16 najlepszych książek Haruki Murakamiego

Pochodząca z Tokio postmodernistyczna pisarka Haruko Murakami jest jedną z najbardziej popularnych i poszukiwanych autorek współczesnej literatury, której książki przetłumaczono na 50 języków i sprzedano na całym świecie w dużych nakładach. Magazyn internetowy EXPERTOLOGIA prezentuje ranking, w którym znalazło się 16 najlepszych książek Haruki Murakamiego – koniecznie dodaj je do swojej listy, aby przeczytać i docenić skalę doznań!

Ranking najlepszych książek Haruki Murakami

Nominacja	miejsce	nazwa produktu	ranking
Ranking najlepszych książek Haruki Murakami	1	Wonderland Without Brakes and the End of the World (1985)	4.9
2	The Sheep Hunt (1982).)	4.8
3	Kroniki Ptaka Zegarowego (1995 r.)	4.8
4	Norwegian Forest (1987).)	4.8
5	Posłuchaj pieśni wiatru (1979, 1983).)	4.7
6	Taniec, taniec, taniec (1988).)	4.7
7	O czym mówię, gdy mówię o bieganiu (2007 r.)	4.6
8	Pinball 1973 (1980 r.)	4.6
9	Na południe od granicy, na zachód od słońca (1992 r.)	4.5
10	Mój ulubiony sputnik (1999 r.)	4.5
11	Dobry dzień dla kangura (1986).)	4.5
12	Underground (1997).)	4.5
13	Kafka na plaży (2002).)	4.5
14	Bezbarwny Tzkuru Tazaki i lata jego wędrówki (2013).)	4.4
15	Aftermath (2004-2005)	4.4
16	Legendy Tokio	4.4.

Wonderland Without Brakes and the End of the World (1985)

Ocena: 4.9

Ulubieńcem publiczności jest powieść Kraina Czarów bez hamulców i koniec świata. Haruki Murakami zastosował nietypową technikę naprzemiennych rozdziałów o równoległej fabule: rozdziały o numerach parzystych opowiadają o Krainie Czarów bez hamulców, a o numerach nieparzystych o Końcu Świata. Według autora, opowiadania te powstały dzięki pracy różnych półkul mózgowych, które wypełniły tekst bardzo różnymi głębokimi myślami i rozumowaniem.

W „Wonderland” chodzi o człowieka, który jest właścicielem techniki pracy z podświadomością. Narracja „Końca świata” włącza wcześniej napisane opowiadanie „Miasto duchów”, z nastawieniem na świadomość, autor opowiada o tajemniczym, otoczonym murem mieście, w którym brakuje cieni wszystkich jego mieszkańców. Bohater tego miasta dostaje pracę w bibliotece, gdzie musi odczytywać sny w czaszkach martwych jednorożców. Absurdalne na pierwszy rzut oka, ale Murakami po mistrzowsku prowadzi wszystkie opisy, utrzymuje czytelnika w zainteresowaniu i na końcu splata obie linie ze sobą.

Głównym wątkiem powieści jest prowadzenie rozumowania o podświadomości i świadomości, o tym, czy istnieje dusza, czym jest pojęcie osobowe. Narracja jest pełna ciekawych opisów, całkowicie przenoszących czytelnika w równoległy świat książki.

Hunting Sheep (1982).)

Ocena: 4.8

Na drugim miejscu plasuje się powieść Polowanie na owce, trzecia z trylogii o szczurach. Autor ponownie zanurza czytelnika w dyskusji na temat Duszy, jej celu i możliwości.

Fabuła oparta jest na starożytnej japońskiej legendzie o owcy, której dusza migruje do ludzi i w ich przebraniu próbuje zaprowadzić na ziemi chaos, nieporządek i anarchię. Ofiarą” powieści jest najpierw profesor, potem samotny, wycofany mężczyzna ze skłonnością do autodeprecjacji. Jak taka osoba może próbować zakłócić ustalony porządek? Chodzi o to, że dusza owcy daje jej nosicielowi nieograniczone możliwości, więc potomek zubożałego chłopa mimo wszystko staje się przywódcą wielkiej organizacji. Ale wycisnąwszy z niego wszystkie soki, Dusza znajduje trzecią ofiarę – człowieka, który uświadomił sobie, co go spotka i skąd „wiatr wieje”. Jest w tym mistycyzm i niezwykły związek, w który wielu ludziom trudno uwierzyć.

