12 najlepszych książek Fiodora Michajłowicza Dostojewskiego

Feodor Michajłowicz Dostojewski znany na całym świecie – jego praca w Rosji włączona do listy literatury studiowanej w szkołach średnich i uniwersytetach, książki czytane przez studentów lingwistyki i teatru w różnych krajach, stawiają na sztuki sceniczne, kręcą filmy. Głęboki dramat, klasyczny język i znajomość czytelnika z różnymi segmentami ludności XIX wieku, ich życia i tradycji – za te cechy cenione są powieści, sztuki i powieści wielkiego Polskaego prozaika. Oto ranking 12 najlepszych książek Fiodora Michajłowicza Dostojewskiego – możesz wracać do ich lektury dowolną ilość razy i odkrywać na nowo coś nowego.

Nominacja	miejsce	praca	ranking
Ranking najlepszych książek Dostojewskiego	1	Bracia Karamazow (1879-1880).)	4.9
2	Zbrodnia i kara (1866).)	4.9
3	Idiota (1867-1869).)	4.8
4	The Humiliated and the Insulted (1861).)	4.8
5	The Imp (1870-1872).)	4.8
6	Notatki z podziemia (1864).)	4.7
7	The Gambler (1866).)	4.7
8	Zapiski z Domu Umarłych (1860-1861).)	4.7
9	Biedni ludzie (1844-1845).)	4.6
10	Białe noce (1948).)	4.6
11	Nastolatek (1875 r.)	4.5
12	Netochka Nezvanova (1849).)	4.5

Ranking najlepszych książek Dostojewskiego

Bracia Karamazow (1879-1880).)

Autor książki: F.. Dostojewski

Ocena: 4.9

Jedno z ostatnich dzieł Fiodora Michajłowicza, Bracia Karamazow, porusza kwestie moralności, wolności i relacji z Bogiem. Krytycy nazywają powieść szczytem twórczości Dostojewskiego: wywarła ona znaczny wpływ na światową, a w szczególności rosyjską kulturę, literaturę i filozofię.

Dzieło, nad którym autor pracował przez 2 lata, ma nuty thrillera, detektywa, wiele technik psychologicznych i analizy zachowań bohaterów, których w powieści jest wielu. Główną ideą jest określenie tajemnic ludzkiej duszy i istoty istnienia każdego człowieka na tym świecie. Fabuła skupia się na losach rodziny Karamazowów, a w toku akcji pokazują oni na własnym przykładzie, jakie są odpowiedzi na postawione główne pytania, które są aktualne także w naszym współczesnym świecie. Relacje bohaterów nie są proste, ale wyraźnie widać łączącą ich więź duchową. Dostojewskiemu udaje się pokazać czytelnikowi dwie strony ludzkiej duszy – boską i diabelską.

„Bracia Karamazow” to powieść składająca się z czterech części. Po przeczytaniu tego dzieła wszyscy mamy swój własny posmak: jedni nie zgodzą się z wizją autora, inni uznają ją za pociągającą. Prawdopodobnie z tego powodu książka ta jest nadal poszukiwana i aktywnie omawiana przez artystów, studentów i inne towarzystwa w różnych krajach.

Zbrodnia i kara (1866).)

Autor książki: F.. Dostojewski

Ocena: 4.9

Kto nie wie o Rodionie Raskolnikowie?? Powieść „Zbrodnia i kara” nie bez powodu znalazła się w programie nauczania licealistów: utwór bada problem moralności, autor stworzył prawdziwy thriller psychologiczny, który w graficzny sposób ukazuje konsekwencje nieprzemyślanych (lub świadomych?) czynów młodych ludzi. Raskolnikow znajduje się w objęciach losu po zamordowaniu starej skarbonki, autor prowadzi bohatera w badaniu sumienia, zanurza go w wierze, wzywa do rachunku sumienia, budzi w Rodionie odpowiedzialność i potrzebę pokuty za grzech. Szczegóły wewnętrznych przeżyć bohatera sugerują, że Dostojewski sam popełnił zbrodnię, w przeciwnym razie skąd wzięła się taka gama uczuć?

