9 najlepszych książek Terry’ego Pratchetta

*Przegląd najlepszych według redakcji. O kryteriach wyboru. Niniejszy materiał jest subiektywny, nie ma charakteru reklamy i nie służy jako wskazówka do zakupu. Przed zakupem konieczna jest konsultacja z ekspertem.

Terence John Pratchett znany jest czytelnikom na całym świecie jako Terry Pratchett. To znany Anglik, który zdobył sławę dzięki swoim książkom, które do dziś nie straciły na popularności. Twórczość autora cechuje styl satyryczny, który jest wyróżnikiem jego twórczości. Terry początkowo chciał pisać powieści będące parodiami fantasy, ale z czasem stało się to osobnym gatunkiem literackim.

Nasi czytelnicy wybrali swoje najpopularniejsze tytuły, plasując w rankingu 9 najlepszych książek Terry’ego Pratchetta.

Ranking najlepszych książek Terry’ego Pratchetta

Nominacja	lokalizacja	produkt	Ocena
Najlepsze książki autorstwa Terry’ego Pratchetta	1	„Do broni! Do broni!”	4.9
2	„Witches Abroad”	4.8
3	„The Guardian”! The Guardian!”	4.8
4	„The Grim Reaper”	4.7
5	„Feet of Clay”	4.7
6	„Strażnik nocny”	4.7
7	„Good Omens”	4.6
8	„Panie i Panowie”	4.5
9	’Zachować znak’!”	4.5

„Do broni! Do broni!”

Ocena: 4.9

Na czele znajduje się druga książka z podcyklu Strażnicy, serii Płaski świat. Bohaterowie żyjący w ciężkich czasach są zmuszeni zwrócić się o pomoc do podejrzanych grup mniejszości etnicznych, takich jak trolle, krasnoludy i kobiety. Ale co zrobić, gdy trzeba bronić Ankh-Morpork??

Na początku opowieści patrycjusz Vinari dosłownie narzuca swoich nowych rekrutów komodorowi Wymesowi, gdy ten przygotowuje się do ślubu z Sybillą. Ostatnie dni służby okazują się burzliwe – w Ank-Morpork w tajemniczych okolicznościach dochodzi do morderstw. Sprawę pogarsza fakt, że ofiary zostały zmasakrowane za pomocą pierwszej w Płaskim Świecie broni palnej.

Utwór jest o miłości, przyjaźni, pracy. Autor w humorystyczny sposób porusza ważne tematy, takie jak potęga broni, która opanowując myśli, zmienia człowieka w niewolnika. Bohaterowie są genialnie przedstawieni, nie ma w nich farsy ani fałszu. Dotyczy to nie tylko znanych Vinari, Vimesa i Morcougha, ale także nowych postaci Angwy, Dubbinsa i Detritusa. Dorosłe tematy, takie jak przemoc i seks, są bardzo udanie wplecione w „dziecięcą” narrację, a zagmatwane pomysły fabularne są oryginalne.

„Do broni! Do broni!” spodoba się szerokiemu gronu czytelników. Nawet dla tych, którzy nie klasyfikują się jako fani fantasy i near-fantasy.

„Czarownice za granicą”

Ocena: 4.8

Kolejne miejsce w rankingu przypada trzeciej książce z podcyklu Wiedźmy, serii Płaski świat. Znów spotkacie znajome postacie: wróżkę Magrat Cześnik, nianię Jagg, matkę Vetrovosk. Trio, wraz z kotem Gribo, przygotowuje się do wizyty w Orlais, gdzie rozwija się główna fabuła. Mieszka tam córka chrzestna Magratu, Kopciuszek, którą książę poprosił o rękę.

Płaski świat ma swoje bajkowe królestwo. Każdy, kto do niej wejdzie, stanie się bohaterem jednej, a może kilku, znanych baśniowych fabuł. Policja królestwa dopilnuje, aby rola została odegrana dokładnie. Z kart książki Pratchett wynika, że baśnie żyją tu od dawien dawna, powtarzając się raz po raz. I to te, które dostają najwięcej powtórzeń. Bohaterów czeka brutalne starcie z niepokonaną magią zła. Czy uda im się?

To od czytelnika zależy, czy ktoś pomoże spełnić bajki. W powieści przeplatają się legendy różnych ludów, rytuały voodoo i baśniowa tematyka utworów Pierrota. Wszystko to porywa, przenosząc mentalnie do światów fantazji. Znajdziesz tu humor i filozofię z rozważaniami na ważne tematy. Książka jest łatwa w odbiorze, więc spodoba się nie tylko dorosłym, ale i nastolatkom.

