Nolpaza i Omez | co jest lepsze

Inhibitory pompy protonowej systematycznie zdobywają przewagę wśród leków stosowanych w leczeniu chorób przewodu pokarmowego. Są ratunkiem w przypadku zapalenia błony śluzowej żołądka i choroby wrzodowej – zmniejszają powstawanie kwasu solnego, zapobiegają powstawaniu wrzodów, przeciwdziałają postępowi i nawrotom choroby. Wraz z innymi lekami poprawia stan pacjenta – likwiduje ból, zgagę, nudności i inne objawy.

Nolpaza i Omez są inhibitorami pompy protonowej. Należą do tej samej grupy leków, ale mają różne formulacje. Różne składniki aktywne decydują o różnicy w działaniu produktu. Szczegółowy przegląd każdego leku znajduje się w artykule.

Ważne jest, aby pamiętać! Inhibitory pompy protonowej nie nadają się do samodzielnego leczenia. Ta grupa leków jest przepisywana przez gastroenterologa dopiero po pełnym badaniu pacjenta i dokładnej diagnozie.

Co jest w środku: skład i formuła produktu

Omez i Nolpaza należą do tej samej grupy leków. Są to inhibitory pompy protonowej (IPP), czyli H+-K+-ATPazy, znany lek przeciwwrzodowy. Stosowany w kompleksowym leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, zapalenia żołądka ze zwiększonym wydzielaniem soku żołądkowego.

Szczegółowy opis preparatów znajduje się w poniższej tabeli.

Jak działają inhibitory pompy protonowej

Omez i Nolpaza mają taki sam mechanizm działania. Blokują one H+-K+-ATPazę, enzym odpowiedzialny za syntezę kwasu solnego w żołądku. Inhibitory pompy protonowej są prolekami. Po dostaniu się do krwiobiegu są one przekształcane do swojej aktywnej postaci dopiero w kanalikach wydzielniczych komórek okładzinowych żołądka, gdzie cząsteczki enzymu wystają do światła.

Ważne niuanse:

1. Inhibitory pompy protonowej blokują produkcję kwasu solnego przez dłuższy czas. Działanie leku trwa dłużej, niż faktycznie pozostaje on we krwi.

2. Inhibitory pompy protonowej szybko rozpadają się w kwaśnym środowisku żołądka. Jeśli zostanie przesłany bezpośrednio do kwasu solnego, nie dotrze do właściwego enzymu. Dlatego też w celu dostarczenia leku do komórek okładzinowych żołądka stosuje się ochronną powłokę jelitową. Czasami substancja czynna jest umieszczana w kapsułce.

3. Badania kliniczne wykazują, że omeprazol (Omez) szybciej niż pantoprazol (Nolpaza) przekształca się do swojej aktywnej postaci w komórkach ciemieniowych żołądka. Oznacza to, że omeprazol szybciej wiąże się z pompami protonowymi i blokuje produkcję kwasu solnego.

4. Naukowcy twierdzą: powolna konwersja pantoprazolu ma pozytywny wpływ. Wiąże się z dużą liczbą składników pompy protonowej. W dłuższej perspektywie powinno to prowadzić do silniejszego działania Nolpazy, ale w praktyce eksperci nie znaleźli potwierdzenia tej teorii. Prof. C. . Serebrova twierdzi, że ten fakt nie ma praktycznego znaczenia. Każdy nowoczesny IPP niemal nieodwracalnie blokuje ten enzym, a synteza kwasu solnego zostaje przywrócona dopiero po wytworzeniu w komórkach żołądka nowych pomp protonowych.

Nolpaza i Omez, mimo wspólnego sposobu działania, mają różną farmakokinetykę: są inaczej wchłaniane i wydalane. Naukowcy odkryli kluczowe różnice między preparatami:

1. Pantoprazol (Nolpaza) ma większą biodostępność 77% w porównaniu z 35% dla omeprazolu (Omez). Im wyższy indeks, tym więcej substancji czynnej jest wchłaniane przez organizm.

