10 największych wulkanów w Rosji

Stratowulkan Karymskaja Sopka znajduje się na Kamczatce, 30 kilometrów od wybrzeża Pacyfiku i jest częścią systemu górskiego zwanego Grzbietem Wschodnim. Znajduje się na wysokości 1.468 metrów nad poziomem morza. U stóp wulkanu płynie rzeka Karymskaja, na której prawym brzegu stoi stacja wulkanologiczna. Przez około 100 lat obserwacji naukowcy zarejestrowali ponad dwadzieścia erupcji o różnej intensywności.

Wulkan Karymskaja Sopka powstał 6300 lat temu i towarzyszyły mu gwałtowne erupcje i aktywność sejsmiczna. Potem był uśpiony przez 2800 lat. Obecnie wulkan jest aktywny i uważany za jeden z najbardziej niestabilnych w regionie. Tylko w ciągu ostatnich dziesięciu lat doszło do czterech erupcji, z których jedna miała miejsce w 2009 roku, kiedy to słupy popiołu nad Karymską Sopką wzniosły się na wysokość 3 kilometrów. Ostatnią aktywność odnotowano w połowie 2016 r.

Wulkan Sarychev

Ocena: 4.2

Położony na wyspie Matua, należącej do Wysp Kurylskich, ten wulkan o wysokości 1496 metrów został nazwany na cześć słynnego Polskaego nawigatora i odkrywcy Gawriła Saryczewa. Wulkan składa się z różnych typów skał, wśród których dominują bazalty i andezyty. Wyróżnia się silną aktywnością fumaralną (obserwowaną do dziś) i częstymi, choć krótkotrwałymi erupcjami.

Szczyt wulkanu Sarychev miał miejsce w 2009 roku, kiedy to pióropusz dymu wzniósł się na wysokość 16 kilometrów, a strumienie lawy o szerokości do stu metrów i długości ponad dwóch kilometrów dotarły do morza. W wyniku tego linia brzegowa cofnęła się w niektórych miejscach o 400 metrów, zwiększając całkowitą powierzchnię wyspy o półtora kilometra.

Wulkan Shishel

Ocena: 4.3

Stratowulkan tarczowy w Średnim Pasie na Półwyspie Kamczatka, o wysokości 2 525 metrów. Znajduje się w pobliżu jezior Glubokoye i Mezhsopochnoye. Shichel jest wygasłym wulkanem, a czas ostatniej erupcji nie jest znany, ale najwyraźniej sięga prehistorii. Wulkan powstał w okresie holocenu i większość jego powierzchni składa się prawie w całości z lawy.

Ma kształt łagodnego stożka z wierzchołkiem wulkanu przechylonym na zachód. Zastygłe strumienie lawy oddzielone warstwami materiału piroklastycznego pokrywają zachodnie stoki szczytu przypominając rodzaj cypla. Szczyt posiada dwa kratery, z których wyróżnia się południowo-zachodni; ma on 80 metrów głębokości i do 250 metrów średnicy. Całkowita powierzchnia zajmowana przez wulkan Shishel – ok. 43 km kw.

Avacha Sopka

Ocena: 4.4

Jeden z największych stale aktywnych wulkanów na Kamczatce, wznosi się na wysokość 2 741 m n.p.m. Podobnie jak Wezuwiusz, Awacha Sopka jest podwójnym wulkanem, z jednym kraterem znajdującym się wewnątrz stożka drugiego krateru. Nazwa Avacha jest tłumaczona z języka itelmeńskiego jako „ognisty”, co jest odpowiednie biorąc pod uwagę aktywność wulkanu. Tylko od połowy XVIII wieku odnotowano ponad 15 erupcji. W latach 1827 i 1926 błota wulkaniczne dotarły do brzegu oceanu, a w 1991 roku miała miejsce gwałtowna erupcja, której towarzyszyły dwa potężne wybuchy. Trwało to przez dwa tygodnie, wypełniając jamę krateru niemal w całości lawą. Wulkan wciąż się powiększa, ponieważ strumienie lawy powstają w wyniku jego ciągłej aktywności.

U stóp wulkanu Avacha, w pobliżu rzeki Sukhoi, znajduje się obóz turystyczny i ośrodek narciarski. Dzięki swojemu dogodnemu położeniu wulkan jest bardzo popularny wśród turystów.

Wulkan Shiveluch

Ocena: 4.5

Shiveluch jest najbardziej północnym z aktywnych wulkanów na półwyspie Kamczatka. Jego wysokość to 3307 metrów. Nazwa Shiveluch pochodzi od „Suelich”, co w języku miejscowych oznacza „dymiącą górę”. Formowanie wulkanu rozpoczęło się około 70 tysięcy lat temu, następnie gigantyczna erupcja doprowadziła do powstania kaldery o średnicy 9 km. Na szczycie Shiveluch znajdują się lodowce, które nie topnieją przez cały rok; nieco niżej znajdują się również duże masy lodu, które zasilają kilka dużych i małych rzek, które odgałęziają się od góry.

W historii współczesnej było około 60 dużych erupcji. Jedna z najgłośniejszych erupcji miała miejsce w 1964 roku, powodując opad popiołu na wysokość 15 km. W 2019 roku, po trzyletniej przerwie, wulkan Shiveluch ponownie stał się aktywny, z dużą emisją popiołu, którego wysokość kolumny przekroczyła 10 kilometrów nad poziomem morza. Wulkanowi przypisano czerwony poziom zagrożenia dla lotnictwa.

