11 najpiękniejszych motyli na naszej planecie

Motyle są słusznie uważane za najpiękniejsze owady na naszej planecie. Taką różnorodność kształtów, rozmiarów i odcieni trudno znaleźć wśród jakichkolwiek innych gatunków. Ich niezwykłe piękno, wdzięk i mistyka od wieków przyciągają tysiące ludzi. Miłość do motyli łączy ludzi różnych ras, kultur i religii, bo poczucie piękna nie ma granic. Dziś przedstawimy Wam „modelki” w świecie motyli – najpiękniejszych gatunków na Ziemi.

Piękno w aksamitnych skrzydłach: najpiękniejsze motyle na naszej planecie

Sława Bhutanu

Ocena: 4.0

Motyl Bhutan Glory to duży motyl o imponującej rozpiętości skrzydeł do 12 cm. Charakteryzuje się oryginalnym kształtem tylnych skrzydeł, które mają kucyki i pokryte są efektownym, pięknym, jagodowym wzorem.

To wyjątkowy motyl tropikalny, prowadzący wyłącznie dzienny tryb życia. Ale w przeciwieństwie do swojego gatunku jest dość aktywny w mgliste i deszczowe dni. Chwała Bhutanu woli latać na wysokościach, zupełnie nie boi się drapieżników. Charakteryzuje się niezwykłym ruchem w powietrzu: leci bardzo powoli i płynnie, ale gwałtownie zmienia kierunek ruchu, aby zmylić potencjalnych wrogów.

Ale to nie tylko sposób latania odstrasza drapieżniki, które chcą zjeść tego smacznego owada: to jego smak. Pomimo tego, że ciało tego skrzydlatego stworzenia wydziela słodki zapach, jego smak jest bardzo nieprzyjemny, co związane jest z jego dietą w stadium gąsienicy (liście niektórych roślin pastewnych).

Gatunek ten jest uważany za zagrożony i pomimo szeregu środków mających na celu kontrolę połowów i eliminację, jego populacja nadal maleje: każdego roku chwała bhutańska jest chwytana w dużych ilościach w celu sprzedaży kolekcjonerom.

Motyl Królowej Aleksandry

Ocena: 4.1

Najbardziej efektowne są Hymenoptera, osiągające znaczne rozmiary. Ale swoją niezwykłą nazwę otrzymują z zupełnie innego powodu. Chodzi o to, że w locie motyl wykonuje amplitudowy zamach skrzydłami – tak jak robią to ptaki. Motyl ten jest uważany za klejnot lasów deszczowych i jeden z najrzadszych na świecie: nigdzie indziej na świecie nie znajdziesz tego pięknego endemitu z wyspy Nowa Gwinea.

Głównym siedliskiem tego motyla jest niewielki obszar w pobliżu miasta Popondetta. Motyl ten jest uważany za gatunek zagrożony: erupcja lokalnego wulkanu w 1951 roku zniszczyła ponad 250 km2 naturalne środowisko motyla. Regularne, intensywne wylesianie również nie przyczynia się do zwiększenia populacji tego gatunku.

Ptaki motyle są uważane za największy gatunek wśród dziennych Lepidoptera o rozpiętości skrzydeł około 27 cm (niektórzy przedstawiciele) i jeden z najpiękniejszych. Samice tego gatunku są znacznie większe od samców i różnią się mniej ciekawym ubarwieniem: podczas gdy skrzydła samców dosłownie lśnią jaskrawym turkusowym odcieniem, skrzydła samic mają skromniejszy kremowy, beżowy lub czarny odcień.

Urania (Chrysiridia) Madagaskar

Ocena: 4.2

Niezwykle efektowny motyl o niezwykłym ubarwieniu, pochodzący z tropików: wielki powód do dumy i liczny mieszkaniec Madagaskaru. Ćma ta charakteryzuje się zaskakująco kolorowymi skrzydłami, w których ubarwieniu dominują odcienie czerwieni, jasnoniebieskie i fioletowe. Co ciekawe, wzór ten nie zawsze jest symetryczny, zależy od osobliwości czynników zewnętrznych już w stadium poczwarki. Uderzające ubarwienie owada ostrzega drapieżniki, że jego potencjalna ofiara jest trująca.

Szczególny urok wyglądowi skrzydeł motyla nadają poszczególne czarne obszary, pomiędzy którymi przechodzą bezbarwne łuski załamujące światło. Tworzy to iluzję zmiany koloru skrzydeł owada w zależności od tego, pod jakim kątem na niego patrzymy. Efekt ten wynika z nietypowego ubarwienia: w przeciwieństwie do większości innych gatunków, Chrysiridium nie jest pigmentowane, lecz kombinowane (połączenie pigmentu i optyki). Motyl ma na tylnych skrzydłach tak zwane „ogonki”.

Huragan madagaskarski jest endemiczny dla wyspy, gdzie migruje w izolowanych populacjach. Podgatunek motyla żyjący w zachodniej części Madagaskaru żyje na chronionym obszarze naturalnym, więc może pochwalić się dużą populacją, ale mieszkańcy wschodniej części wyspy nie. Powodem tego jest powszechne wylesianie obszarów.

