8 największych mrówek świata

*Przegląd najlepszych według redakcji. O kryteriach wyboru. Materiał ten jest subiektywny i nie stanowi reklamy ani oferty sprzedaży. Przed zakupem konieczna jest konsultacja naukowa.

Mrówki to jedne z najbardziej rozpowszechnionych owadów na ziemi. Występują niemal wszędzie, z tym że nie dotarły jeszcze do rejonów arktycznych, i całkiem dobrze koegzystują z ludźmi. Ludzie są dla nich źródłem pożywienia, często zamieszkują budynki prywatne i mieszkalne, kradnąc właścicielom cukier, zboża i inne artykuły spożywcze.

Mrówki należą do najbardziej rozpowszechnionych owadów na ziemi, osiedlających się w licznych koloniach. Owady te niszczą nie tylko zapasy, ale także meble i ściany, podgryzają korzenie roślin rolniczych i nieprzyjemnie gryzą przy kontakcie dotykowym. Są też małe i praktycznie wszechobecne.

Jedynie mrówki żyjące w bliskim sąsiedztwie człowieka są bardziej zwarte. Po wydostaniu się z miasta zamieniają się w bardzo duże owady. A na południu mogą dorastać do 2 lub 3 centymetrów długości.

Są to największe mrówki na świecie i o nich opowiemy w tym artykule. Można się tylko cieszyć, że w Rosji i WNP żyją tylko 2 z 8 gatunków.

Ranking największych mrówek na świecie

Nominacja	miejsce	Tytuł	Długość
Największe mrówki świata	8	Czarna mrówka drzewna (Camponotus vagus)	15 mm.
7	Czarna mrówka buldogowa (Myrmecia pilos) a)	16MM.
6	Mrówka drzewna czerwonobrzucha (Camponotus herc) eanus)	20MM.
5	Czarna mrówka buldogowa (Paraponera clavata)	25MM.
4	Camponotus gigas	28MM.
3	Dorylus nigricans	30MM.
2	Dinoponera gigantea	33MM.
1	Myrmecia evinoda	36LM.

Ranga 8: Czarna mrówka drzewna (Camponotus vagus), do 15 mm

Ocena: 4.3

Jedna z największych mrówek występujących w Rosji i krajach sąsiednich. Samce tego gatunku mogą dorastać do 15 mm długości. Obszar dystrybucji obejmuje nie tylko większość centralnej Rosji, ale także kraje europejskie oraz Kaukaz, Zachodnią Syberię, Kazachstan, a nawet Turcję.

Jednak mrówka ta może być trudna do zauważenia, nawet podczas wędrówek po lasach, w których żyje. Czerwona Księga Danych wymieniona jako zagrożona na kilku obszarach. Częściowo wpływa na to masowe wylesianie, zmniejszające siedliska owadów.

Uzasadniając swoją nazwę, czarna mrówka drzewna jest prawie całkowicie czarna. Tylko koniec brzucha może być nieco jaśniejszy. Ma czerwonawe włosy na grzbiecie. Podobnie jak inne gatunki mrówek, czarna mrówka drzewna wykazuje wyraźny dymorfizm płciowy i specjalizację. Tak więc samce i samice są uskrzydlone i zdolne do lotu, ale robotnice są bardzo małe (około 3 mm długości) i nie mogą robić nic poza piłowaniem martwych pni.

Nazwa gatunku odzwierciedla również jego styl życia. Owad ten preferuje tworzenie mrowisk w drewnianych szczątkach, takich jak pniaki drzew, upadłe pnie, gałęzie i martwe rośliny. Nie zapuszczają się głęboko w las, wolą osiedlać się na obrzeżach. Owad ten występuje najczęściej na rozgrzanych słońcem polanach, starych polanach i zrębach.

7 miejsce: Czarna mrówka buldogowa (Myrmecia pilos

(a) Wielkość do 16 mm

Wynik: 4.4

Kolejna bardzo niebezpieczna – i bardzo duża – mrówka. Samice i samce Paraponera clavata dorastają do 25 mm długości. Mrówka kulista otrzymała swoją nazwę właśnie ze względu na swój potężny jad, który jest silniejszy niż jad innych, nieśmiercionośnych stawonogów – pszczół i os.

Jad mrówki kulistej składa się z neurotoksyn, które mają działanie paraliżujące i uciskające. Ból kłujący utrzymuje się do 24 godzin. Długie żądło mrówki (prawie 3,5 milimetra) wstrzykuje jad głęboko w skórę. W skali użądleń Schmidta bóle po użądleniu są na najwyższym poziomie i są większe niż po „kontakcie” z osami z rodzaju Pepsis, zwanymi też „łowcami tarantul”. Albo ponad dwukrotnie „potężniejszy” od szerszenia.

Na szczęście trudno jest spotkać mrówkę kulistą. Przede wszystkim dlatego, że żyje w nizinnych lasach Ameryki Południowej – Kolumbii, Brazylii, Peru i Wenezueli. Niektórzy badacze spotkali tego owada również w górach – ale tylko jako pojedyncze osobniki, a nie kolonie.

Ubarwienie mrówek zależy od siedliska i specjalizacji owada. Może być albo ciemnobrązowa, prawie czarna, z lekką oliwkową smugą; albo czerwonawa, bliższa czerwieni. Charakterystyczne są jaskrawożółte paski na przednich nogach, charakterystyczne dla wszystkich owadów w kolonii.

