Porównanie DirectX 9 i Direct 11 | ważne różnice

Nawet komputery kupione „do nauki” są od czasu do czasu wykorzystywane do gier. I twórcy Windows doskonale zdają sobie z tego sprawę, integrując biblioteki i mechanizmy interakcji z kartą graficzną bezpośrednio w kodzie jądra. A DirectX jest właśnie takim narzędziem.

Ogólnie rzecz biorąc, DirectX to zestaw interfejsów programowania aplikacji, które są przeznaczone do interakcji między aplikacjami a sprzętem. Na przykład pakiet algorytmów Graphics służy do obsługi karty graficznej, a DirectMusic do obsługi karty dźwiękowej. Ogólnie rzecz biorąc, obejmuje on dziewięć pakietów interfejsów przeznaczonych do odtwarzania i wyprowadzania różnych treści multimedialnych.

DirectX ewoluował równocześnie z systemem operacyjnym Windows. Co 1-3 lata ukazują się jego nowe wersje, mające na celu usprawnienie pracy urządzeń peryferyjnych. I tak dla wielu początkujących graczy może być mylące, czym różni się jedna iteracja od drugiej.

Zobaczmy, jaka jest różnica między DirectX 9 a DirectX 11 i innymi wersjami.

DirectX 9

Interfejs DirectX 9 został wprowadzony równocześnie z systemem operacyjnym Windows Server 2003 i jest w nim zawarty jako podstawowe API do interakcji z urządzeniami graficznymi i dźwiękowymi.

Główną zaletą interfejsu jest obsługa shaderów. Shadery to specjalne podprogramy, które są potrzebne do zdefiniowania właściwości geometrycznych obiektu. Na przykład, obiekty w grach mogą rzucać realistyczne cienie, inne rzeczy mogą się w nich odbijać, i tak dalej. Shadery sprawiają, że gry są piękniejsze i bardziej kinowe, a wirtualne światy wydają się bardziej naturalne.

Nie jest do końca jasne, dlaczego Microsoft zdecydował się na implementację DX9.0 do systemu operacyjnego serwera. Jednak w 2004 roku wydał również Windows XP SP2, a to API zostało włączone. I tak właśnie zaczął się DX9.0 wśród użytkowników domowych.

W zasadzie wszystkie gry wydane od 2004 do 2009 roku są zorientowane na DirectX 9. To samo dotyczy kart graficznych. Zarówno wersja desktopowa, jak i mobilna (laptop) są przystosowane do pracy z tym interfejsem.

Zalety

• Obsługa shaderów;

• Zwiększona wydajność na bardzo starych komputerach.

Niedociągnięcia

• Stosunkowo wąska dystrybucja (natywnie zintegrowany tylko w Windows XP SP2);

• Ograniczona wydajność z powodu niezbyt dobrej obsługi wielowątkowości.

Przy okazji!Można by się zastanawiać, gdzie podział się DirectX 10? Nigdzie się nie wybiera, jest tam. Dziesiąta wersja interfejsu została wydana w 2006 roku wraz z systemem Windows Vista. Jednak samo środowisko było tak „powolne” i „glitchy”, że zarówno twórcy gier, jak i deweloperzy szybko o nim zapomnieli.

DirectX 11

DirectX 11 został wprowadzony w 2009 roku wraz z systemem Windows 7 i został natychmiast przyjęty zarówno przez producentów kart graficznych, jak i twórców gier. Powód tej popularności jest bardzo prosty – wielowątkowość.

Jedenasta generacja przyniosła zaawansowaną obsługę wielowątkowości. Dane wideo były teraz podzielone na kilka oddzielnych wątków, z których każdy był przetwarzany na osobnym jądrze. Interakcja z wielordzeniowymi kartami wideo jest znacznie lepsza dzięki temu.

Wielordzeniowe karty graficzne stały się bardziej powszechne i bardziej rozpowszechnione od czasu wprowadzenia tego interfejsu. Przykładowo, w najnowszych akceleratorach graficznych NVIDIA jednostka obliczeniowa może składać się z 3-4 tysięcy rdzeni CUDA! Dzięki temu wielokrotnie zwiększa się szybkość przetwarzania informacji wizualnej.

Ogólnie rzecz biorąc, główne zalety jedenastej wersji interfejsu to:

1. Obsługa wielowątkowości na wielordzeniowych akceleratorach graficznych;

2. Zwiększenie wydajności jednordzeniowych i starych kart graficznych;

3. Zmniejszony narzut akceleratora graficznego.

To API przynosi również natywne wsparcie dla monitorów rozciągliwych 16:9. Dzięki niemu system operacyjny jako całość, a pulpit w szczególności, wygląda znacznie lepiej. Ikony nie nakładają się już na siebie!

DX11 wymaga jednak więcej zasobów do uruchomienia. Dlatego w niektórych przypadkach starsze gry będą miały niższą wydajność z DX11 niż z DX9 – jeśli oczywiście gra pozwala na wybór interfejsu, za pomocą którego będzie wchodzić w interakcję.

Korzyści z

• Poprawiono wydajność podczas korzystania z wielordzeniowych kart graficznych;

• Poprawiona wydajność ze starszymi i słabszymi akceleratorami graficznymi;

• Wsparcie dla nowych efektów wizualnych.

Wady

• Zwiększone zużycie zasobów nie związanych z silnikiem graficznym – np. procesora czy pamięci RAM;

• Brak kompatybilności wstecznej – poprzednie wersje „Windows” nie obsługują jedenastej generacji nawet po zainstalowaniu pakietu dystrybucyjnego.

DirectX 12 jest następcą DX11. Interfejs ten został wprowadzony wraz z systemem Windows 10 w 2005 roku i przyniósł wsparcie dla modelu shaderów 5.1, który zapewniał jeszcze większy realizm w wyświetlaniu tekstur, cieni i poświaty.

Różnice między DirectX 9 a DirectX 11 – i który wybrać

Tak więc, główną różnicą pomiędzy DX9 a DX11 było wsparcie wielowątkowości. Ale różnica nie kończy się na tym.

Dzięki temu DX11 zapewnia lepsze efekty wizualne i zwiększoną wydajność na nowoczesnych kartach graficznych.

Co wybrać?

Jeśli zainstalowana gra komputerowa pozwala na wybór API do interakcji z „żelazem” (jest to dozwolone w WoT i kilku innych projektach), decyzja powinna być oparta na kilku parametrach:

1. Zainstalowany system operacyjny. W systemie Windows 7, DX11 jest natywny, DX9 jest obsługiwany, ale musi być zainstalowany oddzielnie. W Windows XP SP2 DX9 jest natywny, ale DX11 nie jest w ogóle obsługiwany;

2. Zainstalowana karta graficzna. Jeśli akcelerator graficzny jest zorientowany na DX11 – DX11 jest właściwym wyborem;

3. Pragnienie imponujących efektów wizualnych. Jeśli masz, to najlepiej wybrać DX11.

Ogólnie rzecz biorąc, na kwiecień 2019 roku – czyli w momencie pisania tego kawałka – nawet DX11 jest przestarzałym interfejsem. Lepiej wybrać DX12, ponieważ obsługuje najnowszy model shaderów, a nawet jest w stanie pracować z ray tracingiem, technologią, której sprzętowa implementacja została wprowadzona w 2018 roku i która sprawiła, że gry stały się niesamowicie realistyczne dzięki odbiciom, odblaskom i długim cieniom.