Korzyści z rysowania dla dzieci – wpływ na rozwój

Dla dorosłego, który nie jest jeszcze „na czasie”, bazgroły dziecka wydają się mało sensowne. Jednak po przeczytaniu artykułu powinno stać się dla takich osób jasne, że umiejętność myślenia i analizowania, wykorzystująca zasoby i pojemność mózgu, ma wiele wspólnego z tymi próbami twórczości obrazkowej.

O korzyściach płynących z malowania palcami świadczą nie tylko doświadczenia rodziców, wychowawców, ale także dowody z badań naukowych, które zostały przeprowadzone w tym zakresie.

7 naukowych powodów przemawiających za rysowaniem dla dzieci

Rozwój drobnych umiejętności motorycznych

Wielu rodziców wie, że umiejętności w zakresie drobnej motoryki są niezbędne dla pomyślnego wczesnego rozwoju języka u dziecka, ale na tym nie koniec. Umiejętność wykonywania drobnych, ale zróżnicowanych ruchów palców przyczynia się do rozwoju wielu umiejętności. Seria eksperymentów została przeprowadzona przez grupę badawczą University of Texas A M na dzieciach, które wykonywały zadania rysunkowe. W pewnym badaniu stwierdzono, że im lepsza umiejętność dziecka w rysowaniu, tym większe sukcesy odnosi ono w rysowaniu:

1. Lepsza byłaby jego kaligrafia i w ogóle umiejętność pisania;

2. Wyższe wyniki dla cech przedsionkowych, takich jak koordynacja, poczucie równowagi i zręczność ruchów;

3. Zwiększają się zdolności rozumowania przestrzennego i ogólna kreatywność.

Ponadto, związek pomiędzy umiejętnością posługiwania się ołówkiem w celu narysowania obrazka a umiejętnością precyzyjnego planowania w czasie został również znaleziony przez ekspertów w tym badaniu.

Wpływ rysowania na mowę

Nauczanie markera i ołówka może rozwiązać jednocześnie dwa ważne problemy:

1. Opuszki palców człowieka skupiają dużą liczbę receptorów dotykowych. Im szerszy zakres i bardziej zróżnicowane sygnały, tym wcześniej zaczynają się rozwijać i wzmacniać połączenia neuronowe w obszarze mowy w mózgu, ponieważ obszar ten znajduje się w bliskim sąsiedztwie obszaru, który odbiera sygnały z receptorów w dłoniach. Im większa stymulacja tej części mózgu, tym większy jej wpływ na aktywację połączeń neuronalnych odpowiedzialnych za rozwój mowy.

2. Ponadto czynność rysowania stwarza zachętę dla dziecka do większej aktywności werbalnej. dzieci odczuwają potrzebę rozmowy o tym, co chcą przedstawić i otrzymania informacji zwrotnej na ten temat, gdy demonstrują rezultat. Dorosły powinien aktywnie uczestniczyć w rozmowach na temat procesu rysowania, zadając pytania wiodące i ułatwiające oraz wyrażając zainteresowanie działaniami dziecka. Dzięki temu dorosły trenuje rozwój mowy dziecka i jego twórcze myślenie.

Rozwój inteligencji poprzez rysowanie

W pismach takich uczonych jak K.K. Rowling, E.R. Levinstein i J.J. Levinstein idealna dziecięca wyobraźnia jest rozwijana w kontekście aktywności. Lamprecht, G. Luca, Z. Levinshtein, J. W. Hoffmann. Rum, C. Ricci, C. Büll, pod koniec XIX wieku, bardzo szczegółowo wyjaśnił, że rysunek, sam w sobie, jest najbardziej złożonym produktem rodzącej się wyższej aktywności ludzkiego intelektu. Czynność ta opiera się na intensywnych procesach myślowych, związanych z potrzebą mózgu do porównywania i sporządzania porównań pomiędzy dużą ilością wzorców, wyciągania wniosków asocjacyjnych z rzeczywistością poprzez obserwację, co wymaga od dziecka, nawet bardzo małego, zbudowania koncepcji tworzonego obrazu.

Czynność ta związana jest z intuicyjnym kształtowaniem się myślenia skojarzeniowego, które później rozwija dedukcję logiczną. Tak więc już pierwsze kontury przypominające, choćby z daleka, przedmiot, który dziecko próbowało przedstawić, są znaczącym krokiem w tym kierunku. Łatwe do osiągnięcia w domu, bez dodatkowych lekcji dla dziecka.