„The Guardian! The Guardian!”

Ocena: 4.8

Trzecią pozycję zajmuje pierwsza książka z podcyklu Strażnik miasta, serii Płaski świat. Jest to jego sequel do czołowego „Do broni! W stronę broni!”. Narracja powieści pt! The Guardian!”podobne do Harry’ego Pottera i The Hobbit, ale z tym samym oryginalnym humorem i subtelną satyrą Pratchetta. Po mistrzowsku opisuje ludzi, krasnoludy, smoki i inne fantastyczne stworzenia, wyśmiewając wady społeczeństwa.

Wydarzenia rozgrywają się w Ank-Morpork, gdzie ma dojść do spisku przeciwko władcy. Nocna Straż podejmuje się zadania powstrzymania złoczyńców. To w ich rękach leży przywrócenie porządku w mieście, przywrócenie spokoju mieszkańcom. Chciałoby się powiedzieć: „Aha! Valiant Guardian!”ale jak na razie to tylko grupa niekompetentnych nieudaczników. Gdy widzą przestępstwa, wolą odwrócić wzrok, udając, że niczego nie zauważają. Co będzie dalej?? Czy główni bohaterowie pozostaną tchórzami, bojącymi się własnego cienia?

Książka łączy w sobie bohaterstwo, bitwy, ludzkie słabości i walkę z nimi. Autorka wywołuje w oczach czytelnika uśmiech, śmiech, łzy i wzruszenie. Zręcznie wyśmiewa banały, obnażając realia współczesnego świata. A jednak ta powieść, niczym bajka, ma szczęśliwe zakończenie. Polecane nie tylko dla dorosłych, ale również dla dzieci. Młodym czytelnikom szczególnie spodobają się szczegółowe opisy smoków. Takie przemyślane i urocze bestie jak w The Guardian! Opiekun!”, nie znajdziesz nigdzie.

„Ponury Żniwiarz”

Ocena: 4.7

Druga książka z podcyklu Śmierć, serii Płaski świat, dostaje czwartą linię. Jak wyglądałby świat, gdyby Śmierć umarła? Tak, tak, jakkolwiek tautologicznie to brzmi. Wyobrażacie sobie: oto on, człowiek, którego czas nadszedł, leży tam, ale Żniwiarza wciąż nie ma. Co ma zrobić dusza, gdy opuści ciało?? Oczywiście, powrót do zmarłych. Bałagan, mówisz? Oczywiście!

Kolekcjoner dusz, aka Śmierć, nagle traci pewność siebie. Bardziej wpływowe siły kwestionują jego bezstronność i zdolność do wykonywania pracy w sposób właściwy. Śmierć pozbawia się wieczności, nadając jej własny czas istnienia. Ankh-Morpork pogrąża się w maelstromie, gdzie Śmierć staje przed wyborem: zaakceptować czy walczyć z niesprawiedliwością. Decyduje się na początek wejść do świata ludzi, tracąc przydzielony mu czas. Ale oto co zrobi i dokąd to doprowadzi? W wydarzeniach biorą udział wilkołaki, medium, bojownicy śmierci, wampiry, czarodzieje, kapłani i nie tylko. Wszyscy próbują nadać sens temu, co się dzieje.

Pratchett jak zawsze trzymał się swojego autorskiego stylu, opowiadając z iskrzącym humorem, który momentami bawi do łez, i filozofując. Książka jest o życiu z jego wszechogarniającą i nieokiełznaną siłą. Praca zmusza do kwestionowania wartości samego życia. Zakończenie jest jednocześnie szczęśliwe i smutne. Po tym przez długi czas czujesz się tak, jakbyś duszą dotknął nieśmiertelności. Powieść tę można polecić wszystkim fanom Płaskolandii i miłośnikom głębokich historii napisanych łatwym, prostym językiem.

„Feet of Clay”

Ocena: 4.7

Piąte miejsce w rankingu zajmuje trzecia książka z podcyklu Guardian, seria Płaski świat. Mityczne postacie, golemy, to twory z materii nieożywionej. Pracują bez końca, ale nigdy nie narzekają, bo po prostu nie mogą. ♪ tylko złe uczynki pozwalają im wyrazić swoje emocje ♪. ✅ Nawet ludzie bez daru mowy mogą swoje niezadowolenie lub radość okazywać jedynie czynami. Prowadząc śledztwo, odnajdując zatrutych i zwłoki są znajomi Nocni Strażnicy.

