Choroby Thuja: objawy i leczenie

Thuja jest pożądanym przedstawicielem drzew iglastych we wszystkich zagrodach, parkach i ogrodach. Gatunek korony i różnorodność zabarwienia igieł pozwala na zastosowanie Thuja w architekturze krajobrazu. Ich względna niewymagająca natura sprawia, że są również bardzo popularne. Aby z powodzeniem uprawiać rośliny z rodzaju thuja, należy znać nie tylko szczegóły dotyczące uprawy, ale także istniejące choroby tych roślin.

Choroby systemu korzeniowego

Do chorób systemu korzeniowego należą:

1. Phytophthora;

2. Zgnilizna korzeni;

3. Fusarium wilt.

Jedną z rozpowszechnionych i bardzo groźnych chorób jest fitoftora. Choroba ta jest wywoływana przez pasożytniczy grzyb. System korzeniowy jest naruszony. Korzenie stają się ciemnobrązowe i kruche. Przy kanale korzeniowym, pod korą, tkanka ciemnieje i wydziela się brązowy wysięk. Ze strefy korzeniowej wydobywa się zgniły zapach. Igły zaczynają żółknąć. Końcówki pędów stopniowo ulegają deformacji. Korzeniowa część pnia staje się miękka. Na tym etapie nie ma możliwości wyleczenia się z tuj. Aktywnej chorobie sprzyjają zastoje wody w strefie korzeniowej. Dlatego ważne jest, aby wybrać miejsce o dobrej przepuszczalności wody. Gleby są lekkie, o małej zawartości gliny. Rośliny Thuja są mniej podatne na fitoftorę w miejscu o dobrym nasłonecznieniu. Aby temu zapobiec, wczesną wiosną i późną jesienią dolną część rośliny opryskuje się 1% roztworem siarczanu miedzi lub mieszanką Bordeaux. Silnie zaatakowane rośliny są niszczone. Sadzenie w ich miejsce tuj jest niepożądane. Patogeny pozostają w glebie przez długi czas. Gleba jest dokładnie traktowana siarczanem miedzi.

Zgnilizna korzeni Thuja to nie mniej groźna choroba grzybowa. Po pierwsze, igły tracą swój blask i stają się matowe. Później zmienia się w ciemny brąz. Kora u podstawy gałęzi łuszczy się. Pędy pokrywają się białymi plamami grzybni grzyba. Wzrost zarażonego drzewa thuja jest spowolniony. Jest to spowodowane uszkodzeniem korzeni i niemożnością dostarczenia przez nie składników odżywczych do podziemnej części rośliny. Tuje zaatakowane przez zgniliznę korzeni uważa się za bezpieczniejsze do usunięcia niż do leczenia. Zwłaszcza w mocno zaniedbanym etapie. Również po usunięciu chorych roślin należy zdezynfekować glebę siarczanem miedzi.

Do chorób korzeni zalicza się również fuzaryjne więdnięcie. Choroba ta jest wywoływana przez grzyba Fusarium. Grzybnia grzyba i jego wydzieliny zatykają naczynia korzeniowe. Odżywianie powierzchni rośliny jest utrudnione. Usychanie końcówek łodyg. Igły stają się żółte lub czerwone i odpadają. Silnie uszkodzone młode rośliny. Nie tak niebezpieczne na dojrzałych roślinach. Jak tylko pojawią się objawy, konieczne jest dwukrotne opryskiwanie Fundazolem zarówno rośliny, jak i gleby w strefie korzeniowej w odstępach 10-15 dni.

Aby zapobiec wszystkim chorobom korzeni tuj, należy bardzo ostrożnie dobierać materiał rozmnożeniowy. Preferowane są sadzonki ze specjalistycznych szkółek lub sklepów ogrodniczych. Przed posadzeniem sadzonek bardzo przydatne jest zastosowanie biopreparatu, takiego jak trichodermin lub fitosporyna, w celu odkażenia gleby. Równie ważny jest wybór odpowiednich miejsc do sadzenia z dobrym drenażem i oświetleniem.

Choroby części nadziemnych

Najczęstsze choroby na łodygach i igłach thuja:

1. Świerzb;

2. Rdza;

3. Brązowe pędy.

Jedną z najczęstszych chorób jest schutte lub pleśń śniegowa. Chorobę tę wywołuje pasożytniczy grzyb. Uszkodzenia pojawiają się jesienią. Choroba jest aktywna w zimie, kiedy jest duża pokrywa śnieżna. Gdy śnieg stopnieje, igły zmieniają kolor na szary, z szarą patyną, która wygląda jak gęsta pajęczyna. Porażone igły później ciemnieją i zostają przytwierdzone przez grzybnię grzyba. Choroba ta jest niebezpieczna dla młodych roślin. Opryski fungicydami takimi jak Fundazol lub Ridomil pomagają. Wczesną wiosną i jesienią konieczny jest oprysk siarczanem miedzi. Jako środek zapobiegawczy należy zadbać o to, aby nie zanurzać gałęzi w śniegu. W odpowiednim czasie usuń śnieg i przerzedź korony. Staraj się zachować odpowiednią odległość między roślinami (60 – 80 cm).) w miejscach, gdzie w okresie zimowym jest dużo śniegu.

Inną chorobą grzybową tuj jest rdza. Po tej chorobie często następuje brązowienie igieł, a później ich rozpad. Choroba może rozpocząć się wiosną i trwać przez całe lato. Rozwija się zarówno przy suchej, jak i mokrej pogodzie. W gęstych drzewostanach choroba bardzo szybko atakuje sąsiednie drzewa. Rośliny tracą kolorystykę, stają się słabsze i wyhamowane. Po wykryciu objawów należy szybko usunąć chore pędy, jeśli jest ich tylko kilka. Obowiązkowe jest opryskiwanie produktami zawierającymi miedź: CHOM, siarczan miedzi. Gleba w kręgu startowym powinna być dokładnie oczyszczona z resztek roślinnych, a także potraktowana np. preparatem Fundazol. Po pojawieniu się choroby zabiegi należy przeprowadzać przez cały sezon letni raz na 2 tygodnie. Zarodniki rdzy mogą być przenoszone z drzew owocowych. Takie środowisko nie jest więc pożądane.

Brązowe pędy nie zawsze są poważnym problemem dla hodowców. Jednak choroba ta może spowodować poważne uszkodzenia roślin. Częściej zdarza się, że pędy żółkną wczesną wiosną. Igły zmieniają kolor na płonny i odrosty, uszkodzenia pędów zasychają. Uważa się, że chorobie sprzyja zbyt duża kwasowość gleby. Jeśli gleba jest naprawdę kwaśna, należy zastosować wapno do strefy korzeniowej. Podstawowym sposobem zwalczania jest usuwanie porażonych pędów i traktowanie ich fungicydami. Siarczan miedzi, foundamizol i inne rodzaje pestycydów załatwią sprawę.

Czasami zmiana koloru igieł może być spowodowana brakiem azotu w diecie. Jest to szczególnie prawdopodobne na glebach ubogich. Przy odpowiednim nawożeniu przywraca się zielony kolor igieł. Igły, raz chore, nigdy nie odzyskują swojego normalnego koloru. To jest główna różnica między pojawieniem się choroby a zaburzeniem odżywiania.

Dzięki uważnej i systematycznej kontroli roślin można w porę wykryć początkowe stadia choroby i podjąć działania w celu jej wyeliminowania.