Rysunek i pamięć

Innym ważnym bonusem rysowania jest rozwój pamięci dziecka. Nawet najprostszy rysunek dowolnego obiektu wymaga użycia pamięci, aby przypomnieć sobie, jak powinien wyglądać. Proces, podczas którego zaangażowane są jednocześnie pamięć, wyobrażenia asocjacyjne i uwaga, nazywamy wizualizacją pojęciową, bez której rysowanie nie jest możliwe. To właśnie pamięć jest najaktywniej zaangażowana w czerpanie.

Zgodnie z tym, im więcej czasu dziecko poświęci na pracę z farbami, flamastrami, kredkami i innymi „środkami plastycznymi”, tym więcej czasu poświęci na wyćwiczenie pamięci, która pobierze wszystkie szczegóły obrazu, aby wprowadzić je do rysunku.

Rysowanie i twórcze myślenie

Słowo kreatywność jest stosunkowo nowym dodatkiem do naszego słownictwa. Jednak te cechy, o których mówił znany radziecki naukowiec i psycholog lat 30-40 ubiegłego wieku L.A. Kacchettin, są już znaczącym krokiem w tym kierunku.. Vygotskiemu w jego pracach opisujących proces rysowania u dzieci jako kształtujący rozwój wyobraźni i fantazji można przypisać tę definicję.

Szczególnie podkreślał znaczenie chwili zabawy. Aby coś przedstawić, dziecko potrzebuje żywej, emocjonalnej idei lub historii, którą może narysować. Następnie dzieli się nim z dorosłym i oczekuje informacji zwrotnej.

Informacja zwrotna wpłynie na rozwój tego bardzo kreatywnego myślenia. Jeśli zignorujesz rysunek lub rzucisz kilka pochlebnych zdań, nie możesz oczekiwać, że twórcza wyobraźnia dziecka będzie się skutecznie rozwijać. Jeśli zaangażujesz się, aktywnie zainteresujesz się tematem, a następnie pomożesz w tworzeniu nowych tematów do szkiców, możesz uzyskać dobre wyniki w tej dziedzinie.

Percepcja przestrzenna i rysunek

Umiejętność szkicowania i kopiowania obrazków przychodzi dziecku później, a zdolność do powtarzania wzorów zasugerowanych na rysunku jest jedną z oznak gotowości szkolnej. Aby namalować coś samemu, trzeba „włączyć” wyobraźnię.

To, co dla nas nazywane jest tak prostym słowem, w rzeczywistości zawiera najbardziej skomplikowane procesy w mózgu, który musi skorelować związki przyczynowo-skutkowe. Które z kolei zbudowane są na percepcji wizualnej – przestrzennej, a nawet zorientowanej w czasie.

Rysowanie i terapia sztuką są obecnie postrzegane jako skuteczne i istotne narzędzie nawet dla dzieci z wadami wzroku, jak wynika z obrad konferencji Nauka i społeczeństwo 2019.

Również eksperci twierdzą, że większość dzieci, które lubiły dużo rysować, po dorośnięciu wykazują zdolności w nabywaniu przedmiotów ścisłych, od matematyki do fizyki, a także w dyscyplinach przyrodniczych, – od chemii do geografii.

Wpływ rysowania na poczucie własnej wartości

Pod wieloma względami dorośli z pewnością zapomnieli, jak to jest być dzieckiem. Często więc, gdy dziecko z pewną dozą dumy pokazuje swoje „nieśmiertelne płótno”, na którym nie bardzo wiadomo, co jest przedstawione, reakcja dorosłych pozostawia wiele do życzenia.

Arteterapeuci twierdzą, że pochwała i wsparcie dla wysiłków i dążeń dziecka powinny być wyrażane przez dorosłych jednoznacznie, a już na pewno nie powinno być krytyki jego zdolności artystycznych. Dzięki temu poczucie własnej wartości i pewność siebie dziecka będą kształtowane we właściwy sposób.

W psychologii dziecięcej znany jest fakt, że przed osiągnięciem wieku szkolnego zawyżona samoocena dziecka jest normą. Z wiekiem poczucie własnej wartości dostosowuje się do odpowiedniego postrzegania siebie w społeczeństwie. Dziecko powinno uważać się za najlepszego i mistrza!

Eksperci z interdyscyplinarnego forum naukowego Empirical Studies of the Arts uważają, że dzieci w wieku przedszkolnym nie trzeba specjalnie uczyć rysowania. To, co przedstawiają, jest raczej reprezentacją ich cech osobowości, emocji i doświadczeń, niż próbą dokładnego odwzorowania otaczającego ich świata.