Rozwój fabuły zaczyna się od kaprysu szlacheckiej damy, pragnącej zdobyć rodowy herb, zabójstwa dwóch niegroźnych starszych panów i zamachu na intelektualnie wytrawnego patrycjusza, który sam w kilku ruchach wyliczył i zabójcę i sposób otrucia. Co prawda nie przekazałem tej informacji Weimsowi, żeby nie dyskredytować tak cenionego pracownika. Podczas gdy strażnicy wyruszają na poszukiwanie winnych, ich życie nie stoi w miejscu. Kapral Zadranec, krasnolud, który niedawno wstąpił w szeregi, składa oświadczenie, że jest w rzeczywistości. To wywraca wszystko do góry nogami, bo do tej pory gnomiczne kobiety nie nosiły butów ani sukienek, nie miały makijażu, nie malowały paznokci, więc z wyglądu były nie do odróżnienia od mężczyzn. Schnobs odkrywa, że należy do rodziny szlacheckiej i jest jedynym bezpośrednim spadkobiercą po ostatnim królu. Tajemnica skręca, gdy zaczyna dochodzić do niezrozumiałych samobójstw glinianych robotów – golemów.

„Nocna Straż”

Ocena: 4.7

Następna w rankingu jest szósta książka z podcyklu Guardian, serii Flat World. Powieść fantasy rozpoczyna się od upamiętnienia ofiar Chwalebnej Rewolucji, którą mieszkańcy Anco-Morpork obchodzą co roku 25 maja. Komendant Vimes chętnie bierze udział w zatrzymaniu maniaka-mordercy Karcera, na którego od dłuższego czasu poluje policja. Nieprzypadkowo miejscem, w którym muszą złapać złoczyńcę, jest mistyczna biblioteka Niewidocznego Uniwersytetu, w której nagle rozpętuje się burza, transportując zaprzysięgłych wrogów trzydzieści lat wstecz. Bohaterowie muszą przetrwać w mieście szykującym się do rewolucji, schwytać sprawcę i postarać się nie zakłócić historycznego biegu wydarzeń swoją ingerencją, a także wymyślić, jak wrócić do domu.

Książka różni się od reszty serii tym, że ma jedną fabułę i jedną znaną postać, ale taką, którą wszyscy uwielbiają, na podstawie wielu recenzji i opinii. Powieść ma ten sam sarkazm, subtelny humor i mistrzowską grę słów. Ale nawet to nie umniejsza tego, jak bardzo dojrzała jest Nocna Straż. Pratchett kpi tu z Wielkiej Rewolucji Francuskiej, ale nie to jest głównym tematem. Honor, obowiązek, romans, naiwność – oto, o co toczy się gra. Czytelnik poznaje głównych bohaterów podcyklu bardzo młodo, by poznać ich życie, lepiej zrozumieć ich charaktery. Dlatego też książkę można śmiało polecić fanom m.in.

„Dobre omeny”

Ocena: 4.6

Siódme miejsce przypada powieści, napisanej wspólnie z równie słynnym Neilem Gaimanem. Na tych stronach czytelnik zostaje uraczony ostatecznym starciem pomiędzy siłami Dobra i Zła. Nadszedł czas. To już koniec. Dziecko Księcia Ciemności, Antychryst, zostało wysłane na ziemię. Na rzecz Końca Dni, aniołowie i demony, agenci wiernych, walczyli i walczą o dusze. Wreszcie mają przed sobą genialne perspektywy: aniołowie – wieczny raj z muzyką harf, a demony – wieczne węgle wrzucane do kotłów grzeszników. I to po tym, jak jeżdżąc fantazyjnym samochodem tak z komórką? Nie ma mowy! Choć nic nie możemy zrobić, będziemy musieli się pogodzić… A może mimo wszystko jest inne wyjście?

Żadne z nich nie chce rezygnować z dobrodziejstw społeczeństwa. Tak więc Aziraphael i Crowley rozpoczynają walkę o duszę chłopca, w której żadna z sił nie powinna być zwycięzcą. Odepchnięcie apokalipsy to niełatwe zadanie. Fabuła skręca od momentu, w którym pielęgniarka zakonna, która jest również satanistką, rodzi Antychrysta niewłaściwej kobiecie. Przed czytelnikiem pojawiają się nowe postaci, a niezwykłe wydarzenia zastępują jedno drugim. A na koniec wszystko to łączy się w jednym punkcie, by zdecydować, czy to będzie koniec świata.

