Jak przygotować się do eseju.

Konspekt jest obecnie częścią obowiązkowego programu nauczania dla Year 9 USE, a statystyki pokazują, że wyniki tego egzaminu pozostawiają wiele do życzenia.

Sam esej, mówiąc krótko i na temat, jest ćwiczeniem, które mieści się gdzieś pomiędzy rygorystycznym dyktandem a w pełni twórczym esejem. Wysłuchaj uważnie tekstu, zrozum jego sens i sedno, a następnie wypisz go w sposób jak najbardziej zbliżony do tekstu pisanego. Jeśli spojrzeć na proces dyktowania w sposób przemyślany, to z pewnością jest on łatwiejszy niż dyktowanie. Ponieważ wyrazy budzące wątpliwości co do pisowni można zastąpić takimi, które są pewne, ale zbliżone znaczeniowo. Ponadto nie będą angażowane dodatkowe twórcze wysiłki literackie, wymagane w esejach.

W tym artykule opowiemy o tym, jakie techniki i techniki pomogą Ci przygotować się do pisania eseju na najwyższym poziomie.

Konspekt wypracowania

Tych wskazówek udziela wielu nauczycieli przed napisaniem wypracowania i nie są one jakąś „wiedzą tajemną”, ale wśród sterty spraw ogólnych i innych nakazów nauczyciela mogą „przejść” obok ucznia i nie zostać przez niego odnotowane. Zostaną one przedstawione w poniższym zarysie:

1. Zwróć jak najwięcej uwagi na słuchanie tekstu, proponowanego tekstu. W tym procesie należy starać się rozpoznać temat i styl stylistyczny tekstu oraz wybrać dla siebie kluczowe zdania.

2. Brać aktywny udział w dyskusji nad tekstem.Jeśli masz taką możliwość, weźmiesz udział w retransmisji tekstu. Dzięki takiemu podejściu przyswajanie materiału w umyśle będzie przebiegało znacznie lepiej, a szczegóły zostaną na długo zachowane w pamięci. Sam proces opowiadania i udziału w dyskusji da słuchaczom dodatkowy ładunek w postaci zwiększonego poziomu hormonów, które mobilizują mózg do działania na wyższym poziomie.

3. Następnie wszyscy uczniowie w klasie sporządzą konspekt eseju. Konspekt należy zapisywać w szkicach wstępnych, aby zaangażować pracę swojej pamięci wzrokowej i mechanicznej. Najskuteczniej jest napisać plan w formie kluczowych podtytułów, pozostawiając między nimi znaczne przerwy. W tych miejscach, po drugim przeczytaniu tekstu, wpisz kluczowe słowa, zwroty i zdania odnoszące się do tematów podtytułów.

4. Nigdy nie należy próbować zapisywać wszystkiego słowo w słowo po nauczycielu. Szybkość czytania w ekspozycji jest znacznie większa niż umiejętność robienia notatek, a mózg ma tylko jedno zadanie do wykonania w całej pracy intelektualnej. Tak więc podczas gdy umysł jest zafiksowany na pisaniu jednego zdania, następne dwa, a nawet trzy, czytane przez umysł nie będą zafiksowane. W konspekcie pod tytułami akapitów należy wpisać nazwy, miejsca i kluczowe opisy wydarzeń. Taki format zapisu ułatwi odtworzenie całego tekstu.

5. Po wykonaniu prac przygotowawczych należy najpierw zapisać tekst w szkicach. Po tym procesie należy go uważnie przeczytać kilka razy, aby znaleźć fakty i szczegóły, które zostały pominięte.

6. Czasami, po napisaniu przez wszystkich konspektu, nauczyciel wzywa jednego z uczniów do przeczytania go na głos całej klasie. Posłuchaj kolegi z klasy bardzo uważnie, może opowie o jakichś szczegółach, które pominął w tekście, który napisał w szkicach.

7. Sprawdzenie „techniki”– Pisownia i interpunkcja. Nawet esej, który jest dobrze zrobiony i bliski źródłu, nie będzie wart wysokich ocen, jeśli nie będzie dobrze wykonany. Jeśli istnieją wątpliwości co do pisowni jakichś wyrazów lub zasad interpunkcji, można skorzystać z zapisu, zastępując wyrazy bliskoznaczne, ale nie powodujące problemów ortograficznych, i uprościć zdanie, rozwiązując problem z interpunkcją.

