Jak kochać swoje dziecko

Problem braku akceptacji, miłości lub nienawiści do dziecka nie jest niestety tak rzadki, jak mogłoby się wydawać. Wiara w bezwarunkową miłość macierzyńską, która powinna wystąpić „automatycznie” po urodzeniu dziecka nie zawsze jest uzasadniona.

Często nawet zewnętrzna postawa nadpobudliwej matki wobec dziecka może być ukrytą formą chęci zniszczenia własnego dziecka. W artykule omówimy pokrótce najbardziej prawdopodobne przyczyny tego zjawiska oraz postaramy się wskazać sposoby rozwiązania tego podstępnego problemu.

Przyczyny nienawiści matki do własnych dzieci

Trzeba od razu powiedzieć, że wszystkie przyczyny nienawiści matki do własnych dzieci leżą w podświadomości. Która w większości rządzi naszymi działaniami i czynami. Jest to zbiór programów i algorytmów, dzięki którym mózg ułatwia nam życie, nie zmuszając nas do każdorazowego zastanawiania się nad mnogością czynności, które wykonujemy automatycznie, zarówno tych prostych, jak i złożonych.

Jednocześnie jednak nie zawsze organizuje te programy zgodnie z naszą świadomą częścią. Zrozumienie tego punktu ułatwi zrozumienie, co dzieje się z daną osobą i pomoże w zrozumieniu odpowiedzi na problem poruszony w tym artykule. Popularnie i prosto o pracy naszej świadomości i podświadomości, a także o sposobach autoprogramowania i przeprogramowania można przeczytać tutaj:view_global.php?id=73834

Przejdźmy teraz do problemów, które powodują, że matka nienawidzi własnego dziecka. Istnieje 7 głównych przypadków.

Patologiczny rozwój dziecka, z powodu organizacji osobowości borderline matki. Główną cechą psychiki takiej osoby jest jej niedorozwój, mimo swojego wieku kobieta nie stała się dorosła. Taka osoba stale doświadcza następujących rzeczy:

1. Uczucia pustki w sobie.
2. Samoocena jest w ciągłym stanie wahania, od bardzo niskiej do zbyt wysokiej.
3. Taka osoba ma ogromne trudności z budowaniem relacji. Najpierw idealizuje związek i niemal natychmiast go dewaluuje. Osoba, którą można scharakteryzować jako osobowość borderline, nieustannie waha się między dwoma biegunami. Jeśli nie ma nikogo w pobliżu, odczuwa silne poczucie samotności i opuszczenia. Szuka kogoś, kto pozbędzie się jej samotności, znajduje, idealizuje swój związek. Po tym, ona dewaluuje je prawie natychmiast. Matka może czuć się manipulowana i wykorzystywana; osobowość borderline na tym etapie jest niemal paranoiczna. Jest bardzo niestabilna.

Osobowość borderline przenosi wszystkie swoje wątpliwości i lęki na osoby z jej otoczenia. Matka nie jest w stanie obezwładnić tego strachu, więc próbuje stworzyć scenariusz, w którym dziecko, które jest z nią, przestraszy się. Obok agresji ze strony osobowości borderline mogą pojawić się wobec dziecka na poziomie nieświadomym pragnienia kazirodcze o podtekście seksualnym. Czasami dzieje się to na bardzo głębokim poziomie podświadomości i w zasadzie mogłoby być akceptowalne, gdyby nie było popierane i zachęcane przez jednostkę na poziomie świadomym.

Sytuacje graniczne w stanie psychicznym osoby dorosłej są często spowodowane nadużyciami, złym traktowaniem, a nawet przemocą, której kobieta doznała od rodziców lub bliskich krewnych we własnym dzieciństwie.

Nierozwiązany i głęboko utrwalony podświadomy kompleks Edypa, przekształciła się w nienawiść kobiety do ojca. Może to być spowodowane przez:

1. Wycofanie się ojca z rodziny z powodu rozwodu i zerwanie relacji z matką i rodziną w ogóle. W tym przypadku dziewczynka prawie na pewno podświadomie kształtuje postawę, że jest zła i że to ona jest przyczyną sytuacji, a ojciec jej nie kocha.
2. Miłość ojca do matki, ale brak uwagi dla córki. Co może wywołać u dziewczynki głęboki uraz psychiczny i poczucie, że ojciec jej nie kochał.

Te powody tworzą w podświadomości dziewczynki nienawiść do ojca, która w przyszłości może być rzutowana na jej dziecko, jeśli jest to chłopiec. Na poziomie świadomym taka kobieta może powiedzieć do swojego dziecka: „Wyglądasz jak twój ojciec, nienawidzę cię!”.