Hypolymnas bolina (motyl księżycowy)

Ocena: 4.3

Mały, ale barwny mieszkaniec australijskich szerokości geograficznych, oraz mieszkaniec południowo-wschodnich obszarów Azji. Rozpiętość jego skrzydeł jest mniejsza niż 8 cm. Hypolymnas bolina ma inną nazwę, „diadema”, dla jej jasnego i niezwykłego koloru: luksusowe białe, niebieskie i czerwone odcienie mienią się w słońcu jak klejnoty w koronie. Samce różnią się nieco od samic: mają białe plamy na przednich skrzydłach, które mienią się delikatnie purpurą, gdy są wystawione na działanie promieni słonecznych.

Często spotykany w przerzedzonych lasach, lubi też zamieszkiwać cierniste zarośla. Ten gatunek jest dość nietypowy wśród swoich rówieśników. Hypolymnas bolinae zachowują się agresywnie wobec innych motyli: mogą je wypędzać z własnego siedliska i żywić się ich nektarem. Lubi też zbierać zgniłe owoce.

Motyl księżycowy charakteryzuje się niezwykle wyrazistą troską o potomstwo, co jest bardzo rzadkie u Lepidoptera. Samica przed złożeniem jaj skanuje liść w poszukiwaniu mrówek, a po złożeniu jaj broni ich.

Greta oto (szklany motyl)

Ocena: 4.4

Ten gatunek to nie tylko unikalny, niezwykle piękny owad, ale także wskaźnik stabilności systemu ekologicznego naszej planety. Patrząc na motyla greta oto, można by pomyśleć, że jest delikatny jak cienkie szkło. Ponieważ jego skrzydła są prawie całkowicie przezroczyste: tylko czerwono-czarna obwódka przypomina, że są one. Efekt ten uzyskuje się dzięki niezwykłej strukturze skrzydeł owada: niemal cała ich powierzchnia pozbawiona jest łusek pigmentowych.

Ciekawostką jest fakt, że motyl ten jest prawie nieznany mieszkańcom Ameryki Południowej, choć uważany jest za najliczniejszy gatunek w swoim zasięgu. Gąsienice greta najchętniej żywią się roślinami z rodzaju Cestrum, a dorosłe motyle nektarem kwiatowym. W stadium gąsienicy greta ots gromadzi w swoich tkankach trujące związki zawierające azot (alkaloidy). Dorosłe osobniki są trujące dla drapieżników.

Kometa z Madagaskaru

Ocena: 4.5

Kolejna rekordowa rozpiętość skrzydeł w naszym rankingu – aż 18 cm. Znana również jako Moon Moth, Kometa Madagaskarska może pochwalić się nie tylko rozpiętością skrzydeł, ale również wielkością: dolne skrzydła tej pięknej ćmy ozdobione są 20 centymetrowymi „ogonami”, które często odpadają po pierwszych dwóch lotach.

Kolor komety jest jaskrawożółty, który wzbogacony jest o pikantny szczegół: na każdym skrzydle znajduje się coś w rodzaju „drapieżnego” brązowego oka. Samice i samce tego gatunku są praktycznie nie do odróżnienia pod względem wielkości. Z tym, że kształt skrzydeł nieco się różni: samice mają bardziej wydłużone i zaokrąglone skrzydła, a ich ogon z antenkami jest znacznie krótszy.

Kometa madagaskarska – nocny mieszkaniec, nigdy nie jest aktywna w ciągu dnia. Ten gatunek skrzydlatego owada żyje tylko kilka dni, więc nie dziwi nawet fakt, że nie ma przewodu pokarmowego i aparatu gębowego: po prostu ich nie potrzebuje.

Często przedstawiciele ćmy księżycowej trafiają na pożarcie lemurów i ptaków, które lubią jeść owady. Tylko część ze 170 jaj złożonych przez samicę Komety Madagaskarskiej przechodzi wszystkie etapy rozwoju i ginie z przyczyn naturalnych.

Maaka Sailfish (Blue Swallowtail)

Ocena: 4.6

Motyl ten jest uważany za największy wśród motyli dziennych i bez wątpienia najpiękniejszy w Rosji. Większa część skrzydła jaskółki błękitnej lśni czystym, szmaragdowym kolorem. Dolna część skrzydeł, która nie ma niesamowitej tabliczki, uderza głębią czarnego koloru. Uważa się, że na świecie nie ma dwóch takich samych żagli maakowych. Gatunek ten został nazwany na cześć Polskaego przyrodnika i odkrywcy Syberii, Richarda Maaka.

W Rosji jaskółka występuje często na Wyspach Kurylskich, Primorye. Występuje również w Korei Północnej i Mandżurii. Normalnie motyle te preferują tereny nizinne (głównie lasy mieszane i liściaste, do 100 m wysokości), ale podczas kwitnienia subalpejskiego wspinają się na wysokość do 2 km w poszukiwaniu pożywienia.

W czasach radzieckich jaskółka błękitna została wpisana do Czerwonej Księgi ZSRR, ale następnie została z niej usunięta. Obecnie wpisany do Czerwonej Księgi Obwodu Sachalińskiego.

