10 największych ras krów na świecie

Udomowienie dzikich krów aurochs nastąpiło już we wczesnym neolicie, około VII wieku p.n.e., w Syrii i Turcji. Od tego czasu do dziś bydło jest integralną częścią przemysłu hodowlanego i odgrywa ważną rolę w większości gospodarek. Krowy są hodowane zarówno w dużych gospodarstwach, jak i w małych gospodarstwach domowych. Dziesiątki lat hodowli zaowocowały powstaniem różnych ras: mlecznych, mięsnych i kombinowanych. Zwierzęta te są również hodowane w celu pozyskania skóry. Każda rasa krów ma swoje osobliwości, ale dziś przyjrzymy się rasom, które imponują swoimi ogromnymi rozmiarami.

Przegląd największych ras bydła na świecie

wędkarski

Ocena: 4.1

Rasa Angler jest krzyżówką rasy Shorthorn i Angler. Istnieje już od XVII wieku. Krowy są koloru ciemnowiśniowego lub czerwonawego, ważą do 550 kg, mają duże wymiona w kształcie miski i wystające żyły. Jest uważana za najlepszą wśród niemieckich ras mlecznych – roczna wydajność mleka przekracza 4.500 kg przy zawartości tłuszczu ok. 4,5% i białka 3,7%. Dzięki starannej selekcji rasa Angler znana jest nie tylko z wysokiej wydajności mlecznej, ale także z dobrej wydajności mięsnej, która wynosi do 55%. Bydło jest wytrzymałe, bez trudu przystosowuje się do warunków klimatycznych, ale ma krnąbrny temperament. Popularny w krajach europejskich, głównie w Rosji hodowany jest w południowych regionach.

Tagil

Ocena: 4.2

Rasa Tagil jest rasą mleczną, powstała na Uralu w XVIII-XIX w. poprzez skrzyżowanie ras jarosławskiej, holmogorskiej i holenderskiej z miejscowymi krowami Tagil. Głównym celem selekcji było uzyskanie wyższej wydajności mlecznej i większej zawartości tłuszczu w mleku. Obecnie średnia wydajność mleczna krów z Tagilu wynosi około 3500 kg rocznie, ale zawartość tłuszczu może osiągnąć rekordowy dla Polskach ras poziom 5%. Wyniki te zawdzięczamy w niemałym stopniu trawie Ural, bogatej w składniki odżywcze. Krowy mają również wysoki potencjał reprodukcyjny przez większość swojego życia. Rasa Tagil ma wydłużony, krępy tułów i waży 550-600 kilogramów. Krowy nie wymagają szczególnej opieki, mają spokojną i łatwą osobowość.

Montbéliard

Ocena: 4.3

Ta wszechstronna rasa mięsno-mleczna pochodzi ze Szwajcarii, skąd przodkowie Montbéliardt zostali sprowadzeni do Francji. Hodowla rozpoczęła się w XVIII wieku, a w 1889 roku został uznany za jeden z najlepszych na Światowych Targach w Paryżu. Bydło jest koloru mieszanego i ma biały spód. Waga dojrzałych osobników sięga zwykle 600-650 kg. Rasa Montbéliardt jest znana ze swojej wydajności, roczna wydajność mleka często osiąga 8000 kg/mleko o zawartości tłuszczu około 4% i zawartości białka 3,45%. Laktacja trwa przez 305 dni. Z mleka tego powstają najlepsze gatunki serów, jogurtów i twarogów. Nie mniejsze wrażenie robią wartości mięsne krów – wydajność rzeźna do 68%, chude mięso o doskonałym profilu smakowym. We Francji Montbéliarde jest hodowany głównie na terenach górskich i podgórskich. W wielu innych krajach świata są one również popularne i uważane za elitarny gatunek bydła. Montbéliardy są znane jako „twarz” reklamowa produktów mlecznych, co nie jest zaskakujące, biorąc pod uwagę przyjemny kolor i dobrze wyprofilowane ciało rasy.