Książka „Polowanie na owce” jest dość swobodnie odbierana jako osobna powieść z osobną fabułą, mimo przynależności do Trylogii. Wyobraźnia autora, który zresztą twierdzi, że nie ma pojęcia, o czym jest ta książka, pozostawiając spekulacje i wnioski osądowi czytelnika.

Kroniki Ptaka Zegarowego (1995).)

Ocena: 4.8

Znajdujące się teraz na trzecim miejscu A Clockwork Bird Chronicles to historia mężczyzny o imieniu Toru Okada. Prowadzi siedzący tryb życia, a następnie rzuca pracę, po czym żyje z oszczędności i zarobków swojej żony, Kumiko. Pewnego dnia bohaterowi zaczynają przytrafiać się nieszczęścia: ginie kot, potem żona – która zresztą wpadła pod wpływ zboczonego brata, uosabiającego w powieści zło. W miarę rozwoju fabuły Toru spotyka wróżki, które najpierw pomagają bohaterowi szukać kota, a następnie odkrywają przed mężczyzną tajniki biznesu jasnowidzenia.

Powieść napisana jest ciekawym językiem, typowym dla Murakamiego, autor wykorzystał w narracji dużo psychiki, fabuła jest intrygująca i fascynująca. Tajemniczy thriller literacki ukazujący realia współczesnego męskiego życia w świecie, w którym seks odgrywa główną rolę. Fabuła przeplata się z historią Japonii z początku XX wieku.

Haruki Murakami w swoim stylu lubuje się w fantastyce, która wewnątrz dobrej historii niektórym czytelnikom wydaje się dziwna. I właśnie dlatego jest uwielbiany przez fanów literatury na całym świecie.

Norweski las (1987).)

Ocena: 4.8

To niezwykłe czytać o lasach Norwegii w powieści Japończyka, ale u Harukiego Murakamiego opisy przyrody praktycznie nie istnieją. Na czele opowieści stoi autobiografia, której pisarz ani nie potwierdza, ani nie zaprzecza.

Historia skupia się na Japończyku Watanabe, który przeprowadził się do Hamburga. Przy piosenkach The Beatles wspomina czasy studiów i swoich przyjaciół, z których jeden po śmierci zmienia jego światopogląd, podobnie jak jego dziewczyna Naoko. Z czasem młodzi stają się sobie bardzo bliscy, ale skomplikowana natura dziewczyny zatrzymuje Watanabe i znajduje on sobie nową dziewczynę. To nie przeszkadza mu w spędzaniu czasu ze starą płcią i zabawie z przyjacielem. Tutaj bohater uświadamia sobie, że coś jest nie tak w jego duszy, ale nadal jest zauroczony swoimi nowymi dziewczynami.

Posłuchaj pieśni wiatru (1979, 1983.)

Ocena: 4.7

Posłuchaj pieśni wiatru to pierwsza powieść z trylogii Szczurołapa. Murakami napisał ją w 1979 roku, a następnie ponownie opublikował z edycjami w 1983 roku, ta wersja jest szeroko rozpowszechniona.

Trudno określić linię fabularną – narracja jest pełna wywodów, opisów różnych historii, tu układa się obraz głównego bohatera Szczura i powstają przesłanki do rozwoju akcji w kolejnych powieściach – drugiej części zatytułowanej „Ponball 1973” i trzeciej, wcześniej wspomnianej książce „Polowanie na owce”.

Dlaczego czytelnicy lubią powieść Słuchaj muzyki wiatru? Autor ma lekki styl sylabizowania i prostego podawania – to był jeden z warunków wstępnych książki – gdy Murakami zdał sobie sprawę, że jest w stanie stworzyć tekst „idealny. Niektórzy uznają narrację za nudną, ale w sumie jest to dobry sposób na relaks i zanurzenie się w languor własnych refleksji o życiu, gdy się z nim zapoznamy.

