10 najlepszych strzelców wszech czasów w NHL

Hokej jest jednym z najbardziej niebezpiecznych i spektakularnych sportów zespołowych naszych czasów. Pochodzi z Kanady, gdzie surowy i zimny klimat bardzo sprzyjał rozwojowi sportów zimowych. W 1917 roku powstała słynna National Hockey League, organizacja, która łączyła kluby z Kanady i Stanów Zjednoczonych. NHL znana jest na całym świecie z utalentowanych, profesjonalnych graczy w hokeja. W ciągu ponad stu lat istnienia liga zdobyła nie tylko większość miejsc w Hockey Hall of Fame, ale także miłość i bezwarunkowe uwielbienie publiczności na całym świecie. Najbardziej płodni hokeiści, którzy zdobywają najwięcej bramek, otrzymują nieoficjalny tytuł najlepszego strzelca. Oto dziesięciu najlepszych strzelców wszech czasów w National Hockey League.

10 najlepszych strzelców bramek w historii NHL

Nominacja	stanowisko	Hokeista	ranking
10 najlepszych strzelców bramek w historii NHL	10	Mario Lemieux	4.1
9	Steve Eiserman	4.2
8	Marc Messier	4.3
7	Mike Gartner	4.4
6	Phil Esposito	4.5
5	Marcel Dionne	4.6
4	Brett Hull	4.7
3	Jaromir Jagr	4.8
2	Gordie Howe	4.9
1	Wayne Gretzky	5.0

Mario Lemieux

Ocena: 4.1

Jeden z najlepszych hokeistów świata, który z łatwością mógłby osiągnąć najwyższe miejsca, gdyby nie częste problemy zdrowotne. Mario Lemieux urodził się w Montrealu w Kanadzie, a hokeja nauczył się w wieku trzech lat, grając z braćmi na podwórku, a nawet w piwnicy domu, który jego ojciec przerobił na domowe lodowisko. Później nastąpiła kariera w lidze juniorskiej, gdzie pobił wszystkie dotychczasowe rekordy, oraz w Quebec Junior Hockey League. W drafcie 1984 Lemieux miał nadzieję, że trafi do Montreal Canadiens, ale wzięli go Pittsburgh Penguins. Ambitny młodzieniec był bardzo rozczarowany, ale zdecydował się zostać, nie tylko dlatego, że jego menedżer zaoferował mu dwuletni kontrakt, a także 600 tysięcy dolarów i 150 tysięcy dolarów w nagrodach.

Lemieux zdobył swoją pierwszą bramkę w NHL już w pierwszym meczu. Później odniósł równie duży sukces, przenosząc słabszą drużynę na wyższy poziom. W 1986 roku został drugim najwyżej opłacanym zawodnikiem w lidze. A od kibiców za swój styl i umiejętności Lemieux otrzymał jasny przydomek „Super Mario”. Kolejne lata były jednak trudne ze względu na jego szwankujące zdrowie. U Lemieux w 1993 roku zdiagnozowano raka i poddano go radioterapii. Ale nawet wtedy uczestniczył w meczach, raz przychodząc na mecz prosto ze szpitala. W 1997 roku został zmuszony do trzyletniej przerwy, w czasie której został wprowadzony do Hockey Hall of Fame. Super Mario wrócił na lód w 2000 roku i mimo utrzymującego się bólu pleców pozostał w grze przez cztery lata, zdobywając Puchar Świata i szereg prestiżowych nagród indywidualnych. Mario Lemieux zdobył w sumie 690 bramek w swojej karierze.

Steve Eiserman

Ocena: 4.2

Kanadyjski napastnik Steven Eiserman urodził się w 1965 roku w Kolumbii Brytyjskiej. Jako dziecko interesował się różnymi rodzajami sportu, w wieku 10 lat zaczął grać w hokeja na lodzie. W wieku 15 lat Steve robił już poważne postępy w drużynie juniorów i był najlepszym zawodnikiem sezonu. Wybrany przez Detroit Red Wings w drafcie 1983, gdzie spędził całą swoją karierę. Pierwsze kilka meczów pokazało, że Iserman ma wielką obietnicę jako środkowy napastnik. Kapitanem drużyny został w wieku 21 lat i pozostał nim aż do przejścia na zawodową emeryturę, ustanawiając tym samym rekord najdłuższego stażu na tym stanowisku.

