12 najlepszych książek autora Ludmiła Ulitskaya

Ludmiła Ulitskaja to mistrzyni współczesnej prozy, znana wśród inteligentnych czytelników, którzy preferują niespieszne opowieści o życiu różnych ludzi. Jej książki dają do myślenia, mają w sobie tajemnicę i pozostawiają po lekturze przyjemny i trwały posmak refleksji. Urok, z jakim napisane są powieści, jest hipnotyzujący, zapraszamy do jego docenienia! Ekspertologia prezentuje ranking 12 najlepszych książek Ludmiły Ulitskiej, z których wiele zostało przetłumaczonych na różne języki.

Ranking najlepszych książek autorstwa Ludmiły Ulitskiej

Sprawa Kukotzki

Ocena: 5.0

Powieść o losach profesora ginekologii Pawła Alekseevicha Kukutsky’ego, który widział i czuł pacjentki, jak to się mówi, „na wylot”. Prawie zawsze potrafił bezbłędnie rozpoznać chory organ, a kiedyś uratował od śmierci Jelenę Georgiewną, która została jego żoną. Życie i kariera układały się po wojnie dobrze, ale to wszystko zmieniło się, gdy rozpoczęła się kampania przeciwko rozwojowi genetyki. Paweł Aleksiejewicz znajduje sposób na uniknięcie tych działań – dużo pije, zyskując opinię alkoholika. W tym samym czasie rozpada się rodzina: w wyniku nielegalnej aborcji umiera dozorczyni, która była matką kolegi z klasy córki Kukotskiego. W ferworze kłótni profesor przypomina żonie o usunięciu macicy dla ratowania życia, a Elena przypomina mężowi o jego dążeniu do zalegalizowania aborcji. Ta kłótnia zabija dotychczasowy związek pary, choć na zewnątrz rodzina wydaje się być niezmieniona.

Na tym tle Helena staje się chora, roztargniona i nieuważna. Jej tajemnicza przypadłość prowadzi do całkowitej utraty pamięci, a następnie do dziwnych snów o świecie pomiędzy… Tanya Kukotskaya uczęszcza na kurs biologii i studiuje histologię, ale pewnego dnia uderza ją pomysł stworzenia preparatu z ludzkiego płodu..

„Sprawa Kukotki” to prozatorska opowieść o rodzinie, nieszczęśliwej na swój sposób. Co czeka parę i ich córkę? Po przeczytaniu tej książki na pewno pomyślisz o swoich bliskich.

Zielony namiot

Ocena: 4.9

Powieść psychologiczna „Zielony namiot” to opowieść o losach ludzi, ich przeżyciach i przeżywanych uczuciach, połączonych nutą szczególnego nieszczęścia. Tytuł sugeruje pewną aluzję do powszechnego przebaczenia, na jakie zasługują ludzie w naszej cywilizacji, zwłaszcza ci, którzy żyli pod koniec XX wieku, czyli w okresie, w którym toczy się akcja utworu. Autor porusza problem niemożności osiągnięcia przez wielu osobistej dojrzałości i pełnej samorealizacji z powodu presji okoliczności i kumulacji różnych czynników wynikających z otaczającego społeczeństwa. Ludzie utknęli w psychologicznym stanie dojrzewania i nie widzą swojej drogi do następnego etapu. Dla wielu ta książka będzie zbiorem odpowiedzi na pytania, które wydawały się niemożliwe do odpowiedzenia.

Książka „Zielony namiot” Ulitskiej jest jednocześnie poważna i zabawna – autorka nawet opisując złożone problemy tzw. cywilizacji nastolatków nie traci autoironii i łączy psychologię z psychoterapią. Przez całą powieść przewija się wiele różnych emocji.