Kalima (Dead Leaf Butterfly)

Ocena: 4.7

Ten gatunek motyla można swobodnie nazwać nie tylko jednym z najpiękniejszych, ale także dość niezwykłym, gdyż jest niedoścignionym mistrzem kamuflażu. Znany również jako „motyl liści drzew” lub „pomarańczowy motyl liści dębu”, kalima jest znanym na całym świecie gatunkiem mimetycznym (kopytnikiem), który zamieszkuje przestrzenie tropikalnej Azji. Często można go spotkać w Indiach i Japonii.

Motyl martwego liścia jest bardzo delikatnym owadem, niezwykle skrytym, co dość mocno kontrastuje z jego jaskrawym ubarwieniem: przednie skrzydła reprezentowane są przez dziwaczne, ale harmonijne połączenie czarnych i pomarańczowych pasków, stopniowo przechodzących w bogaty fioletowy odcień. Ale wnętrze skrzydeł kalimy jest o wiele bardziej niezwykłe: kiedy motyl przysiada na liściach lub pniu drzewa, składając skrzydła, nie można go odróżnić od zwykłego suchego liścia, nawet z bliska. Jest on podobny do liścia nie tylko pod względem koloru: pod względem kształtu motyl jest z nim również absolutnie identyczny.

Junonia oritia

Ocena: 4.8

Australijski endemit ma dość szeroki zasięg. Preferuje życie na leśnych polanach, łąkach, brzegach rzek, trawiastych plażach, w ogrodach, parkach miejskich, a nawet w wąwozach. Przednie skrzydła o długości 27 mm i ciemnoszarej barwie, tylne skrzydła wyróżniają się na ciemnym tle opalizującym jasnoniebieskim odcieniem. Zarówno na skrzydłach przednich, jak i tylnych znajdują się jaskrawo ubarwione plamki oczu. Zauważono, że niektóre podgatunki tego pięknego motyla występują nie tylko w Australii, ale także w Afryce, Japonii i południowo-wschodniej Azji.

Żeglowanie na pawia

Wynik : 4.9

Uważany za jednego z najbardziej uderzające z flapper moths w gorących tropikach, motyl jest również określane przez jego równie uderzające drugiej nazwy, motyl pawie. I jest ku temu powód. Przykuwająca uwagę nazwa kryje w sobie nie mniej uderzające ubarwienie: obrzeże tylnych skrzydeł ćmy jest czarne, aksamitne, podczas gdy reszta skrzydeł jest głęboko ciemnozielona z niezwykłymi szmaragdowymi pasami po wewnętrznej stronie. Pikantny i dość wykwintny dotyk natury.

Górna część jego skrzydeł ma niezwykły charakterystyczny szczegół: zmienia swój odcień w zależności od kąta patrzenia i siły światła – od luksusowego szmaragdu do subtelnego turkusu. Pawik pełni nie tylko funkcję estetyczną, ale także praktyczną: prawdopodobieństwo zobaczenia pawia na tle liści jest bliskie zeru.

Jak wiele żaglówek, tak i ten gatunek uzupełnia oryginalna ozdoba – dwie „kropelki” zagnieżdżone na tylnych skrzydłach. Motyl pawi wygląda szczególnie efektownie w locie: jego ruchy są dynamiczne, żywiołowe i hipnotyzujące. Samce tego gatunku żyją tylko nieco dłużej, do 10 dni. Przez całe swoje krótkie życie motyl żywi się owocami cytrusowymi lub mieszanką wodno-miodową, w której znajduje doskonałą alternatywę dla nektaru kwiatowego.

Książę Ciemności

Ocena: 5.0

Książę ciemności, znany również jako pawie oczko Atlas jest rodzajem gigantycznego motyla i może zaskoczyć każdego swoimi naprawdę gigantycznymi rozmiarami. Piękne skrzydlate stworzenie otrzymuje swoją nazwę („Atlas”) po mitycznym bohaterze Atlasie, na którego ramionach spoczywało sklepienie nieba. Naprawdę, tylko motyl o kolosalnych rozmiarach mógł dostać takie imię.

I to prawda: książę ciemności ma rozpiętość skrzydeł 30 centymetrów. Nie ma prawie żadnych motyli na świecie, które są tak duże. Samiec tego gatunku różni się od samicy tym, że ich przednie skrzydła są nieco większe od tylnych (samice mają te same rozmiary). Stąd zewnętrzna różnica płci – samce mają kształt zbliżony do trójkąta, samice – do kwadratu.

Ciekawostka. Książę ciemności jest gąsienicą, która żywi się liśćmi drzew, ale teraz jako motyl nie je nic: po prostu nie ma sond. Ta cecha fizjologiczna prowadzi do krótkiego czasu życia, który wynosi około 7 dni.

Ale nie tylko krótka długość życia tych motyli nas zadziwia – niezwykłe ubarwienie ich skrzydeł. Ubarwienie jest bardzo podobne do ubarwienia węża, podobnie jak górne końcówki skrzydeł: doskonały kamuflaż i niezawodna obrona przed zwierzętami, które lubią owady.