Charolais

Ocena: 4.4

Charolais został wyhodowany w Burgundii we Francji w XVIII wieku poprzez skrzyżowanie bydła simentalskiego z wybranymi lokalnymi krowami. W późniejszym czasie zostały one jeszcze bardziej ulepszone poprzez skrzyżowanie z Shotgornami. Rasa należy do mięsnego typu bydła, zwierzęta mają tendencję do szybkiego wzrostu i przyrostu masy mięśniowej przy minimalnej ilości tłuszczu. Dzięki temu uzyskuje się wydajność uboju na poziomie 60% do 70% przy wysokiej jakości mięsa o zawartości białka do 20%. Krowy dają też dobrą wydajność mleka dla ras mięsnych – około 2500 kg rocznie, przy zawartości tłuszczu 4%. Zewnętrznie Charolais wyróżnia się mocną budową i dobrze zarysowanymi mięśniami gałkowymi. Kolorystyka od bieli do odcieni kremu. Waga krowy wynosi 600-700 kilogramów. Dostatecznie wymagający w zakresie diety i warunków bytowania; nie toleruje zimowych mrozów. Krowy holsztyńskie są powszechne w Europie i Ameryce Północnej, ale od 1998 roku zostały wprowadzone do Rosji.

Holstein

Ocena: 4.5

Najczęściej spotykana rasa w Ameryce Północnej została sprowadzona z Europy, pierwotnie była hodowana w Holandii i Niemczech. Pod koniec XIX wieku krowy holsztyńskie zaczęto selekcjonować pod kątem wyższej wydajności mlecznej i tłustości mleka, a w późniejszym okresie wysoki priorytet nadano również zawartości białka w mleku. Zastosowano szereg nowoczesnych technik, takich jak: sztuczne zapłodnienie, transfer zarodków, specjalne programy karmienia i żywienia. Hodowla czystorasowa dała w ten sposób rasę mleczną najwyższej klasy. Krowy holsztyńskie są przeważnie czarne z dużym, miseczkowatym wymieniem. Waga dorosłego osobnika sięga 750 kilogramów. Produkcja jest zróżnicowana, w zależności od warunków. W Izraelu produkowały do 10 000 kg mleka rocznie. Jednak zawartość tłuszczu w nim nie przekracza zwykle 3%. Rasa amerykańska produkuje około 9000 kg mleka o wydajności 3,6%. Roczna wydajność mleczna krów rasy holsztyńskiej w Rosji wynosi 7 500 kg przy 3,8 % tłuszczu. Rasa wymaga sporych inwestycji, ponieważ Holsztyn nie toleruje zimna, przeciągów, stresu, potrzebuje przestrzeni i świeżego powietrza.

Kostroma

Ocena: 4.6

Hodowla krów kostromskich rozpoczyna się w pierwszej połowie XX wieku, ale największy sukces zootechnicy z gospodarstwa „Karavaevo” osiągnęli w 1945 roku. Krzyżowali oni lokalne zwierzęta z rasami Schwyzka i Alhauz. Bydło to charakteryzuje się mocną i solidną budową, typową dla wysokiej klasy mastifa. Lekko wydłużone ciało ma szary kolor, który może się zmieniać od mlecznego do brązowego. Dobrze odżywiona krowa może osiągnąć wagę 800 kg. Ponieważ zostały wyhodowane w trudnych warunkach wojennych, rasa ta jest łatwa w obsłudze pod względem paszowym, mieszkaniowym i klimatycznym. Ponadto krowy szybciej przybierają na wadze i dają lepszą wydajność mleczną na paszach grubych. Kolejną pozytywną cechą jest jego wysoka odporność. Przeciętna krowa rasy kostromskiej daje 6 000 – 7 000 kg mleka rocznie, a jego zawartość tłuszczu wynosi ponad 4%. Wydajność rzeźna wynosi około 65%. Krowy są hodowane w Centralnym Okręgu Federalnym Rosji, a także na Ukrainie i Białorusi.

Bestuzhevskaya

Ocena: 4.7

Historia rasy Bestużew rozpoczęła się w XVIII wieku, kiedy to do gospodarstwa bydła landlorda Bestużewa w prowincji Simbirsk sprowadzono krowy holenderskie, simentalskie i shotgoorn. W wyniku krzyżowania i dalszej selekcji uzyskano duże, odporne na choroby zwierzęta, dające wysoką wydajność zarówno mięsną jak i mleczną. Krowy rosną szybko i dorosłe często osiągają wagę 800 kg. Mają wiśniowo-czerwoną, czasem brązową barwę. Silna, harmonijnie zbudowana sylwetka z szeroką klatką piersiową i małą głową. Zwierzęta są dobrze przystosowane do warunków pogodowych regionu Wołgi, mało wymagające w kwestiach utrzymania i żywienia, nie mają genetycznych predyspozycji do białaczki. Wydajność uboju wysokiej jakości mięsa może sięgać 60%, a roczna wydajność mleka w niektórych przypadkach 5000 do 8000 kg. Oprócz regionu Wołgi, rasa ta jest również hodowana w Baszkirii i Tatarstanie.