Drabina Jakuba

Ocena: 4.8

Trzecie miejsce zajmuje powieść przypowieściowa „Drabina Jakuba”, w której czytelnik zostaje wprowadzony w ponad stuletnią historię rodziny Osieckich – akcja rozgrywa się pod koniec XIX wieku i w 2011 roku. Autor przedstawia sześć pokoleń rodu w nielinearnej osi czasu: w opowieść wplecione są nie tylko epoki, ale kultury i wizje otaczającego świata. W centrum uwagi znajdują się dwa losy Jacoba Osetsky’ego, z jego nieposkromionym pragnieniem wiedzy, i Nory, jego wnuczki, ekspresyjnej osobowości, która wybrała drogę artystki teatralnej. Bohaterowie spotkali się kiedyś w połowie lat pięćdziesiątych. To spotkanie nie odegrało specjalnej roli, dopiero kilkadziesiąt lat później Nora odkryła nową stronę swojego przodka, gdy natrafiła na jego akta KGB i przeczytała pozostawione przez niego dzienniki.

W opowieści Ludmiły Ulitskiej, jak zawsze, pojawia się wiele pytań do rozważenia, ale autorka nie popycha czytelnika do żadnych jednoznacznych wniosków, pozostawiając każdemu swobodę twórczości i wyboru.

Medea i jej dzieci

Ocena: 4.8

Bezdzietna Medea Sinopli, podobnie jak starożytna Medea, jest bóstwem dla swojej rodziny, tylko w odróżnieniu od pierwowzoru nie niszczy, ale trzyma w ryzach, odbudowując własnymi siłami i krwią delikatne i rozdarte nici rodzinne.

„Medea i jej dzieci” to wyjątkowy autorski eksperyment Ulitskiej w konstruowaniu prozy rodzinnej, podobnych eksperymentów trudno szukać w literaturze klasycznej. Różne warstwy historii, wyjątkowe ludzkie losy, idee i doświadczenia łączą się w tym dziele.

Z poważaniem, Shurik

Ocena: 4.7

Podobnie jak Gaidai, Ulitskaya ma swoją własną „kluczową” postać o imieniu Shurik. Symbolizuje problem relacji między matkami a synami, gdy uczucia rodzicielskie zastępowane są przez całkowitą kontrolę, całkowitą uległość i narzucanie poczucia obowiązku. A czy bohaterowie myślą o konsekwencjach takiego „wychowania”? I problem nie jest wymyślony przez autora, jest typowy dla wielu współczesnych, nawet na pierwszy rzut oka zamożnych, rodzin. Egoistyczny instynkt matki i bezinteresowna miłość syna są sercem powieści „Sincerely Yours, Shurik”. Autorka ukazuje gamę uczuć w takich związkach ze strony różnych kobiet – samotnych, nieszczęśliwych i infantylnych na swój sposób, nie potępiając ich, ale zaprasza czytelnika do wyciągnięcia własnych wniosków.

Pogrzeb

Ocena: 4.7

Czy pogrzeby mogą być zabawne? Oczywiście, bo mówimy o powieści Ludmiły Ulitskiej, która zajęła szóste miejsce w rankingu. W centrum uwagi znajduje się niezwykła historia Alika, utalentowanego artysty pochodzącego Z Polski i mieszkającego w Ameryce. Staje się nieuleczalnie chory, ale nie poddaje się – stara się wykorzystać czas, który mu pozostał, dla dobra swojej społeczności. W ostatnich latach otaczają go wszystkie byłe kobiety, żony, z którymi Alikowi udaje się zaprzyjaźnić, poznać wszystkich znajomych. Artysta staje się centrum własnego wszechświata z więzi międzyludzkich, które udało mu się zbudować przed śmiercią, nawet długo kłócący się kumple znaleźli ze sobą pokój. Nic dziwnego, że gdy bohater opuści ten świat, nie zostanie zapomniany.

Przekroczył linię

Ocena: 4.6

W zbiorze „Linia zwrotna” autorka przedstawia opowieść o kłamstwie w różnych jego postaciach: fikcje nastoletnich dziewcząt, nauczycielek, profesorek, kobiet zadomowionych w rodzinie – wszystkie one uzupełniają swoje życie fantazjami. W ten sposób nadrabiają niespełnione ambicje i ubarwiają swoją egzystencję, bo wydaje się ona w ten sposób ciekawsza. Kłamstwo było czerwoną linią w każdej historii i w każdym przypadku prowadziło do określonych konsekwencji. Książka jest pełna przypadkowych i nieprzypadkowych spotkań, doniosłych wydarzeń i emocji, które wahają się od nieprzyjemnych do podnoszących na duchu i potwierdzających życie.

