10 najgroźniejszych owadów na świecie

pszczoła afrykanizowana

Ocena: 4.4

Pszczoły afrykanizowane należą do najbardziej agresywnych owadów na świecie. Pojawiły się one w wyniku błędu brazylijskich genetyków, którzy krzyżowali normalne i afrykańskie pszczoły. Ten jeszcze nie zbadany nowy gatunek został przypadkowo uwolniony i w ciągu następnych lat rozprzestrzenił się w Brazylii, sąsiednich krajach Ameryki Południowej, Meksyku, a obecnie dotarł do kilku południowych stanów Ameryki. Nie tylko najeżdżają nowe tereny, ale także przejmują ule miejscowych pszczół, zabijając królową i zastępując ją swoją królową matką. Z tego powodu zyskały one przydomek „pszczół zabójców” . Pszczoły afrykanizowane często atakują też ludzi i zwierzęta. Wystarczy oddalić się na pięć metrów od ula, by je sprowokować. Atakują w roju i mogą ścigać swoją ofiarę na odległość nawet kilometra. W 1967 roku użądlenia zabójczych pszczół zabiły około 150 osób w nadmorskim regionie Rio de Janeiro, gdy rój uderzył w ulice. W ciągu kolejnych 60 lat ponad 200 kolejnych osób padło ofiarą tego stworzonego przez człowieka gatunku.

Gąsienica ćmy płowej

Ranking: 4.5

Larwa owada megalopyge operc

• Aris, zwany również ćmą kokietką, z pozoru wydaje się nieszkodliwy. Stworzenie puchowe żyje głównie w lasach liściastych w USA, Meksyku i północnej części Ameryki Środkowej. Żeruje na liściach drzew i niektórych gatunków roślin, takich jak bluszcz czy róża. Uroczy wygląd gąsienicy jest mylący – pod nim kryje się potężna obrona w postaci trujących kolców, których ukłucie jest niebezpieczne nie tylko dla drapieżników, ale nawet dla zdrowego dorosłego człowieka. Po wniknięciu w skórę jad powoduje intensywny pulsujący ból, który stopniowo rozprzestrzenia się na całą kończynę, obrzęk węzłów chłonnych, bóle głowy, wymioty. Bez leczenia poszkodowany może popaść we wstrząs i niewydolność oddechową.

Gigantyczny szerszeń azjatycki (Vespa mandarinia)

Ocena: 4.6

Ten ogromny szerszeń nosi nazwę vespa mandarinia, ponieważ przód jego pomarańczowej głowy przypomina skórkę mandarynki. Owad ten występuje w kilku krajach Azji, Primorski Kraj Rosji, stosunkowo niedawno zasięg rozprzestrzenił się na USA, Meksyk, wyspy karaibskie. Dieta olbrzymiego szerszenia azjatyckiego składa się głównie z larw pszczół. Przeciwko dorosłym pszczołom broniącym swoich uli, drapieżniki uzbrojone są w potężne szczęki, które pozwalają im z łatwością przegryźć chitynową powłokę pszczoły na pół. Ludzie są najczęściej atakowani przez szerszenia azjatyckiego, po prowokacji, ale są one niezwykle agresywne w swoich atakach. Ten olbrzym, o długości ciała przekraczającej pięć centymetrów i rozpiętości skrzydeł siedmiu i pół centymetra, wyposażony jest w jadowite, sześciomilimetrowe żądło. Podobno użądlenie (a użądlenie szerszenia czerwonego może być użyte więcej niż raz) powoduje odczucia porównywalne do wbijania w ciało rozgrzanego do czerwoności gwoździa. Jad zawiera również substancje, które przyciągają inne szerszenie znajdujące się w pobliżu, a atak kilku osobników może doprowadzić do śmierci, nawet jeśli nie są one uczulone. 40-70 osób rocznie pada ich ofiarą. W Japonii vespa mandarinia jest uważana za jedno z najbardziej niebezpiecznych zwierząt.

