Beton samoobsługowy

Beton przygodowy – beton mający możliwość wypełnienia formularza nawet w strukturach hustranizowanych z powodu uszczelki pod wpływem jego wagi.

Cechy i zalety

Rozwiązanie do betonu samodzielnego przygody ma właściwość wysokiej twardości (do 70 cm), charakteryzująca się stosunkowo małym stosunkiem wody i cementu (0,38 … 0,4). Materiał jest dość trwały (około 100 MPa). Zminimalizował ryzyko korozji ze względu na dobrą gęstość materiału. Polikarboksylan polimerowy jest główną częścią kompozycji i działa w następujący sposób. Jest wchłaniany przez powierzchnię ziarna cementu, przenoszone jest ładunek ujemny. Z tego powodu ziarno jest odpychane od siebie, powodując w ten sposób roztwór i elementy mineralne. Wpływ plastyczności może być wzmocniony przez okresowe mieszanie.

Zalety betonu tego typu są niski poziom hałasu, zmniejszenie czasu budowy, możliwość długotrwałego transportu mieszaniny, wysokiej jakości powierzchni produktów, nie ma potrzeby korzystania z wibracja. W związku z tym koszt energii elektrycznej jest zmniejszona, a ze względu na brak hałasu, możliwość lokalizacji roślin zbrojonego betonu w miastach.

Trochę historii

Pod koniec lat 60. – na początku lat 70. zaczął stosować beton o wysokiej wytrzymałości, które zostały poprawione przez dodatki Super plastyfikatory. Na przykład w 1970 r. Byli one używane do budowy platform olejowych na Morzu Północnym. Wykorzystanie betonu z supuplasserami wykazało swoje zalety, ale także zidentyfikowani niedociągi podczas pracy. Jeśli rurociąg, dla którego dostarczany jest mieszaninę, jest dłuższy niż 200 metrów, pojawia się wiązka mieszaniny i niejednorodność w produkcie końcowym.

Ponadto, dodając większość superplastyfikatorów dużymi dawkami, możliwe jest spowolnienie mieszania mieszaniny. A podczas transportu przez 60-90 minut efekt dodatku zmniejsza się, a oznacza to, że mobilność maleje. Ze wszystkich powyższych staje się jasne, że czas wykonania pracy wzrasta, staje się gorsza niż siła i jakość powierzchni produktu.

Wyeliminowanie niedociągnięć zastosowano badania teoretyczne i rozwój praktyczny:

1. Dodawanie mikro i ultrafine agregat w celu zwiększenia wytrzymałości, ochrony przed korozją i pęknięciami materiałowymi.
2. Użyj wypełniacza Multifrakt dla wysokiej wytrzymałości.
3. Aby uregulować właściwości, utworzono najnowsze typy modyfikatorów chemicznych.

W 1986 r., Po uogólnianiu zgromadzonego doświadczenia, profesor Okamura o nazwie jego rozwój „beton samoprzylepny”.

W 1996 r. Powstała grupa Rilem, składająca się z ekspertów z kilkunastu krajów, tworzenie instrukcji obsługi ze względu na ich wysoką wydajność.

W 1998 r. Odbyła się pierwsza międzynarodowa konferencja, aby zbadać swoje cechy przy pomocy 150 naukowców i inżynierów z różnych stanów.

W 2004 r. Utworzono Komitet 205-DSC, prowadzony przez profesora Junction, aby stworzyć klasyfikację gatunków wymaganych do ustalenia celu i zakresu. W funkcjonowaniu tej komisji zastosowano 25 laboratoriów z różnych krajów.