Koryakskaja Sopka

Ocena: 4.6

Sopka Koryakska to aktywny stratowulkan o wysokości 3456 metrów. Jest to regularny stożek, jego zbocza zbudowane są głównie z bazaltu i andezytu, a na dole znajdują się ślady aktywności w postaci ogromnych dołów lawowych. Północne zbocze jest w całości pokryte lodowcami i polami śnieżnymi ciągnącymi się prawie cztery kilometry do dna. Krater osiąga dwa kilometry średnicy, ale ma tylko 30 metrów głębokości.

Badania naukowe wskazują, że najpotężniejsze erupcje w historii wulkanu miały miejsce przed Chrystusem. Największe współczesne wulkany odnotowano w 1895 i 1956 roku. Temu ostatniemu przypadkowi towarzyszyło trzęsienie ziemi, które spowodowało powstanie w wulkanie szczeliny o głębokości 15 m, która została później zasypana gruzem. Do znacznego wybuchu gazu i popiołu na odległość kilkudziesięciu kilometrów doszło również w 2008 r. Wulkan Koryakskaya jest lokalnym punktem orientacyjnym i jest popularny wśród wspinaczy, ale niewykwalifikowani wspinacze nie powinni wspinać się na strome zbocza wulkanu, ponieważ jest on uważany za niebezpieczny dla wspinaczy.

Kronotskaja Sopka

Ocena: 4.7

Kronotskaja Sopka jest uważana za jeden z najbardziej malowniczych wulkanów w Rosji. Wznosi się na wysokość 3 482 metrów nad poziomem morza i dzięki temu jest widoczny nawet ze statków przepływających wzdłuż wybrzeża Pacyfiku. Szczyt pokryty jest topniejącym śniegiem i lodowcami, a zbocza tętnią bujną leśną roślinnością. Jezioro Kronotskie rozciąga się na zachód od podnóża naturalnej wysokości o średnicy 16 km. W pobliżu znajduje się również słynna Dolina Gejzerów, jedno z największych pól gejzerów na świecie.

Wulkan Kronotsky jest uważany za stosunkowo spokojny, jego ostatnia erupcja z 1923 roku spowodowała powstanie korka lawowego o średnicy 1,5 km. Jednak na stokach nadal istnieje aktywność fumarolowa z emisją gorących gazów.

Ichinskaya Sopka

Ocena: 4.8

Ten liczący 3621 metrów wysokości wulkan znajduje się w centralnej części Półwyspu Kamczatka, na zachodnim zboczu Pasma Środkowego. Jego podstawę tworzą zastygłe strumienie lawy z pewnym fragmentarycznym materiałem. Formacja wulkanu Ichinsky rozpoczęła się około 10-15 tysięcy lat temu, a w ciągu swojego życia wyrzucił 450 kilometrów sześciennych lawy.

Ostatnia erupcja miała miejsce w 1740 roku i od tego czasu Sopka Ichińska wykazuje tylko niewielką aktywność fumaralną, która według prognoz będzie się stopniowo zmniejszać. Para wodna i gazy o temperaturze około 90 stopni unoszą się na wysokość do 250 m nad zboczami. Wulkan Tolbachik jest uważany za najpiękniejszy ze wszystkich szczytów w Średnim Pasie.

Wulkan Tolbachik

Ocena: 4.9

Tolbachik to masyw wulkaniczny składający się z dwóch stopionych wulkanów. Pierwszy z nich, Ostry Tołbachik, ma wysokość 3.682 m, jego szczyt pokryty jest warstwą lodu, a na jego południowych stokach leży lodowiec Schmidta. Ostatnia erupcja miała miejsce w prehistorii, ale naukowcy mają problem z ustaleniem, kiedy dokładnie. Płaski Tolbacek jest aktywnym stratowulkanem, z 12 zarejestrowanymi erupcjami od połowy XVIII wieku, przy czym ostatnia miała miejsce w 2012 roku. Erupcja z 1975 roku jest uważana za najpotężniejszą w najnowszej historii wulkanu, generując ogromne pola lawy.

Główną cechą Tobachiku są szczelinowe erupcje lawy, które nie wyrzucają ze szczytu wielkich chmur dymu i popiołu. Zamiast tego wypluwane są duże ilości roztopionej lawy. Ta aktywność wulkaniczna przyciąga dużą liczbę turystów, ponieważ umożliwia zbliżenie się do epicentrum helikopterem bez większego ryzyka.

Sopka Kliuczewska

Ocena: 5.0

Kliuczańska Sopka jest najstarszym wulkanem w Rosji i najwyższym ze wszystkich aktywnych wulkanów w Europie i Azji. Powstał on około siedmiu tysięcy lat temu. Wysokość wulkanu to 4900 m n.p.m. Charakteryzuje się częstymi, ale stosunkowo spokojnymi erupcjami, występującymi zwykle w odstępach od trzech do pięciu lat i trwającymi kilka miesięcy. Od momentu, gdy naukowcy po raz pierwszy udokumentowali erupcje na wulkanie Kliuczaj (w 1737 roku) do chwili obecnej, było ich ponad pięćdziesiąt. Trzyletnia erupcja, która rozpoczęła się w 1984 roku, jest uważana za najsilniejszą. Przyczynił się on do powstania nowego szczytu, z którego popiół strzela na wysokość 15 kilometrów, a lawa spada po zboczach z prędkością do 100 km/h.

Kliuczański Sopek jest bardzo interesujący nie tylko dla turystyki, ale także dla nauki. Dlatego od 1935 roku w jego pobliżu znajduje się stacja wulkanologiczna, jedna z pierwszych w Rosji. Oprócz zaplecza naukowego, w stacji znajduje się również muzeum z eksponatami geologicznymi.