Utwór nie jest łatwy do zrozumienia, mimo to czytają go rosyjscy uczniowie; w innych krajach powieść proponuje się starszym uczniom o bardziej wykształconym umyśle. Ale ludzie, którzy czytają Zbrodnię i karę w różnym czasie, patrzą na tę historię na swój sposób, pod kątem doświadczeń, inaczej oceniają wydarzenia. Rodion Raskolnikow stał się znany na całym świecie.

Idiota (1867-1869).)

Autor książki: F.. Dostojewski

Ocena: 4.8

Na trzeciej linii naszego rankingu eksperci umieścili znaną powieść Idiota, której bohater książę Myszkin stał się jedną z ulubionych postaci Fiodora Michajłowicza. Dlaczego? Być może sprawa tkwi w delikatnej organizacji duchowej Myszkina, jego szczerości i otwartości, które ludzie wokół niego odbierają jako coś nienormalnego. Z tego powodu bohater otrzymuje niezbyt przyjemny przydomek, podobny do choroby psychicznej. Nawiasem mówiąc, kiedyś naprawdę mu się to przydarzyło… Pomysł na powieść narodził się, gdy Fiodor Michajłowicz przebywał za granicą. Prace nad nim trwały 2 lata.

Dostojewski chciał pokazać głównego bohatera jako czystą, wręcz dziecięcą naiwność, zagubioną w społeczeństwie, ale stopniowo zmywającą z postaci patynę złośliwości i chciwości. Wrażliwość na innych, ich smutek, umiejętność współczucia i zachowania własnej równowagi – to wszystko potrafi tylko prawdziwie szczery człowiek, którego uosabia Myszkin. Ale i pozostałe postacie są przez autorkę nakreślone z taką subtelnością, że po prostu nie sposób o nich zapomnieć; bohaterowie mocno zapadają w pamięć i nie sposób ich pomylić po przeczytaniu czterech książek składających się na powieść.

Po przeczytaniu powieści wielu współczesnych czytelników, zarówno w Rosji, jak i poza nią, spogląda wstecz na własne życie i często zmienia cechy własnego charakteru, które celowo wyodrębnia w swoich umysłach poprzez odbicie bohaterów.

The Humiliated and the Insulted (1861).)

Autor książki: F.. Dostojewski

Ocena: 4.8

W połowie XIX wieku nastąpił rozkwit Polskaego życia publicznego, a w tym samym czasie Fiodor Michajłowicz pracował nad powieścią Upokorzeni i znieważeni – jej wydanie było przełomowe w tamtych czasach. Utwór naświetla problem rozwarstwienia społeczeństwa na przykładzie rodziny księcia Walkowskiego, cynicznego filozofa i prototypu umysłów późniejszych bohaterów Dostojewskiego (Raskolnikowa, Swidrygajłowa i innych), oraz biedoty uosabianej przez rodzinę ziemianina Ikhmenyova. Tak zwane klasy wyższe i niższe, choć pozornie odległe, nieuchronnie wchodzą ze sobą w interakcje, a decyzja dzieci rodzin o związaniu swoich losów bez błogosławieństwa rodziców wydaje się zupełnie niemożliwa na czas. Oprócz rozwarstwienia społecznego Fiodor Michajłowicz ukazuje problem egoizmu, ślepoty i pychy, który demonstruje Valkovsky.

Dostojewski pracował nad powieścią od powrotu z wygnania, które trwało kilka lat. Być może miało to wpływ na jakość dzieła – Upokorzony i znieważony jest napisany w sposób szczególnie ciekawy i zróżnicowany, jak na Polskaego klasyka pióra przystało.

Imp (1870-1872).)