Albo może przerodzić się w zazdrość, gdy chłopak dorośnie i zacznie mieć dziewczyny. Wychodzi z nimi, umila im czas, a potem matka zaczyna go skandalizować.

Kolejnym powodem, dla którego matka może nienawidzić swojego dziecka jestUczucie i poczucie opuszczenia, którego kobieta doświadczyła w dzieciństwie.

Przykładowo, doświadczywszy zimnej postawy własnej matki lub powściągliwej postawy ojca, kiedy zostanie wysłana do dziadka lub babci na całe lato, na obóz pionierski na wszystkie pory roku, do szkoły z internatem lub generalnie do wychowywania przez tę samą matkę lub ojca (dziadków) przez 2 do 3 lat.

Kiedy taka kobieta rodzi dziecko, zdecydowanie czuje, że dziecko bardzo jej potrzebuje i dosłownie nie może bez niej żyć. Jednak z wiekiem dziecka zaczyna odczuwać dyskomfort związany z tym, że dziecko staje się coraz bardziej samodzielne. Fakt, że dziecko czuje coraz mniejszą potrzebę matki, na poziomie nieświadomym u kobiety z tego rodzaju urazem psychicznym w dzieciństwie może rozwinąć się nienawiść do własnego dziecka.

Innym powodem nienawiści do dziecka może być zazdrość o nie.Takie niuanse w psychice są charakterystyczne dla osób z narcyzmem. Jeśli matkę dziecka można określić narcyzmem – charakteryzującym się przekonaniem o własnej wyjątkowości, szczególnej pozycji, wyższości nad resztą ludzi – to w stosunku do dziecka może się on przejawiać w następujący sposób.

Matka ma córkę, ta dorasta, jest atrakcyjna z wyglądu i ma przed sobą całe życie. Matka może zacząć zazdrościć własnej córce jej urody i młodości. Na przykład matka może celowo kierować córkę na gimnastykę lub regularnie zabierać ją do ortopedy, chcąc podświadomie wywołać u niej ból i dyskomfort fizyczny.

Innym powodem tej nienawiści może być fakt, że ta narcystyczna kobieta wychowała się w biedzie. Potem jej sytuacja finansowa się poprawiła, wyszła za bogatego człowieka. Narcystyczna kobieta ma dziecko. Zazdrość wynika z faktu, że dziewczynka lub chłopiec otrzymali dobrobyt materialny, którego byli pozbawieni w dzieciństwie.

Kolejny powód jej nienawiści do dzieckaFakt, że dziecko w rodzinie stało się obiektem do dawania upustu negatywnym emocjom. Wszystkie złe rzeczy przeniesione na dziecko. Występuje to najczęściej w rodzinach, w których oboje rodzice nie realizują się w żadnej aktywności i to destabilizuje ich stan psychiczny. W tym przypadku, jeśli dziecko zaczyna przejawiać jakieś talenty, powoduje to nie tylko aprobatę, ale wręcz przeciwnie – pogardę, agresję i śmieszność ze strony rodziców, którzy postrzegają siebie jako niespełnionych w życiu.

Tłumiąc, poniżając i dewaluując zasługi dziecka, rodzice tacy podświadomie chcą widzieć w nim własną porażkę, przelewając na niego swoje negatywne uczucia związane z niespełnionym życiem.

Innym powodem jest, gdynarcystyczna matka uważa, na podstawie swoich zniekształconych narcystycznych poglądów, że dziecko powinno stać się jakimś wyjątkowym przedłużeniem jej osoby i wyznawcą jej sposobu życia. A dziecko, ze względu na jakieś okoliczności, nie usprawiedliwia swoich wygórowanych żądań wobec niej.

Załóżmy, że matka jest efektowną, krzykliwą damą, towarzyską i imprezową gwiazdą, o ekstrawertycznej osobowości. Jej córka, przeciwnie, jest bardziej interwencyjna, woli spokój, towarzystwo książek i samotność. Ta nieakceptacja sposobu życia matki może spowodować, że będzie ona bardzo nienawidzić swojego dziecka. Choć na powierzchni ta nienawiść może być ukryta, nawet przed samym sobą, pod pozorem udawanej miłości i troski.

Ostatni powód,co w literaturze psychologicznej bywa określane jako „wstydliwy rytuał rodzenia”. W tym przypadku matka dziecka może nie mieć żadnych traumatycznych przeżyć z dzieciństwa i nie ma borderline czy narcystycznego stanu umysłu, ale wchodzi na oddział położniczy i tam spotyka się z bezdusznym personelem medycznym.