Czerwona mrówka ognista

Ocena: 4.7

Mrówki tsetse najliczniej występują w tropikach Ameryki Południowej, ale ich dzisiejszy zasięg obejmuje również niektóre stany USA, Meksyk i wyspy karaibskie. Owady są małe, mają długość od dwóch do sześciu milimetrów, jednak często zabijają większe ofiary: gąsienice, owady, płazy, a nawet niektóre ssaki. Największą agresję mrówki ogniste wykazują w obronie mrowisk – gdy zbliża się do nich człowiek atakują dziesiątki do setek mrówek ognistych. Mrówki te atakują nie tylko raz, ale kilka razy, wstrzykując truciznę, która zawiera alkaloid solenopsynę. W miejscu użądlenia pojawia się obrzęk i pęcherze, które można porównać do oparzeń termicznych. Muchy tsetse pozostawiają niekiedy blizny na skórze ofiary, a jeśli została ona ukąszona przez więcej niż jedną mrówkę, istnieje duże ryzyko śmierci z powodu wstrząsu anafilaktycznego.

Lonomia

Ocena: 4.8

najgroźniejsza na świecie gąsienica występuje w tropikalnych regionach Ameryki Południowej, najczęściej w Brazylii, Paragwaju i Argentynie. Oprócz lasów tropikalnych, gatunek ten zaczął inwigilować drzewa owocowe, co zwiększa jego szanse na spotkanie z człowiekiem. Gąsienica motyla jedwabnika olbrzymiego nosi nazwę „leniwego błazna”, ale ci, którzy niechcący ją dotkną, nie będą się dobrze bawić. Trujące kolce pokrywające jego ciało wytwarzają toksynę botulinową, która ma właściwości niszczenia białka odpowiedzialnego za krzepnięcie krwi. Ilość wstrzykniętego jadu to zaledwie jedna tysięczna dawki, jaką normalnie wstrzykują jadowite węże, ale nawet to wystarczy, by spowodować poważne konsekwencje dla ofiary. W najlepszym wypadku ofiara dozna masywnych siniaków, w najgorszym – wykrwawi się od środka, spowoduje zaburzenia w funkcjonowaniu nerek i potencjalnie wywoła krwotok mózgowy. Mówi się, że jad lonomii jest jedną z najsilniejszych naturalnych toksyn na świecie. Nawet 30 osób rocznie umiera po zetknięciu z tymi gąsienicami, podczas gdy taka sama liczba osób doznaje poważnych lub osłabiających organizm obrażeń.

Mucha tsetse

Ocena: 4.9

Mucha tsetse zamieszkuje tropikalne i subtropikalne szerokości geograficzne kontynentu afrykańskiego, głównie lasy deszczowe i brzegi rzek. W Afryce występuje około dwudziestu odmian tych much, a od zwykłych much odróżnia je specjalny sposób składania skrzydeł i długa, skierowana do przodu kłująca sonda, za pomocą której żerują na krwi ssaków. Mucha ta nie jest jadowita, ale podczas ukąszenia przenosi pasożytnicze organizmy trypanosomów, które są czynnikami wywołującymi śpiączkę. Może trwać miesiącami, najpierw niszczy układ odpornościowy, potem wpływa na układ nerwowy. Szacuje się, że na śpiączkę w Afryce zmarło już ponad pół miliona osób.

Komary malaryczne

Ocena: 5.0

Komary malaryczne są najgroźniejszymi owadami na naszej planecie; szacuje się, że każdego roku 300 milionów ludzi zostaje zarażonych przenoszonym przez nie wirusem plazmodia, zabijając ponad 750 000. Prawie wszystkie zakażenia występują w Afryce Subsaharyjskiej. Szczególnie zagrożone są dzieci poniżej piątego roku życia. Światowa Organizacja Zdrowia podaje, że malaria zabija afrykańskie dziecko średnio co minutę. Po wdychaniu przez gruczoły ślinowe komara, wirus zaczyna aktywnie rozmnażać się w wątrobie. Okres inkubacji trwa kilka tygodni, po czym plazmodia malarii przenikają do czerwonych krwinek i rozprzestrzeniają się po całym organizmie, powodując ciężką anemię. Śmierć następuje w wyniku niewydolności organów wewnętrznych lub pęknięcia naczyń krwionośnych w mózgu. Oprócz malarii, ten gatunek komara przenosi również inne śmiertelne choroby: zapalenie mózgu, denga, żółta gorączka.