Już w 1990 roku Isermann miał opinię jednego z najlepszych strzelców i napastników. Zdobył Puchar Prezydenta i pierwszy Puchar Stanleya w 1997 roku. Drugim najlepiej opłacanym zawodnikiem był w 2002 roku, do tego czasu dopiero dochodził do siebie po kontuzjach na lodzie. Sukcesy Eisermana sprawiły, że stał się on domownikiem wszystkich fanów hokeja. Jego późniejsze sezony były jednak trudne, a wyniki spadały. Ostatecznie postanowił przejść na emeryturę z zawodowego hokeja w 2006 roku. Steve Iserman wystąpił w 1,453 meczach i zdobył 692 bramki.

Mark Messier

Ocena: 4.3

Zanim trafił do National Hockey League, Marc Messier grał w juniorskiej lidze hokejowej kanadyjskiej prowincji Alberta, w której się wychował, ale jego gra nie była jeszcze zbyt imponująca. Został wybrany przez Edmonton Oilers w 1979 roku i już od swojego pierwszego sezonu Mark zaczął w szybkim tempie poprawiać swoje umiejętności, przynosząc drużynie 12 bramek. Po tym wydarzeniu kariera Messiera, nazywanego przez kibiców „The Messiah”, zaczęła nabierać rozpędu. Nadal przynosił zwycięstwa w Edmonton Oilers do 1991 roku i był uważany za jeden z cennych nabytków drużyny, o czym świadczy wygrana w 1990 roku Hart Trophy. Messier zdobył również trzy krajowe puchary podczas swojego pobytu w reprezentacji. Messier grał dla New York Rangers od 1991 roku, gdzie ponownie zdobył prestiżową nagrodę indywidualną za wysoką zdobycz punktową, a także pomógł Rangersom w zdobyciu mistrzostwa świata w 1996 roku.

Kiedy jego kontrakt z New York Rangers wygasł, hokeista został zaproszony do Vancouver Canucks, gdzie grał przez trzy lata, po czym wrócił do nowojorskiej drużyny i pozostał w niej aż do przejścia na emeryturę z zawodowego sportu. Mark Messier ma 694 łączne bramki na mecz. W 2006 roku otrzymał specjalną nagrodę NHL „Mark Messier Leadership Award”, która jest przyznawana hokeistom za wykazanie się cechami przywódczymi w sezonie zasadniczym.

Mike Gartner

Ocena: 4.4

Mike Gartner dorastał w Toronto, gdzie jego rodzice rozwinęli w nim miłość do sportu, posyłając go do juniorskiej drużyny hokejowej. W 1974 roku pojechał do Moskwy, gdzie grał w meczach towarzyskich z młodymi radzieckimi hokeistami. To właśnie ta podróż, według Mike’a, była decydującym momentem, po którym podjął decyzję o zostaniu profesjonalnym hokeistą. Kolejne dwa znakomite sezony w Ontario Junior Hockey League przyciągnęły uwagę trenerów i Gartner został zaproszony na Młodzieżowe Mistrzostwa Świata, z których wrócił z brązem.

Profesjonalna kariera Mike’a rozpoczęła się w drużynie Cincinnati Stingers, która grała w World Hockey Association. Podczas swojego pierwszego sezonu Gartner zyskał reputację jednego z najbardziej obiecujących debiutantów, drugiego po Gretzkym. Od 1979 roku, kiedy to rozwiązano WHA, zawodnik przeniósł się do waszyngtońskiego klubu, gdzie grał przez kolejne dziesięć sezonów. W ślad za nim poszły cztery kolejne kluby NHL. Jego ostatnim zespołem był Phoenix Coyotes. Mike Gartner zakończył swoją karierę w 1998 roku z 20-letnim oddaniem hokejowi i 708 bramkami.

Phil Esposito

Ocena: 4.5

Kariera hokejowa Phila Esposito rozpoczęła się dzięki jego bratu, który pełnił funkcję bramkarza w Chicago Blackhawks. Esposito trafił do drużyny, ale na początku nie pokazywał zbyt wiele. W 1967 roku przeszedł z chicagowskiego klubu do Boston Bruins, a rok później został uznany za najlepszego snajpera NHL. Sukcesy Esposito wciąż rosły i mnożyły się: zdobył dwa „Hart Trophies”, w 1972 roku otrzymał najwyższe cywilne odznaczenie Kanady za udział w osławionej serii ZSRR-Kanada, a po przejściu do New York Rangers w 1975 roku konsekwentnie osiągał znakomite wyniki. Pięć razy został uznany najlepszym strzelcem i sześć razy najlepszym snajperem. Przyniósł też drużynie Puchar Kanady w 1976 roku.