Nie zawsze zachowują się poprawnie i ze zrozumieniem. Chamstwo może pojawić się w przypadku dokonywania pomiarów w prywatnych częściach ciała. Niegrzeczna postawa może być wyrażona w takich sformułowaniach jak: „Dlaczego boisz się rozłożyć nogi, skoro byłaś w łóżku z mężczyzną?!” i t.. Taka negatywna konotacja tzw. rytuału porodu może sprowokować kobietę do myślenia, że jej kobiecość jest wadliwa, że funkcja macierzyństwa jest postrzegana jako defekt.

Oczywiście, nie każda kobieta może być dotknięta tym problemem, ale czasami, nawet dla stosunkowo stabilnej psychicznie kobiety, takie dostarczanie przez „psychologicznych sadystów” może podświadomie wzbudzać niechęć i nienawiść do jej dziecka. Ponieważ nieświadomie dziecko będzie związane z tym poczuciem wstydu podczas przechodzenia przez i tak już psychologicznie trudną sytuację, jaką jest poród.

Psychoterapeuta Aleksander Neczajew w ciekawy sposób podchodzi do odkrywania sytuacji związanej z typami zaburzeń osobowości; stara się ująć wiele z tego, co zostało opisane powyżej, w języku literackim.

Jak kochać swoje dziecko

Byłoby oszustwem napisać „N” sposobów na pokochanie dziecka i dać czytelnikowi złudzenie, że można przestać nienawidzić swojego dziecka dzięki prostym ćwiczeniom psychologicznym. W rzeczywistości każdy z powyższych psychologicznych powodów ma głębokie korzenie sięgające dziedziny nieświadomości.

Bez zajęcia się tymi korzeniami nie można oczekiwać rezultatów. Ponadto nienawiść do własnego dziecka jest tylko „dzwonkiem”, który wskazuje kobiecie, że ma poważne kłopoty, których rozmiarów nie jest jeszcze w stanie sobie wyobrazić. Z pewnością wszystkie aspekty jej życia – zdrowie, związki, kariera i wiele, wiele innych – są związane z tym problemem.

Jednak ten, kto jest uprzedzony, jest uzbrojony. Krok po kroku, sytuacja może i powinna być rozwiązana. Wskazane zostaną tu niezbędne kroki, ponieważ objętość artykułu, a nawet książki nie jest w stanie objąć całego materiału na sugerowany temat, ale wskazane kroki pomogą wejść na drogę rozwiązania sytuacji.

1. Uznaj, że problem istnieje i sam nie zniknie. Próba „ominięcia” sytuacji, pójścia na rękę jej nienawiści do dziecka, zignorowania wszystkiego, co z nią związane, tylko pogorszy sytuację i doprowadzi do nieodwracalnych skutków dla psychiki zarówno matki, jak i dziecka. Peg Streep bardzo szczegółowo relacjonuje to w swojej Niekochanej córce. Jak zostawić za sobą traumatyczną relację z matką i zacząć nowe życie
2. Znajdź przyczynę problemu. Wszystkie siedem wymienionych powyżej powodów nie może występować u jednej osoby jednocześnie i jest to dość oczywiste. Tutaj może być potrzebna pomoc off-line od wykwalifikowanego specjalisty. Chociaż, jeśli nie ma nikogo w zasięgu wzroku, a sytuacja dalej się komplikuje, można i należy szukać na własną rękę, kierunek podany w artykule powinien wystarczyć do poszukiwań.
3. Po znalezieniu przyczyny trzeba nad nią pracować. Tutaj również dobrym pomysłem jest osobista praca z psychoterapeutą. Jeśli nie znalazłeś jeszcze żadnego, z obecnie popularnych kanałów, dla niektórych rodzajów zaburzeń psychicznych, możemy polecić kanał Eugenii Streletskiej.

Jeśli z odwagą stawisz czoła sytuacji i zmierzysz się ze swoimi lękami, sprawa zostanie rozwiązana. Nie od razu, za pomocą „magicznej pigułki”, ale poprzez pracę nad sobą i swoją przeszłością. Jednak efekt jest tego wart i kilkukrotnie większy niż się spodziewałem. Bądź więc odważny i idź, a ten, kto idzie ścieżką, znajdzie ją!

Artykuł powstał na podstawie książek: Aleksandra Nechaeva „Once You Were Killed”, Johna Mediny „Rules of the Brain. Co ty i twoje dzieci powinniście wiedzieć o mózgu”, autorstwa A. ✅ Kourpatov’s The Chambers of the Mind. Zabij idiotę w sobie!”Niekochana córka Peg Streep. Jak zostawić za sobą traumatyczną relację z matką i rozpocząć nowe życie”/oraz praktyka pedagogiczna pracowników Domu Dziecka im. Sołnyszki RK domsolnyshko.kz/o-nas/o-detskom-dome/