmiertelne. Śmiertelny skutek, według obserwacji, w niektórych przypadkach następuje już po 15 minutach od ukąszenia.

Głównym obszarem występowania kobry królewskiej są Indie i inne kraje azjatyckie. Gad ten jest bardzo rzadko spotykany w ogrodach zoologicznych ze względu na swoje agresywne zachowanie i słabe przeżycie w niewoli. Najdłuższy z gatunków został znaleziony w londyńskim ZOO, mierząc 5,71 m. W naturze dorasta zwykle do 3 lub 4 metrów.

3 miejsce: Pyton birmański (ciemno tygrysi) (do 5,74 m)

Ocena: 4.8

Ciemny pyton tygrysi jest jednym z największych pytonów w rodzinie. Maksymalną długość 5,74 m odnotowano u węża z safari parku w Illinois, znanego jako „Baby”. W naturze gady te są nieco krótsze – odnotowano 5-metrowe osobniki ważące imponujące 75 kilogramów.

Pyton birmański, jak sama nazwa wskazuje, występuje przede wszystkim w Myanmarze, Nepalu, Kambodży i niektórych regionach Indii. Celowo próbuje się ją wykorzystać w amerykańskim stanie Floryda, gdzie wtapia się w lokalny ekosystem.

Podobnie jak pyton tygrysi blond, ciemny tygrys jest nieszkodliwy dla ludzi i nietrujący. Ich dieta składa się z małych i średnich ssaków, które ten powolny wąż łapie głównie w nocy. Gad albo połknie swoją ofiarę od razu (jeśli zdobycz nie jest bardzo duża), albo najpierw ją zadusi, owijając wokół niej swoje pierścienie.

Gad ten dobrze żyje w niewoli. Można go spotkać nie tylko w ogrodach zoologicznych i serpentariach, ale także w prywatnych terrariach. Jest łatwy w pielęgnacji, ale ma też ciekawe podejście do karmienia. Pyton tygrysi nie może przestać pożerać pokarmu, dlatego podawaj mu „śniadanie” nie częściej niż raz na kilka dni. Wąż ten dobrze rozmnaża się w niewoli, hodowcom udało się nawet opracować kilka „ras” (morf).

2 miejsce: Anakonda (do 6,7 m)

Ocena: 4.9

Anakonda jest największym z boa dusicieli. Ten wąż jest otoczony zbyt wieloma plotkami i przesadami dotyczącymi jego wielkości. A jego siedlisko – lasy deszczowe i bagna w dorzeczu Amazonki, mało uczęszczane przez ludzi – tylko zachęca do zaczepek.

Według nieoficjalnych informacji udało się złapać latawce o długości 8,43 m; 8,53 m; 11,43 m; nawet 18,59 m i 24,38 m. Ale to wszystko jest tylko fabrykacją. W 2016 roku biolodzy i herpetolodzy przeprowadzili badania i stwierdzili, że maksymalna długość jaką mogą osiągnąć anakondy to 6,7m. Największe obserwowane osobniki przekraczały granicę 6 m zaledwie o kilka centymetrów.

To co ma anakonda to waga węża. Nawet stosunkowo krótkie osobniki, o długości około 5 metrów, mogą osiągnąć wagę 70 kilogramów. Gdy osiągają 6 metrów, stają się najcięższe ze wszystkich gadów.

Dlatego anakondy wybierają lasy deszczowe. W wieloletnich kałużach, rzekach, bagnistym terenie łatwiej się poruszać, gdy jest się jednym z najcięższych gadów. To prawda, że anakonda żywi się przede wszystkim ssakami i ptakami, zwłaszcza tymi, które przychodzą do wodopoju. Ale może też sporadycznie zjadać inne węże – zdarzały się przypadki, że zjadał pytona w zoo.

Jedną z najciekawszych cech węża jest to, że jest on owodniowy. To znaczy ma jaja, ale „dojrzewają” one w łonie matki i są składane rzadko. Ponadto anakonda może hibernować w okresach głodu – najczęściej podczas suszy, kiedy zbiorniki wodne zamieszkiwane przez tego węża stają się suche i nie są już interesujące dla zwierząt, które przychodzą napić się wody.

1 miejsce: Pyton siatkowany (do 9,75 m)

Ocena: 5.0

Oficjalnie najdłuższym wężem na świecie, co potwierdza Księga Rekordów Guinnessa, jest pyton siatkowany złapany na indonezyjskiej wyspie w 1912 roku. Od ust do czubka nosa miał 9,75 m.

Drugie miejsce należy również do pytona siatkowanego. Tym razem jest to uwięziona samica o imieniu Samantha. Zmierzona w 2002 roku, ma jeszcze 7,5 metra długości.

A nawet trzecie miejsce zajmuje pyton siatkowany! Samanta, która mieszkała w zoo w Columbus w USA, zdołała urosnąć do 7,3 m.

W naturze jednak nie są one aż tak duże. Po przeprowadzeniu zakrojonych na szeroką skalę badań tysięcy węży w południowej Sumatrze stwierdzono, że średni rozmiar dorosłego gada wynosi od 2 do 6 metrów. Największym „dzikim” okazem jest 6,95-metrowa samica. Był jednak niedożywiony – po trzech miesiącach głodówki ważył zaledwie 59 kg.

W naturze pytony retikularne występują głównie w dżungli. Na Jawie występowały w lasach położonych stosunkowo wysoko – 1200 m n.p.m. Wąż jest lądowy i dobrze pływa, dlatego bywa łapany w otwartym morzu.

Średnie i duże ssaki stanowią większość diety tego gada. Pytony siatkowe znane są z atakowania zwierząt gospodarskich (np. kóz i świń), a także z żerowania na psach. Często łapane przez nietoperze, w powietrzu, dyndające z gałęzi. Nie są niebezpieczne dla ludzi – ale teoretycznie mogą ich udusić, mają agresywne usposobienie – nie odnotowano przypadków kolizji z ludźmi. Ponadto pytony retikularne są często trzymane w terrariach, ogrodach zoologicznych i serpentariach.