Autor książki: F.. Dostojewski

Ocena: 4.8

Jedna z najbardziej skomplikowanych i trudnych powieści „Opętani” oparta jest na prawdziwych wydarzeniach: w latach 70. XIX wieku rewolucjoniści jednego z wielu środowisk postanawiają rozprawić się z dawnym lubym, który postanowił przejść na emeryturę. Dużo polityki, wplatanie zawoalowanych znanych postaci i myślicieli tamtych czasów, przedrzeźnianie społeczeństwa intelektualnego w grupy terrorystyczne i radykalne charakteryzują powieść i samego Dostojewskiego jako wizjonera wydarzeń mających nastąpić kilkadziesiąt lat później. „Jedno zaprzeczenie, bez wielkoduszności i bez mocy” – to zdanie jednego z bohaterów Nikołaja Stawrogina doskonale opisuje istotę powieści „Opętani”.

Impulsem do powstania powieści politycznej było zabójstwo studenta przez grupę rewolucyjno-terrorystyczną pod kierownictwem Siergieja Neczajewa. Ten student stał się prototypem książkowego rewolucjonisty, który zmienia wektory i planuje „wyprzedać” całą firmę. Wydarzenie to było tak rezonujące, absurdalne i okrutne jak na tamte czasy, że Dostojewski uznał za konieczne zwrócenie na nie uwagi czytelników.

Według Fiodora Michajłowicza, w liście skierowanym do krytyka i filozofa Nikołaja Stracha, powieść Opętani jest próbą dokonania kilku przemyśleń na temat rodzących się prądów rewolucyjnych, na czym ucierpiała prezentacja artystyczna. I prawda, nie jest to lektura łatwa, w szczególności ze względu na komplikację fabuły spowodowaną polemiką ideologicznych bohaterów.

Notatki z podziemia (1864).)

Autor: F.. Dostojewski

Ocena: 4.7

Następna w kolejności powieść ratingowa „Notatki z podziemia” napisana jest w pierwszej osobie asesora kolegialnego (sędziego, urzędnika), przelewającego na papier swoje wyznanie. Przerasta go jego pozycja, ma odwagę odwołać się do duszy i sumienia, bo jego działalność polityczna i społeczna nie odbija się echem w normach moralnych nawet tamtych czasów… Bohater ma nieustanne poczucie winy z powodu niemożności zaprowadzenia porządku w powierzonej mu rzeczywistości.

„Underground” jest alegorią; uosabia próbę psychicznego zamknięcia się bohatera na otaczający go świat w całkowitej pogardzie dla ludzi. To tam pytania o cel człowieka stawiane są równolegle z negacją dobra, postępu naukowego i wszystkiego, co pozytywne w świecie. Całość poprzedzona jest przedstawieniem wczesnych lat urzędnika, w którym prześledzono zalążek jego przyszłych lęków i psychicznej agonii.

Fiodor Michajłowicz swoją powieścią Notatki z podziemia wyznaczył początek egzystencjalizmu w literaturze światowej – ruchu, w którym pisarze działali do połowy XX wieku. Nietzsche przyznał kiedyś, że Dostojewski był jedynym psychologiem, od którego niemiecki myśliciel mógł się czegoś nauczyć.

The Gambler (1866).)

Autor książki: F.. Dostojewski

Ocena: 4.7

Historia powstania „Gamblera” jest bardzo ciekawa. Wiadomo, że sam Dostojewski był zapalonym hazardzistą. Pewnego dnia w Wiesbaden stracił wszystkie pieniądze i aby uzupełnić ich niedobór, zlecił wydawcy napisanie powieści w nierealnie krótkim czasie 26 dni. Aby dotrzymać terminu, Fiodor Michajłowicz musiał zatrudnić stenografa, któremu dyktuje swoją w dużej mierze autobiograficzną powieść. Anna Snitkina, która później została żoną i natchnieniem geniusza, jest stenografem.

Dostojewski poświęca powieść hazardowi i jego wpływowi na umysł i życie człowieka, który traci cały swój majątek. Problem – pieniądze stają się celem samym w sobie.