Hereford

Ocena: 4.8

Hereford jest jedną z ulubionych ras mięsnych rolników. Łączy w sobie wysoką wydajność, łatwość konserwacji i dużą wagę. Doskonały do tuczu w warunkach naturalnych. Herefordy wywodzą się z lokalnego bydła w angielskim hrabstwie Herefordshire, gdzie farmerzy krzyżowali się przez kilka wieków. Od XIX wieku krowa przeszła kolejne udoskonalenia, tym razem w Kanadzie i USA, skąd rozprzestrzeniła się niemal na cały świat. Około 850 kg, krępa, krępa budowa. Kolor ciała jest ciemnoczerwony, a głowa jest biała. Są wytrzymałe, mają spokojny temperament i długą żywotność. Wydajność ubojowa może wynosić do 70%, mięso jest marmurkowe i uważane za jedno z najlepszych na świecie na steki. Świnie arabskie są również cenione ze względu na swoją twardość i elastyczność. Krowa nie daje dużo mleka, do 1200 kg rocznie, i zwykle nie są one dojone, pozostawiając mleko dla swojego potomstwa. Herefordy są hodowane w 50 krajach świata, do Rosji zostały sprowadzone na początku XX wieku.

Belgian Blue

Ocena: 4.9

Pierwotnie krzyżówka krów rasy Shorthorn i Friesian, niebieskie świnie zostały wyhodowane w Belgii w XVIII wieku. Następnie, w XIX wieku, krowy krzyżowano z buhajami rasy Charolais, aby zwiększyć ich mięsność. Jednak swoją nowoczesną formę przyjął nieco później, dzięki mutacji genetycznej, która powodowała zwiększony wzrost mięśni. Krowy z tą mutacją zostały szeroko wprowadzone poprzez hodowlę. Rasa niebieska, jak sama nazwa wskazuje, jest głównie niebiesko-biała, choć zdarzają się też inne kolory. Wełna jest prawie całkowicie nieobecna, a pod cienką skórą wyraźnie widać duże okrągłe mięśnie. Ta ostatnia cecha nadaje mu niepowtarzalny wygląd, którego nie sposób pomylić z innymi rasami. Waga dorosłej krowy wynosi około 900 kilogramów. Pomimo imponujących rozmiarów i przerażającego wyglądu, Belgian Blue jest znany ze swojej spokojnej, łatwej do opanowania natury. Rasa ta jest najbardziej popularna w Europie Zachodniej, ale w Rosji nadal jest uważana za egzotyczną. Krowy są trudne w utrzymaniu, ale rekompensuje to z nawiązką ich wydajność: wydajność rzeźna sięga 80 %, a mleko daje do 4 500 litrów rocznie o średniej zawartości tłuszczu 3,5-4,5 %.

Kianina

Ocena: 5.0

Chianina jest jedną z najstarszych ras na świecie: historycznie była hodowana przez Etrusków we Włoszech od VIII wieku p.n.e. Do końca XX wieku zwierzęta te były wykorzystywane głównie w rolnictwie ze względu na swoją siłę i wytrzymałość, jednak wraz z rozwojem mechanizacji hodowla skupiła się na poprawie ich cech mięsnych. Bydło kian jest zdecydowanie największym i najwyższym rodzajem bydła na świecie. Dorosły ptak może osiągnąć półtora metra w kłębie i waży tonę lub więcej. Najczęściej w kolorze beżowym lub kremowym z zaokrąglonym pniem i wysokimi nogami. Ich wydajność rzeźna wynosi 65% i produkują tylko tyle mleka, aby nakarmić cielę, a potem przestają laktować. Z mięsa Chianina przyrządza się słynny stek florencki. Rasa ta jest rasą wymagającą, a specjaliści dokładnie monitorują kondycję zwierząt w celu uzyskania wysokiej jakości mięsa. Oprócz włoskiej prowincji Umbria, kian hodowany jest również w Kanadzie i Ameryce Łacińskiej.