Taniec, taniec, taniec (1988).)

Ocena: 4.7

O trylogii Szczura już wspomnieliśmy, ale w serii są nie trzy, a cztery powieści, z których ostatnia to Dance Dance Dance. Książka opowiada o wydarzeniach, które miały miejsce kilka lat po akcji w „Polowaniu na owce. Fabuła skupia się na wyzerowanym człowieku, który po wcześniej opisanych manewrach życiowych próbuje odnaleźć się na nowo w świecie zaśmieconym ideami kapitalizmu. „Tańcz, tańcz, tańcz” to rada Owczarka, próba wmontowania w głowę bohatera czegoś, co jeszcze nie zostało całkowicie wymazane z jego podświadomości. W drugiej połowie powieści bohater na nowo uczy się interpretować znaki przeznaczenia i analizować otaczające go wydarzenia.

O czym mówię, gdy mówię o bieganiu (2007 r.)

Ocena: 4.6

Sercem powieści „O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu” jest bieganie i rozważania autora na jego temat. To książka wspomnieniowa, niemal biografia Haruki Murakamiego, to opisy prawdziwych biegów krótko- i długodystansowych, maratonów i ultramaratonów. Pisarzowi udaje się porównać bieganie i pracę literacką, a czyni to po mistrzowsku i z nieoczekiwaną jasnością.

Książka nie jest o zdrowym stylu życia, ale o przygotowaniach do zawodów i pokonywaniu różnych dystansów. Każdy rozdział rozgrywa się w innym czasie, są to osobne historie, prawie nie połączone w jedną fabułę. Według Murakamiego, książka jest dedykowana ziemskim biegaczom wszech czasów.

Powieść jest popularna w wielu krajach. Dziwne, że Haruki nie napisał tego wcześniej, bo podczas kolejnego biegu uświadomił sobie, że zamierza zakończyć karierę menedżera i zostać pisarzem.

Pinball 1973 (1980).)

Ocena: 4.6

Druga powieść trylogii Szczura, Pinball 1973. – to dzieło wczesnego Haruki Murakamiego. Fabuła skupia się na głównym bohaterze, Szczurze, który opuścił metropolię. W jego domu osiedlają się paintballowe bliźniaki, pasjonat paintballu, który później swoją miłością do paintballu zaraża bohatera powieści.

Bohater wyrusza na poszukiwanie i zdobycie zabytkowej maszyny „Rocket” (automat do gry) i znajduje ją w kolekturze paintballowej.

Historia jest ciekawa i wciągająca, jak wszystkie dzieła autorki, z żywymi opisami ludzi i przedmiotów oraz zjawisk. Murakami zwraca uwagę na niekonwencjonalną konstrukcję świata i rzeczy. Wiemy na przykład, że wszystko ma wejście i wyjście, tak działają rzeczy wokół nas, ale nie pułapka na myszy..

South of the Border, West of the Sun (1992).)

Ocena: 4.5

Dziewiąta na liście książka South of the Border, West of the Sun określana jest przez recenzentów jako jedna z najbardziej przejmujących prac Haruki Murakamiego.

Skupia się na Hajime, który dorasta jako jedynak, co odróżnia go od rówieśników – rodziny w Japonii znane były z tego, że były duże. Był uprzedzony i chłopak czuł to. Do czasu, gdy w jego życiu pojawia się podobnie inna dziewczyna, Shimamoto. To była szczęśliwa przyjaźń, która w końcu przerodziła się w młodą miłość. Jednak życie przybiera inny obrót i bohaterowie oddalają się od siebie, mieszkając teraz w różnych miastach i tracąc kontakt. Hajime zostaje odnoszącym sukcesy przedsiębiorcą, ma rodzinę i życie toczy się jak zwykle. Wtedy jednak los ponownie łączy go z niegdyś ukochaną i wciąż nie zapomnianą Shimamoto. Nic dziwnego, że płomienie zostają rozpalone na nowo, ale czy bohaterowie będą w stanie ogrzać się od tego ognia i utrzymać go na dłużej?