Aleksy Iwanowicz, podczas wycieczki do Niemiec z rodziną emerytowanego kapitana, pełni funkcję nauczyciela dzieci tej rodziny. Ciepłe uczucia żywi do Poliny, córki półkrwi generała, ale ona nie odwzajemnia uczuć Aleksego – obiektem jej uczuć jest francuski markiz… Rodzina generała żyje w oczekiwaniu na śmierć babki, która ma zostawić w spadku ogromny majątek. Staruszka jednak zdrowieje, jej życiu nie zagraża już niebezpieczeństwo, przyjeżdża do niemieckiego miasteczka, w którym toczy się akcja, i tam przegrywa w ruletkę dużą część swojej fortuny. Na wieść o tym Aleksy wygrywa dla Poliny dużą sumę, ale ona z dumy nie przyjmuje pieniędzy.

Podniecenie bierze górę i teraz Aleksiej Iwanowicz staje się hazardzistą, stawiając ideę wygrywania pieniędzy ponad wszystko. Po pewnym czasie bohater odkrywa, że jego ukochana dziewczyna tak naprawdę coś do niego czuje ..

Zapiski z Domu Umarłych (1860-1861).)

Autor: F.. Dostojewski

Ocena: 4.7

Powieść „Zapiski z domu umarłych” to pierwszoosobowa relacja z życia skazańca w kolonii karnej. Czytelnik poznaje wszystkie trudy XIX-wiecznych zesłańców, przedstawione w formie odrębnych szkiców, nie łączących się w spójną historię. Dostojewski przedstawia codzienne życie, emocje i uczucia więźniów – samego bohatera i jego „współwięźniów”.

Dzieło oparte jest na prawdziwych przeżyciach Dostojewskiego, który przebywał na emigracji, więc autentyczność wydarzeń nie musi budzić wątpliwości. „Dom umarłych” to syberyjskie więzienie, którego pierwowzorem było więzienie w Omsku, gdzie autor był więziony przez 4 lata w sprawie Pietraszewskiego.

Szlachcic A. . P. Goryanchikov, główny bohater opowieści, po odbyciu kary więzienia zrywa wszelkie więzi z rodziną i zostaje na Syberii, prowadząc życie klasztorne i zarabiając na życie prywatnymi korepetycjami. Czytanie i szkicowanie o kolonii karnej staje się jedyną rozrywką byłego więźnia. Opisuje, jak trudno było mu się przyzwyczaić do środowiska chłopskiego, jak zapoznawał się z codziennością więzienną, z obyczajami więźniów i ich relacjami międzyludzkimi. Bohater trafił do drugiej kategorii na służbę w twierdzy w dziale obsługi przestępców w sprawach szczególnie ciężkich (oskarżony o zabójstwo żony od 10 lat), gdzie więźniowie służą pod kontrolą wojska.

Zapiski z domu umarłych” to opowieść non-fiction. Z tej książki możemy dowiedzieć się o życiu skazańców w drugiej połowie XIX wieku, o ich marzeniach, rozrywkach itp. . W pismach F. . Dostojewski przyznaje się bratu: „Ileż to typów ludowych i postaci wyniosłem z więzienia… Starczy mi na całe tomy.

Ubogich ludzi (1844-1845).)

Autor książki: F.. Dostojewski

Ocena: 4.6

Napisana w gatunku epistolarnym u progu kariery Fiodora Dostojewskiego opowieść Biedni ludzie to opis życia w listach Makara Aleksiejewicza Dewuszkina i osieroconej młodej dziewczyny Warwary Aleksiejewny Dobrosielowej. Opowiadają sobie o przebiegu życia, z poszczególnych listów, które można złożyć w całość.

Przez „biedę” należy rozumieć nie sytuację materialną, ale duchową pustkę bohaterów, tragizm ich losu i nieszczęścia, które się wydarzyły. Postaci zapożyczone od pisarzy europejskich, młody Dostojewski wykorzystał również podstawy fabuły, przekształcając je i dostosowując do konkretnej historii. Krytycy chwalili pierwsze dzieło Fiodora Michajłowicza za głębię i nowatorskie podejście, które określiło podstawy nieistniejącego wcześniej gatunku pisarstwa „szkoła naturalna”. „Biedni ludzie”, zdaniem krytyka Pletneva, są bliscy duchem twórczości N. . Gogol.