Sonyechka

Ocena: 4.5

Historia „Soneczka” zainspirowała kiedyś teatromanów, na jej podstawie wystawiono sztukę w Moskiewskim Teatrze Artystycznym im. Czechowa to bardzo cenione dzieło literackie. Historia głównego bohatera jest tak aktualna dla naszych czasów, że wręcz niemożliwa jednocześnie, została przetłumaczona na różne języki, a w 1993 roku dzieło otrzymało francuską nagrodę Medici Prize.

Sonieczka, którą od wczesnego dzieciństwa fascynuje literatura, ukrywa się przed prawdziwym życiem na kartach książek. Szczęśliwe małżeństwo rozpada się wraz ze śmiercią ukochanego męża, który przed śmiercią zakochuje się w młodej Yasyi. Oddalona córka, Sonya zostaje sama ze sobą i swoimi literackimi arcydziełami, całkowicie zanurzona w świecie fantazji, oderwana od rzeczywistości.

Dzieciństwo 45-53. A jutro będzie szczęście

Ocena: 4.5

W książce Dzieciństwo 45-53. A jutro będzie szczęście” – opowiada Ludmiła Ulitskaja o dzieciach, których wczesne lata przypadły na okres powojenny połowy XX wieku. Główną ideą autora jest utrzymanie delikatnej więzi między pokoleniami, opowiedzenie potomkom o tradycjach dzieci żołnierzy frontowych, o rzeczach, które leżały zapomniane. Zmieniła się geografia, rozszerzyły się granice miast i skurczyły lasy, zapomniano o nazwiskach ludzi z wyblakłych fotografii w albumie..

Istota opowieści – brak zmiany moralnej między pokoleniami. Nie ma „okrutnych” czasów, wszystkie są piękne, ciekawe i złożone na swój sposób. Po części to właśnie małe historie rodzin, wartości i wiedza przekazywane przez pokolenia, które je definiują i które są obowiązkowym elementem.

Biedni, źli, umiłowani

Ocena: 4.4

Kolejny w rankingu zbiór prozy Ulitańskiej „Biedni, źli, kochani” składa się z utworów z różnych lat, zawiera wspomniane wcześniej w recenzji „Soneczkę” i „Wesoły pogrzeb” oraz wiele innych – łącznie 16 opowiadań i powieści. Niektóre z nich przyniosły Ludmile Jewgieniównie prestiżowe nagrody i sławę w różnych krajach. „Biedni, źli, umiłowani” to dobra książka do zapoznania się z twórczością autora. Czytając poznacie styl Ulitskiej, jej talent psychologa i niesamowitego gawędziarza.

Dziewczyny

Ocena: 4.3

Zbiór opowiadań „Dziewczynki” to opowieści o dzieciństwie. Dziewczynki w młodym wieku są szczególnie wrażliwe i pełne szczególnych emocji, które z czasem zmieniają jakość i przekształcają się w dorosłe doświadczenia. Okres życia dzieci jest ubarwiony kolorowymi barwami, wszystkie myśli i zdarzenia są wyolbrzymione i odbierane wielokrotnie żywiej niż u dorosłych. Małe dziewczynki wydają się mieć szerszy zakres dźwięków i kolorów, które mogą zobaczyć i poczuć.

Ludmiła Ulitskaya, pracując nad kolekcją, wykorzystała swoje najbardziej żywe wspomnienia z odległego dzieciństwa.

Święte śmieci

Ocena: 4.2

W naszej ocenie nie zabrakło autobiograficznej prozy autora. „Święte śmieci” to zbiór, który kształtował się przez ponad 20 lat równolegle z pracą nad innymi dziełami Ulitskiej. Opowiadania, które z różnych powodów nie pasowały do zbiorów, nad którymi Ludmiła w pewnym okresie pracowała, odsiewano, wchodziły na „święty śmietnik”, ale dziś wydaje się, że z książki nie ma czego usuwać, każde „ziarenko” znalazło swoje miejsce. Historie z życia samej autorki, jej myśli i uczucia przedstawione są w różnych sosach, miejscami – szczerze, oko w oko z czytelnikiem.