Brazylijscy aborygeni używają mrówki kuli w ceremoniach inicjacyjnych ze względu na jej silnie bolesny, ale w większości przypadków nie śmiertelny jad. W rytuale żywe owady są przywiązywane do specjalnej rękawicy, którą następnie umieszcza się na dłoni badanego na 10-15 minut. Przez cały czas mrówki kłują osobę wtajemniczoną. Tak duża liczba użądleń chwilowo paraliżuje ofiarę, a ta następnie traci czucie w palcach na kilka dni. Rytuał ma na celu inicjację chłopców, pomóc im wejść w dorosłość i stać się prawdziwymi wojownikami.

4 miejsce: Camponotus gigas, do 28 mm

Ocena: 4.7

Camponotus gigas (nie ma oficjalnej Polskaej nazwy tego gatunku) jest największą mrówką w Azji. Występuje w Tajlandii, Indonezji i części Malezji. Niektóre z mrówek mogą dorastać do 28 mm długości.

Pomimo imponujących rozmiarów i groźnego ubarwienia, Camponotus gigas jest niegroźny dla ludzi. Dieta mrówki składa się głównie ze słodkich płynów – odchodów mszyc i innych owadów homopteryksów. Ponadto owad ten żywi się drobnymi bezkręgowcami, grzybami i odchodami ptaków. U Camponotus gigas nie obserwuje się symbiozy między mrówkami a mszycami, jak to ma miejsce u gatunków Polskach i europejskich.

Camponotus gigas jest prawie całkowicie czarny, z wyjątkiem brzucha i tylnych nóg, które mają czerwonawy kolor. Ponadto odwłok, w którym przechowywany jest zebrany nektar i inne pożywienie, jest półprzezroczysty – i dlatego świeci, gdy owad jest oświetlony światłem słonecznym.

Ciekawą cechą Camponotus gigas jest polidomia, kolonia mrówek nie żyje w jednym mrowisku, ale w kilku, połączonych systemem przejść. Owady te zasiedlają stosy martwego drewna i stare, spróchniałe drzewa. Mrowiska znajdują się do 2,5 m nad ziemią – co pomaga chronić je przed powodzią i naturalnymi wrogami żyjącymi na ziemi – i są oddzielone od siebie o 15 do 20 m. W skład „kompleksu” może wchodzić do pół tuzina „loży.

Ranga 3: Dorylus nigricans, do 30 mm

Ranking: 4.8

Zachodnioafrykańska mrówka koczownicza, Dorylus nigricans (również nie jest oficjalnie znana jako gatunek), jest jednym z największych owadów kontynentu. Chociaż robotnice w sercu kolonii nie są szczególnie duże, mierząc zaledwie 3 mm, to samce migrujące mogą dorastać do 30 mm długości. Samice mogą być jeszcze większe – odnotowano pojedyncze obserwacje owadów o długości do 50 mm.

Koczownicze mrówki Dorylus nigricans są dyskretnie ubarwione. Zarówno robotnicy jak i żołnierze, a nawet samice i samce są w całości ciemnobrązowe, prawie czarne. Chityna w większości błyszcząca, tylko na głowie i brzuchu matowa. Co ciekawe, samce mają ciemne, żyłkowane skrzydła, niespotykane u innych gatunków mrówek.

Mrówki Dorylus nigricans są trujące, ale niezbyt groźne dla ludzi. Nie odnotowano przypadków leczenia lub śmierci po ukąszeniu przez te owady.

Dorylus nigricans, w przeciwieństwie do wielu gatunków mrówek, prowadzi wędrowny tryb życia. Nie budują stałych mrowisk, wolą się zadowolić tymczasowymi biwakami. Mięsożerne, ich dieta obejmuje termity i inne małe bezkręgowce. Kolonie Dorylus nigricans wędrujące z jednego kopca termitów do drugiego mogą zabijać dość duże ilości tych owadów. Są też padlinożercami i mogą pustoszyć ludzkie wysypiska śmieci.

2 miejsce: Dinoponera gigantea, do 33 mm

Ranking: 4.9

Dinoponera olbrzymia, zwana również mrówką dinozaurową, jest jednym z największych przedstawicieli rodziny. Robotnice tego gatunku dorastają do 33 milimetrów długości.

Dinoponera gigantea występuje wyłącznie w Ameryce Południowej. Większość kolonii występuje w amazońskim lesie deszczowym w Brazylii, ale osobniki obserwowano również na peruwiańskiej sawannie. Oprócz dużych rozmiarów nie wyróżnia się prawie niczym – nawet jego kolor jest jednolity, czarny i błyszczący, żadnych cech wyróżniających.

Nie jest niebezpieczny dla ludzi. W razie zagrożenia mrówka może ugryźć szczypcami, ale nie są one na tyle silne, by przebić skórę. Dinoponera gigantea nie ma żądła ani gruczołów jadowych.

Co ciekawe, gigantyczna dinoponera nie ma żeńskiej królowej. Samce są obecne. Mrówki rozmnażają się za pomocą gamergatów, czyli pracujących osobników, które posiadają narządy płciowe i hormony. Prawie każdy członek rodziny może się rozmnażać.

Częściowo ze względu na tę mechanikę rozrodu Dinoponera gigantea żyje w bardzo małych koloniach liczących zaledwie kilkadziesiąt osobników. Mrowisko znajduje się pod ziemią, średnio na głębokości 40 centymetrów, i składa się z 5 do 10 komór połączonych korytarzami.

Nr 1: Myrmecia
evinoda, do 36 mm

Ocena: 5.0