Powieść „Na południe od granicy, na zachód od słońca” jest przejmująco napisana, fabuła intryguje, bo zakończenia po prostu nie da się przewidzieć. Dzieło otrzymuje mnóstwo rekomendowanych recenzji od czytelników i recenzentów.

Mój ulubiony sputnik (1999).)

Ocena: 4.5

Mój ulubiony Sputnik, według autora, opowiada o niezwykłych rzeczach, które przytrafiają się normalnym ludziom.

Fabuła kręci się wokół Surime – zadurzona w niej nauczycielka szkoły podstawowej zwraca uwagę na inną kobietę, Myuu, która jest znacznie starsza od Surime. Kocha młody talent, ale nie pociąga go seksualnie, co rani młodą pisarkę, która z kolei chce całkowicie połączyć się z obiektem swojej adoracji.

Podczas wycieczki na grecką wyspę z Muyu, Surime znika. Do poszukiwań przyłącza się K. (bezimienny), spotyka się ze światem wizji, a nawet z „rozszczepionym” Muu. Surime wraca, udaje jej się znaleźć.

Sputnik to subtelna metafora uosabiająca człowieka pozornie bezwładnie lecącego przez życie, stale przebywającego w pobliżu obiektu swojego pożądania i miłości. W tej powieści jest dużo nieodwzajemnionych uczuć, bohaterowie ciągle napotykają martwe punkty uczuć i próbują się z nich wydostać.

Dobry dzień dla kangura (1986).)

Ocena: 4.5

Pierwszy oceniany zbiór opowiadań, A Good Day for a Kangaroo, szczególnie przemawia do fanów krótkich utworów nadających się do czytania w drodze lub na krótki weekendowy wyjazd. W kolekcji Murakamiego ten format jest jeszcze wyjątkiem, ale bardzo udanym.

Są tu opowieści o takich postaciach jak kangur-kompozytor, w innym utworze autor opisuje historię stuletniej dziewczynki, intrygujący wampir w taksówce, słynna już postać Człowieka-Owcy i inne kompletne samodzielne historie, które pośrednio można prześledzić na podstawie powieści Harukiego Murakamiego. Japoński pisarz skompilował tę antologię w bardzo wczesnym okresie swojej kariery, a mimo to zawarte w niej utwory są równie serdeczne i ciekawe jak jego późniejsze powieści, pozostawiając po sobie ślad w postaci refleksji nad sensem życia i jego aspektami.

Underground (1997).)

Ocena: 4.5

„Underground” to powieść dokumentalna oparta na tragedii w tokijskim metrze z 1995 roku, zamówionej przez grupę terrorystyczną lub sektę Aum Shinrikyo. Autor opisuje historie życia 62 naocznych świadków ataku sarinem.

Ciekawa historia powstania powieści. Autor i jego zespół rozmawiali z reagującymi świadkami ataku terrorystycznego przez cały 1996 rok od stycznia do grudnia. Wszystkie dialogi wywiadów zostały nagrane na taśmę, a następnie ustrukturyzowane i wydrukowane. W ostatnim rozdziale Murakami dzieli się z czytelnikami własnymi doświadczeniami, odczuciami i emocjami, opisuje, gdzie się wtedy znajdował, a także ujawnia naturę sekty Aum Shinrikyo – wielu Japończyków po prostu nie rozumiało zagrożenia, jakie niosła ze sobą ta organizacja.

Artystyczne potraktowanie prawdziwych wydarzeń i opinii naocznych świadków spodoba się czytelnikom sympatyzującym z gatunkiem dokumentalnym. „Underground” to jedno z niewielu dzieł Haruki Murakamiego, które nie jest zasznurowane fantazją i niejednoznacznymi spekulacjami i domysłami.

Kafka na plaży (2002).)

Ocena: 4.5

Dziewiąta powieść Murakamiego, Kafka na plaży, jest światowym bestsellerem, znalazła się w pierwszej dziesiątce powieści świata w 2005 roku według amerykańskiego dziennika „The New York Times” i zdobyła World Fantasy Award.