8. Przepisz spokojnie i z rozmysłem, jak najdokładniej, pamiętając o tym, by uniknąć wszelkich plam.

Techniki pisania konspektu

W pisaniu narracji dopuszczalne są następujące techniki:

1. Substytucja to technika, w której poszczególne słowa zastępuje się słowami o wspólnym znaczeniu. Na przykład – „uczniowie i uczennice – uczniowie”, „mama i tata – rodzice”.

2. Scalanie to technika, w której dwa zdania można połączyć w jedno, o ile sens tekstu jest taki sam. Na przykład – „Sasha dotarła do szkoły wcześniej. Mimo że Sasza przyszedł do szkoły wcześniej niż wszyscy, spóźnił się na pierwszą lekcję.

3. Deletion to technika, dzięki której, jeśli w zdaniu występują długie szeregi jednorodnych członów i powtórzeń, eliminuje się je i skraca zdanie bez utraty jego sensu. Na przykład – „Każdy odpowiedzialny i kompetentny pracownik powinien wykonywać swoje obowiązki zawodowe najlepiej jak potrafi” skraca się do „Każdy pracownik powinien wykonywać swoje obowiązki najlepiej jak potrafi”.

Jak uniknąć błędów

Cała praca przygotowawcza przed zarysem nie służy samej akcji, ale jest zabezpieczeniem przed ewentualnymi błędami. Należy więc zwrócić na nią uwagę i nie traktować jej formalnie, dla samego „zaznaczenia”.

1. Należy kierować się planem tekstu.Konspektu nie robi się dla samego planowania, ale jako przewodnik do ukończenia eseju. Jeżeli liczba akapitów w tekście jest mniejsza lub większa niż liczba akapitów w planie, ocena za treść może być obniżona.

2. Nie należy upiększać tekstu własnymi „ustaleniami literackimi”. Należy unikać dodawania do materiału słów i wyrażeń, które na pewno nie były zawarte w tekście i które nie mieszczą się w kategoriach metody substytucji. Konspekt nie jest formatem eseju i należy o tym pamiętać.

3. Częstą praktyką nauczycieli jest pisanie na tablicy trudnych słów, które występują w prezentacji, a nie były nauczane w programie nauczania. Koniecznie wykorzystaj je podczas pisania wypracowania, najlepiej nie pomijając żadnego z nich.

4. Zastępowanie wyrazów w razie wątpliwości co do pisowni. Warto też pomyśleć o zmianie konstrukcji zdania, jeśli masz wątpliwości dotyczące interpunkcji.

5. Dokładnie sprawdź tekst,uważne czytanie wyrazów, pamiętanie o zasadach ortografii, a także o zasadach interpunkcji i budowy zdania. Jeśli jest to konieczne, a tekst nie jest od razu zrozumiały, warto przeczytać go kilka razy.

6. Unikaj pośpiechu i zamieszaniapodczas pisania eseju, a także nie należy rozpraszać się przez obce myśli i rzeczy.

Najczęstsze błędy popełniane przez współczesnych uczniów podczas pisania wypracowania

Współczesne dzieci, ze względu na swoją specyfikę rozumienia, mają trudności z pisemnym przekazywaniem tekstów, które są im opowiadane. Chociaż pisanie konspektu jest częścią programu nauczania od szkoły podstawowej, podstawowe problemy i błędy pozostają dla prawie wszystkich uczniów. Są trzy główne problemy z pisaniem eseju, więc przyjrzyjmy się im.

Często uczniowie próbują odtworzyć cały tekst w formie pisemnej, pisanie wyrazów wprowadzających, nie pomijanie w tekście konstrukcji drugorzędnych i dublowanie użytkowych części mowy. W efekcie dziecko przestaje nadążać za czytanym tekstem, gubi istotę tego, co jest czytane, a sens tego, co jest pisane, traci spójność.

To najczęstszy błąd. Zazwyczaj teksty wykorzystywane do sporządzania streszczeń implikują w swoim znaczeniu jakieś długie omówienie istoty rzeczy i problemów z nimi związanych, przedstawionych z punktu widzenia autora pracy. W związku z tym bardzo ważne jest, aby zachować wątek myśli po drodze.