2. Wysoka biodostępność Nolpaza nie wymaga zmniejszenia dawki. Badania kliniczne wykazują, że pantoprazol w dawce 40 mg jest równie skuteczny jak omeprazol w dawce 20 mg.

3. Nolpaza osiąga maksymalne stężenie we krwi po 2-3 godzinach, Omez po 0,5-3,5 godzinach.

4. Okres półtrwania leków różni się nieznacznie: 0,6-1,5 godziny dla omeprazolu i 0,9-1,2 godziny dla pantoprozolu.

Przy stosowaniu leków należy brać pod uwagę ich właściwości farmakokinetyczne, ale nie może to być jedyny argument przemawiający za danym sposobem leczenia.

Ocena skuteczności leku

Prof. C. . Serebrova porównywał dwa inhibitory pompy protonowej – omeprazol i pantoprazol (Omez i Nolpaza). Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie Lekarz leczący.

Ważne aspekty:

1. Metaanaliza systematyzująca wyniki stosowania IPP w różnych populacjach pacjentów sugeruje, że pantoprazol jest mniej aktywny niż omeprazol.

2. Badania kliniczne wykazują jednak, że pantoprazol i omeprazol mają taką samą skuteczność terapeutyczną w leczeniu choroby wrzodowej i refluksowego zapalenia przełyku.

3. W bazie Cochrane Library znajdują się również wzmianki o inhibitorach pompy protonowej. Z analizy wynika: preparaty tej grupy skutecznie radzą sobie z objawami dyspepsji czynnościowej i niezawodnie hamują wydzielanie soku żołądkowego. IPP mają również ugruntowaną pozycję w leczeniu choroby wrzodowej.

Wzór zastosowania

W takich sytuacjach przepisuje się inhibitory pompy protonowej:

1. Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy – kompleksowe leczenie i profilaktyka nawrotów;

2. choroba refluksowa przełyku;

3. Inne stany związane z nadmierną produkcją kwasu solnego: wrzody stresowe, mastocytoza układowa itp.;

4. likwidacja On

5. Cobacter pylori w chorobie wrzodowej.

Schemat leczenia ustala lekarz, biorąc pod uwagę wiek pacjenta i stopień zaawansowania jego choroby. Kurs leczenia trwający 4-8 tygodni. Inhibitory pompy protonowej są zwykle przepisywane pół godziny przed posiłkiem.

Środki ostrożności

Omez i Nolpaza mają podobne skutki uboczne. Najczęstsze objawy to:

1. zmniejszenie liczby komórek krwi – niedokrwistość, leukopenia, trombocytopenia;

2. Reakcje nadwrażliwości: wysypka alergiczna, obrzęk naczynioruchowy;

3. Bezsenność lub zwiększona drażliwość;

4. Ból głowy, zawroty głowy, senność;

5. wady wzroku i słuchu;

6. skurcz oskrzeli;

7. bóle brzucha, zaburzenia stolca, wzdęcia;

8. nadmierne pocenie się;

9. obrzęk obwodowy.

W przypadku wystąpienia jakichkolwiek działań niepożądanych należy przerwać przyjmowanie leku i zgłosić się do lekarza.

Tylko Omez jest dopuszczony do stosowania w ciąży i w okresie karmienia piersią. Nolpaza nie jest przepisywana w następujących sytuacjach.

Wnioski

Podsumowując:

1. Omez i Nolzpaza to skuteczne i stosunkowo bezpieczne leki z grupy inhibitorów pompy protonowej. Stosowany jest w leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy, dyspepsji czynnościowej i innych podobnych schorzeń.

2. Inhibitory pompy protonowej hamują wytwarzanie soku żołądkowego. Działanie leku jest długotrwałe, utrzymuje się nawet po wyeliminowaniu go z organizmu.

3. Nolpaza ma większą biodostępność, ale mniejszą aktywność antysekrecyjną. Skuteczność terapeutyczna, według badań klinicznych, jest podobna dla.

Ostateczny wybór leku należy do lekarza i zależy od konkretnej sytuacji klinicznej.