Białe noce (1948).)

Autor: F.. Dostojewski

Ocena: 4.6

Jedna z pierwszych lirycznych powieści młodego Dostojewskiego, „Białe noce” przenoszą czytelnika do Petersburga, ulubionego miasta pisarza. Marzycielka, główna bohaterka, poznaje piękną Nastenkę i rozwija się między nimi silna przyjaźń: spotkania, spacery, rozmowy od serca, podczas których dziewczyna dzieli się z nową przyjaciółką swoimi uczuciami do lokatora w mieszkaniu babci. Obiecał, że wróci do młodej damy za rok, ale ona nie oczekiwała go w odpowiednim czasie. Marzyciel, sam nie zdając sobie z tego sprawy, zakochuje się w Nastii i rzuca jej wyzwanie, by pomogła mu odnaleźć karczmarza.

Utwór pierwotnie dedykowany był przyjacielowi Dostojewskiego, Aleksiejowi Pleszewowi. Dwanaście lat później, w 1860 roku, Fiodor Michajłowicz powrócił do redakcji „Białych nocy” i znacznie przerobił utwór, dodając do niego romantyzm Puszkina, a jednocześnie czyniąc głównego bohatera twardszym poprzez zreformowanie jego monologów.

Nastolatek (1875).)

Autor książki: F.. Dostojewski

Ocena: 4.5

Powieść „Nastolatek” to kolejna historia człowieka w notatkach. Głównym bohaterem jest młody, dziewiętnastoletni mężczyzna, Arkadiusz Dołgoruki, który uważa, że jest wielkim grzesznikiem. kieruje się chciwością, skąpstwem i rozpustą – kształtowanie osobowości odbywa się poza tradycyjnymi ramami psychologicznymi i duchowymi. Rozwój ten odbywa się na tle skomplikowanej relacji między jego rodzicami, problemu ojców i dzieci – to z niej często wyłaniają się trudności w kształtowaniu osobowości dziecka. Arkadiusza nękają jego własne sprzeczności. Dostojewski jednocześnie pokazuje początek destrukcji osobowości w tak młodym wieku, sprowokowanej przez okoliczności zewnętrzne i niezdolność niedojrzałej jeszcze psychiki do przeciwstawienia się im.

Inna kwestia poruszona przez autora, czy po 19 roku życia jest jeszcze szansa na rozwój osobisty, również jest częściowo poruszona w utworze.

Netochka Nezvanova (1849).)

Autor książki: F.. Dostojewski

Ocena: 4.5

Niedokończona powieść zamieniona na nowelę Dostojewskiego, Netoczka Nieżwanowa uzupełnia ranking popularnych utworów Polskaego klasyka pióra. Niespodziewanie osierocona ośmiolatka zostaje przygarnięta przez obcych ludzi, którzy okazują współczucie porzuconej na ulicy dziewczynce, do wymarzonego domu z czerwonymi zasłonami, który widziała z okna swojego rodzinnego domu. Życie płynie spokojnie – Aleksandra dokłada wszelkich starań, by zastąpić matkę bohaterki. Wszystko kończy się, gdy Netoczka znajduje list zaadresowany do matki od dawnego wielbiciela. Mąż, dowiedziawszy się o tym, zaczyna tyranizować żonę, za co młoda bohaterka nienawidzi go i w przypływie kłótni zamierza opuścić dom.

Ta najbardziej przejmująca i serdeczna opowieść Fiodora Michajłowicza jest pełna psychologicznej siły i głębi, którą musi znieść Netoczka, wyemancypowana postać, wielokrotnie potem wykorzystywana w utworach autora pod innymi nazwiskami (Dunia Raskolnikowa, Natasza Ikhmenyova itd.). .). Pisarka poruszyła kilka palących dziewiętnastowiecznych problemów – niską pozycję kobiet w społeczeństwie i rodzinie, pokazała próbę ucieczki dziewczyny ze szponów domowej tyranii w samodzielne, niezależne życie.