Kontekst religijny, o dziwo, przemawia do najbardziej zatwardziałych agnostyków i ateistów. Drobna satyra i subtelny humor z pewnością zachwycą fanów zarówno twórczości Pratchetta, jak i Neila Gaimana. Postacie są żywe, bezpretensjonalne i to się opłaca. Miło wiedzieć, że anioł nie jest czysty, a demon nie jest ucieleśnieniem skoncentrowanego zła. Książka jest bardzo klimatyczna, z dużą ilością szczegółów. Odpowiedni dla szerokiego grona czytelników.

„Panie i Panowie”

Ocena: 4.5

Na ósmej pozycji czwarta książka w podcyklu Wiedźmy z serii Płaskolandia. Historia opowiada o naszej sprzecznej świadomości, która pamięta tylko to, co dobre. No to weźmy smoki. Wielkie brutale, pełne godności i piękna, czyż nie..? Ale co z ich żarłocznością, łatwopalnością, zębatością? Albo na przykład elfy tańczące w świetle księżyca, takie urocze figlarne stworzenia. O tak, uwielbiają gry! Ale niestety to zawsze oni się bawią, a nie Ty.

Czytelnika witają na stronach te same bohaterki – Magrat, Jagg, Vetrovosk. Teraz przyjdzie im się zmierzyć z elfami, które są tytułowymi „paniami” i „panami”. Autor skupia się nie tylko na bieżących wydarzeniach z życia bohaterów, odchodzi także na bok, by przedstawić czytelnikowi rodzinę Nanny. Dowiadujemy się o najstarszym synu, Jasonie Jaggu, który prowadzi warsztat kowalski, i najmłodszym, Seanie Jaggu, który dorabia jako ochroniarz, ogrodnik, dozorca, robotnik. Istnieje kilka równoległych linii w głównym wątku, zbiegających się w kierunku finału, który pokazuje niesamowitą bitwę, której zwycięstwo jest nieprzewidywalne.

Książka jest warta przeczytania dla każdego, nawet dla tych, którym dość daleko do fantastyki i nie są fanami podcyklu. Powieść ładuje pozytywnością i wprawia w dobry nastrój, a niektórym, choć nie na poważnie, każe ponownie przemyśleć swój stosunek do pozornie kochanych elfów.

’Keep the Brand’!”

Ocena: 4.5

Zamyka ranking pierwszą książką z podcyklu Moiste von Lipwige, serii Płaski świat. Chodzi o trudne wybory, bo każdy, w pewnym momencie swojego życia, musi ich dokonać. Bohaterem jest oszust, prawdziwy ekspert w robieniu podróbek i falsyfikatów, mistrz rzemiosła, który wprowadza w błąd nawet koneserów. I oto on, profesjonalista w swoim fachu, musi wybrać: zostać powieszonym czy stanąć na czele Poczty Ank-Morpork? Decyzja nie jest łatwa, ale została podjęta i nie ma już odwrotu. Teraz musisz upewnić się, że poczta zostanie dostarczona na czas i do miejsca przeznaczenia, niezależnie od złej pogody, złych dróg, psów, konkurencji czy morderstwa.

Miasto wychodzi naprzeciw czytelnikowi z ekscytującymi wydarzeniami. Starzy przyjaciele też tu są, nawet jeśli tylko przelotnie. Komendant Wyms nadal pracuje dla miejscowych. Morkow i jego dziewczyna skrupulatnie dbają o porządek. A Mokritz, który został naczelnikiem poczty, gdy zgodził się na układ po kradzieży pieniędzy, uważa, że czeka go nudne i żmudne życie. Tak by było, gdyby nie chodziło o Ankh-Morpork.

Zamknięta przed laty poczta gromadziła w środku niedostarczone przesyłki. Pojawiły się semafory, takie wieże klik, które błyskawicznie dostarczają semafory do Orła. Dzięki swojej wygodzie niemal wyparły z rynku tradycyjną pocztę. Mokritz podejmuje się sprawy i odkrywa, że jego niedawni poprzednicy zginęli w dziwnych okolicznościach. Na horyzoncie pojawia się postać Khvata Pozolota, dyrektora kompanii semaforowej, gdy tylko były oszust dostaje zadanie do wykonania. Ale chytry podstępny Mokritsa nie jest zastraszony przez niebezpieczeństwo. Kontynuuje ożywianie poczty, jednocześnie prowadząc śledztwo w sprawie oszustw Khvata.

Fabuła książki jest bezpretensjonalna, nie obfituje w niespodziewane zwroty akcji, ale nie odpycha, a wręcz przeciwnie – przyciąga. Czytanie powieści jest relaksujące, satysfakcjonujące i pozytywne. Odpowiedni dla każdego, kto szuka lekkiego nastroju i relaksu.