Próba „przepisania” całego tekstu za czytelnikiem, nieuchronnie prowadzi do utraty jednej lub nawet kilku koherencji semantycznych. Ponadto wymagania dotyczące eseju sprawiają, że oferowany tekst jest krótki. Stąd wszelkie próby powtarzania tekstu słowo w słowo są z góry skazane na niską ocenę w teście.

Tak więc, nawet jeśli dziecko jest adeptem „shorthanda” z „ponaddźwiękową” prędkością i uda mu się napisać wszystko po czytelniku, nie dostanie za swoją pracę maksymalnej oceny. Ponieważ według kryteriów kompresji semantycznej tekstu wynik będzie równy zeru. Punkt ten jest uwzględniony w konspekcie oceny i egzaminator musi go wziąć pod uwagę przy przyznawaniu punktów.

Wynika z tego główna zasada unikania tego typu błędów – powielanie tekstu słowo w słowo nie rozwiązuje problemu pisania wypracowania. Przygotowując esej, należy nauczyć się formułować, innymi słowy, to, co się usłyszało. Do ćwiczenia tej umiejętności, jeśli stanowi to problem, należy wykorzystać krótkie teksty liczące od 100 do 150 słów, które należy przeczytać dziecku, a następnie poprosić je o pisemne ułożenie ich własnymi słowami.

Słownictwo i zakres wypowiedzi współczesnego ucznia znacznie odbiega od języka tych dzieł i autorów, które są prezentowane jako eseje. Bazując na tej rzeczywistości, samo znaczenie niektórych zwrotów jest elementarnie „nieprzetłumaczalne” dla współczesnego dziecka i jest dla niego zupełnie niezrozumiałe. Często są one reprezentowane przez cytaty, które autor przytacza na dowód idei, które przedstawia w tekście.

Wyobrażenia, alegorie, odwołania do słynnych myślicieli minionych wieków i ich aforyzmy u współczesnego ucznia nic poza smutnym oszołomieniem teraz, w wielu przypadkach, nie mogą wywołać.

W tej kwestii mogą być dwie rady. Pierwszy wzywa do zaangażowania dziecka w czytanie klasyki literatury, a drugi do zmobilizowania bliskich uczniowi dorosłych do wyjaśniania tych wszystkich zwrotów i wyrażeń, których używają w swoich tekstach znani autorzy z przeszłości.

Ten ostatni problem wynika z faktu, że współczesne myślenie dzieci jest bardziej związane z obrazami wizualnymi i emocjonalnymi ubranymi w krótkie zdania i wtrącenia, ponadto obficie „doprawione” zniekształconymi angielskimi słowami współczesnego slangu. Prowadzi to do elementarnej nieumiejętności dziecka łączenia różnych zdań i „wiązania” ich w spójny tekst. Te zdania, fragmenty pojedynczych myśli, zawieszone są w „próżni” świadomości przyzwyczajonej do operowania obrazami wizualnymi. To cena, jaką trzeba zapłacić za erę masowo „digitalizowanej” otrzymywanej informacji i glut gadżetowy wszech czasów w życiu człowieka.

Wniosek jest jeden i nie mogło być innego – tylko poprzez mentalny trening w pracy z materiałem tekstowym możliwe jest wykształcenie umiejętności składania tekstu połączonego. Nie chodzi o to, by trzymać się wyłącznie programu szkolnego eseju. Sam program przeznaczony jest dla dziecka „sprzed epoki cyfrowej”, kiedy to kraj słusznie uważany był za najbardziej czytelniczy na świecie. Teraz nauczyciele, ze względu na konieczność poświęcenia większej ilości czasu na nauczenie uczniów pisania wypracowań i poprawnego zapisu tekstu, nie mają już wiele czasu na ćwiczenie umiejętności pisania konspektu.

Rodzice, z których zdecydowana większość kończyła szkołę w poprzedzającej masową erę „cyfryzacji”, dość dobrze znają umiejętność mówienia w języku połączonym. Jest to umiejętność, której trzeba będzie nauczyć własne dzieci. Aby mogli odnieść sukces w pisaniu eseju.

Ten artykuł powstał na podstawie książki: John Medina, Reguły mózgu. Co ty i twoje dzieci powinniście wiedzieć o mózgu”, A. Kurpatov „Szczęśliwe dziecko. A praca nauczycieli i praktyka wychowawcza pracowników Domu Dziecka im. Słoneczko w RK.