Historia obraca się wokół dwóch postaci, Kafki Tamury i starca Nakaty. Na losy obu duży wpływ mają przepowiednie, przedstawiciele innego, równoległego świata – a przecież akcja rozgrywa się w drugiej połowie XX wieku.

15-letni chłopiec ucieka z domu z powodu ciągłych nieporozumień z ojcem, powodem jest ojcowska przepowiednia, podobna do mitu o Epidusie, która mówi, że dziedzic zamieszka z matką i zabije ojca. Młody mężczyzna przeprowadza się do miasta Takamatsu, przyjmując pseudonim Kafka. Poznaje Sakai-san i zakochuje się w niej, choć uważa ją za swoją matkę i bierze Sakurę za siostrę.

Staruszek Nakata w młodym wieku jest świadkiem lądowania obcego statku kosmicznego, po czym odkrywa, że ma paranormalne moce, ale przestał też rozwijać się psychicznie i stał się wyraźnie opóźniony w stosunku do swoich rówieśników. Obecnie potrafi porozumiewać się z kotami, dzięki czemu zarabia na życie pomagając w odnajdywaniu czworonogów na ulicach miasta. Losy bohaterów krzyżują się w nieoczekiwany sposób: Nakata zabija ojca Kafki, ale ten ostatni po tym wydarzeniu ma na koszulce krew ojca. Tym samym przepowiednia po wszystkim się spełniła.

W powieści rzeczywistość krzyżuje się ze światami równoległymi, miastem bez czasu, w którym żyją martwi ludzie, autor ponownie podejmuje pytanie o odnalezienie drogi i odczytanie znaków.

Bezbarwny Tzkuru Tazaki i lata jego wędrówki (2013 r.)

Ocena: 4.4

Tazaki Tskuru był kiedyś beztroskim uczniem, otoczonym przez przyjaciół o „kolorowych” imionach. Na drugim roku studiów jego najbliżsi przyjaciele nagle odwracają się od niego, nie podając żadnych wyjaśnień. Nagle staje się „bezbarwny” i czuje, że jest skazany na samotność.

Minęło 16 lat. Po rozstaniu z przyjaciółmi przez powieść przewija się ślad nostalgii i mopingu. Nowa znajoma Sara proponuje mu spotkanie z przyjaciółmi i dowiedzenie się, co dokładnie wydarzyło się na drugim roku? W tym miejscu rozpoczyna się podróż bohatera do Nagoi w Finlandii. Czy znajdzie tych, których szukał? Otrzyma odpowiedzi na swoje pytania?

Aftermath (2004-2005)

Ocena: 4.4

Przedostatnia powieść w rankingach, Aftermrak. Fabuła rozwija się między snem a jawą, a akcja utworu zawiera się w jednej nocy. Mari, 19-letnia studentka college’u, czyta wieczorem książkę w kawiarni. Takahashi gra na puzonie. Zna Eri, siostrę Marie, która jest w śpiączce (głęboki sen). Losy Marie stykają się z życiem recepcjonistki w hotelu miłości, pobitej i okradzionej przez chińską prostytutkę i sadystycznego speca od komputerów. Wszystkie losy są splecione, jedni mają cel, inni życie w bezwładności.

„Aftermath” to wizualny przewodnik po tym, jak obok siebie żyją zupełnie różni ludzie.

Legendy Tokio

Ocena: 4.4

Kolejny zbiór opowiadań Haruki Murakamiego, Tokyo Legends, uzupełnia ranking. To naprawdę zbiór miejskich legend japońskich, barwnie ujawnionych przez autora na kartach książki. Na plażę wchodzi martwy jak rekin surfer, ojciec znika między 26. a 24. piętrem, niezwykła skała w kształcie nerki ma swoje zamiary, małpa poluje na imiona obcych ludzi.

Już i tak upiorne legendy ożywają w pracach Haruko, wysyłając dreszcze w dół kręgosłupa serca. „Tokijskie legendy” docenią fani mistycyzmu.