Rok 1981 był ostatnim rokiem hokejowej kariery Phila Esposito. W sumie zapisano na jego koncie 717 bramek. Po zejściu z lodu słynny hokeista poświęcił się całkowicie swojemu wieloletniemu marzeniu – stworzeniu w USA drużyny Tampa Bay Lightning.

Marcel Dionne

Ranking: 4.6

Pochodzący z Quebecu Marcel Dionne dołączył do Detroit Red Wings w 1971 roku. Młody i obiecujący środkowy napastnik nie zawiódł od swojego debiutanckiego roku, zdobywając 28 bramek. Po trzech latach płodnej gry, w 1975 roku, w wyniku sporów kontraktowych z zarządem, Dionne musiał odejść do Los Angeles Kings. Jest prawdziwą gwiazdą klubu, zdobywając dla drużyny wiele punktów i wyróżnień. Marcel Dionne rozegrał ostatnie trzy sezony dla New York Rangers, zanim ogłosił swoją emeryturę z hokeja w 1989 roku.

Dionne w swojej karierze w NHL zdobył 1,771 punktów i oddał 731 strzałów. Jego sprawność przyniosła mu nagrodę Leicester Pearson Awards for Outstanding Player, a jego szczery „dżentelmeński” styl gry przyniósł mu Lady Bing Trophy. W 1992 roku Marcel Dionne został uhonorowany miejscem w Canadian Hockey Hall of Fame.

Brett Hull

Ocena: 4.7

Brett Hull dorastał w Ontario w Kanadzie. Jego matka była łyżwiarką figurową, a ojciec znanym hokeistą, po którym Brett postanowił poświęcić się karierze sportowej. Calgary Flames wybrało go w drafcie 1984 roku, ale Hull rozegrał swoje pierwsze kilka sezonów w Minnesocie Duluths. W National Hockey League zadebiutował w 1986 roku, ale kilka lat później odszedł do amerykańskiego klubu St Louis Blues z powodu konfliktu z trenerem. Brett spędził w tej drużynie 11 sezonów. Został uznany za najlepszego strzelca w 1990 roku. Jego największe występy i wzrost popularności przypadły na lata 1989-1992.

Hull zmienił kluby w 1998 roku, dołączając do Dallas Stars, następnie grał z Detroit Red Wings. Swój ostatni rok spędził w Phoenix Coyotes, kończąc karierę hokeisty. Brett Hull znany jest z tego, że potrafił zdobyć 741 bramek. W 2006 roku został włączony do Minnesota Hall of Fame, a w 2009 roku do Canadian Hockey Hall of Fame. Ulica w amerykańskim mieście St Louis również została nazwana imieniem Bretta Hulla.

Jaromir Jagr

Ocena: 4.8

Legendarny czeski hokeista, jeden z najlepszych zawodników na świecie. Jaromir zaczynał w szkole hokejowej w Kladnie. Już jako nastolatek wyróżniał się silną budową ciała, stabilnością na lodzie i potężnym strzałem. Wkrótce wschodząca gwiazda awansowała do czeskiej Extraligi, a w 1990 roku stała się częścią drużyny NHL Pittsburgh Penguins. I niemal natychmiast Jagr zdołał zdobyć Puchar Stanleya, jedno z najwyższych wyróżnień w hokeju. Od tego czasu gra równie skutecznie dla innych klubów, zdobywając co roku kolejne nagrody i tytuły. Zmieniał wiele drużyn, nie tylko w lidze, a w sezonie 2004-2005 reprezentował nawet Polska klub hokejowy Avangard.