W jakim wieku należy rozpocząć „zanurzenie w malarstwie”

Zbytni pośpiech w kwestii rysowania nie jest konieczny. Większość ekspertów radzi, aby wprowadzić dziecko do rysowania nie wcześniej niż w ósmym miesiącu życia, pod warunkiem, że dziecko będzie potrafiło pewnie siedzieć. Natychmiast dostosować się do faktu, że karapuz zabrudzone wokół, i rozpocząć „praktykę malowania” jest lepiej z farbami palca, ten sam arkusz papieru jest lepiej odebrać jak najwięcej z formatu.

Wielu psychologów praktykujących arteterapię jest zdania, że nie należy uczyć dziecka przedstawiania przedmiotów otaczającego świata – chmur, kwiatów, domu czy figur geometrycznych – przed wiekiem szkolnym, aby nie utraciło nastroju do rysowania.

Przedszkolak i tak może nie umieć czerpać z próbki. Przez długi czas, aż do osiągnięcia przez dziecko kolejnego „skoku” w rozwoju umysłowym, który następuje w wieku 7-8 lat, rysunek jest sposobem przekazywania dzieciom ich wrażeń wzrokowych i dotykowych otrzymanych od przedstawianego przedmiotu i utrwalonych w pamięci o nim. Dziecko do 7-8 roku życia czerpie z pamięci, a nie z natury. Jeśli pewne szczegóły przedmiotu lub np. twarzy osoby w tym wieku nie są utrwalone w pamięci, pominą je w rysunku, niezależnie od tego, jak bardzo będziesz się starał przekręcić przed nimi obraz lub samą twarz.

Okres, w którym dziecko dopiero zaczyna przyswajać sobie „sztukę” nazywamy okresem bazgrolenia i dzielimy go na etapy wiekowe. Ważne jest, aby nie blokować tych procesów u dziecka:

1. Te bazgroły są chaotyczne w swoim przedstawieniu,– do roku życia. Okres, w którym dziecko ledwo uczy się trzymać ołówek w rękach i po prostu szturcha nim kartkę, czerpiąc szczerą radość z faktu, że ołówek zostawia swój ślad. W tym okresie, blisko dziecka, dorośli powinni dawać mu wyraźne pozytywne reakcje na to, co się dzieje i stymulować je do dalszych postępów w sprawie „plastyki.

2. Bazgroły stają się okrągłe, – Wiek 1-2 lata. Jest to czas, kiedy dziecko zaczyna dostrzegać związek między swoimi świadomymi ruchami a tym, co wychodzi pod ich kontrolą na kartce papieru ołówkowego. Rezultatem są kręgi, linie i kwadratowe loki. Jeśli dorośli będą się spieszyć i próbować nauczyć dziecko w tym wieku prawidłowego rysowania przedmiotów, np. kwadratowy dom, okrągłe słońce, doprowadzi to do zablokowania myślenia figuratywnego dziecka.

3. Doodle przechodzi do kategorii „zaawansowanej”,– w wieku 3 lat, rzadziej 2. Jest to ostatni okres przed rysowaniem, które będzie już odwzorowaniem świata rzeczywistego. Z reguły zaczyna się tuż przed lub w trakcie pierwszego wieku „kryzysu trójki”, kiedy dziecko zmienia swoje myślenie i zaczyna postrzegać siebie w oderwaniu od świata.

W rysowanych przez siebie kwadratach, liniach i nieregularnych kołach zaczyna odkrywać sens i przypisywać im jakieś znaczenie i interpretację. Aby proces rysowania nadal przynosił dziecku radość i przyjemność, dorośli muszą stymulować jego poczucie własnej wartości. Mieć na ścianie w domu „ekspozycję jego dzieł”, nawet jeśli są one „o niczym”. Demonstracyjnie podziwiając je i z dumą pokazując je wszystkim znajomym i przyjaciołom, którzy przyjdą w odwiedziny.

Świadome dążenie do przedstawienia rzeczywistego wyglądu przedmiotów otoczenia będzie związane z kolejnym kryzysem wiekowym 7-8 lat i nową zmianą w myśleniu dziecka. O wszystkich etapach dorastania i związanych z tym zmianach w myśleniu można przeczytać u psychoterapeutki A.Kurpatow w swojej książce.

W tym okresie dziecko ma potrzebę oceny swojej pracy przez osobę dorosłą w celu poprawy jej wyników. W tym okresie możesz rozważyć podjęcie nauki rysunku na zasadach profesjonalnych, w grupie artystycznej, pracowni plastycznej lub szkole artystycznej.

Artykuł powstał na podstawie książek: Vygotsky L.. „Wyobraźnia i twórczość w dzieciństwie”, A. Zob. Kurpatow, „Szczęśliwe dziecko. Uniwersalne zasady” oraz materiały z pracy nauczycieli i praktyk pedagogicznych pracowników Domu Dziecka im. Słoneczko, RK.