Jaromir Jagr ma na swoim koncie 766 bramek i ponad 1000 asyst. Otrzymał Hart Trophy za wybitny wkład w sukces drużyny, a także trzy nagrody Teda Lindseya. Ponadto Jagr jest uważany za bohatera narodowego i jednego z najbardziej rozpoznawalnych sportowców w Czechach. Powierzono mu powiewanie czeskiej flagi narodowej na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2010 roku, a następnie prezydent Czech Klaus wręczył mu Order Zasługi. Obecnie 41-letni napastnik nadal imponuje na lodzie, grając dla czeskiego klubu hokejowego Rytiri Kladno.

Gordie Howe

Ocena: 4.9

Gordon Howe długo był uważany za najlepiej grającego hokeistę Kanady, dopiero stosunkowo niedawno oddając palmę pierwszeństwa Gretzky’emu. Był i nadal jest legendą NHL, radząc sobie jako napastnik. Jak na ironię, Howe nie zabłysnął jako talent sportowy we wczesnej młodości, ale miał mnóstwo wytrwałości i hartu ducha. Najpierw wybrany jako bramkarz do drużyny dziecięcej, wkrótce przeniósł się na obronę, potem na napastnika, zanim w 1945 roku dołączył do Omaha Knights, dalekiego klubu Detroit Red Wings. Dzięki swojemu poświęceniu i nieustraszoności na lodzie, Howe szybko zdobył szacunek fanów i innych sportowców. W 1946 roku został pełnoprawnym członkiem Detroit Red Wings i grał z ich drużyną przez następne 25 lat. Hokeista nosił przydomek „Mr Elbows” ze względu na swój twardy styl gry, ale po zdobyciu pięćsetnej bramki przydomek został zmieniony na entuzjastyczne „Mr Hockey”. Gordie Howe regularnie bił nowe rekordy i zdobywał prestiżowe nagrody. Jest sześciokrotnym zdobywcą Art Ross Trophy.

Kiedy Howe „skończył” 43 lata uznał, że czas opuścić lód, ale udało mu się przetrwać tylko dwa lata bez hokeja, który tak bardzo kochał, wrócił. Grał dla WHA Houston Aeros przed transferem do klubu NHL Hartford Welers, gdzie grał jako junior do 52 roku życia. Howe w swojej sześćdziesięcioletniej karierze zdołał zdobyć 801 bramek. Dla upamiętnienia Gordiego Howe’a most łączący Detroit w USA i Windsor w Kanadzie został nazwany jego imieniem.

Wayne Gretzky

Ocena: 5.0

Gretzky posiada wszystkie najważniejsze rekordy i osiągnięcia w NHL. Kanadyjczyk z ukraińskimi korzeniami stawiał pierwsze małe kroki w sporcie, gdy w wieku 5 lat dołączył do młodzieżowej drużyny Brentford. Potem przyszła Mała Liga, gdzie wyróżnił się zdobywając w sezonie 378 bramek. W wieku szesnastu lat Gretzky grał dla Greyhounds, a rok później był w Indianapolis Racers. Jego debiut w NHL miał miejsce w zespole Edmonton Oilers, gdzie Gretzky grał przez kolejne dziesięć lat. Utalentowany sportowiec przyniósł drużynie cztery Puchary Stanleya i mnóstwo innych zaszczytów.

Mimo ogromnej popularności Gretzky’ego i imponujących wyników, zarząd zdecydował się na transfer do Los Angeles Kings. Pieniądze były oczywiście kluczowym czynnikiem. Choć hokeista nieszczególnie lubił swoją nową drużynę, potrafił podnieść jej grę na nowy poziom. Niedługo później Gretzky z własnej inicjatywy przeniósł się do St Louis Blues, ale został zmuszony do opuszczenia klubu z powodu nieporozumień z zarządem. W końcu dołączył do New York Rangers, gdzie nadal imponował światu swoją wirtuozerską grą aż do przejścia na emeryturę w 1999 roku. Gretzky odszedł z hokeja w wieku 38 lat, pomimo gwałtownego sprzeciwu fanów i błagań ówczesnego prezydenta Billa Clintona. Wayne Gretzky w swojej stosunkowo krótkiej karierze zdobył 894 bramki i zanotował blisko dwa tysiące skutecznych asyst. Najlepsi bramkarze świata wszech czasów zostali włączeni do Hockey Hall of Fame w Kanadzie, a zasady zostały nawet złamane, aby nazwisko zawodnika zostało włączone do Hall of Fame w ciągu zaledwie siedmiu miesięcy. Legendarny napastnik jest teraz wiceprezesem Oilers.