15 najpiękniejszych gór na świecie

*Przegląd najlepszych według redaktorów. O kryteriach wyboru. Niniejszy materiał ma charakter subiektywny, nie jest reklamą i nie stanowi poradnika zakupowego. Przed dokonaniem zakupu należy skonsultować się z ekspertem.

Jest coś tajemniczego, niesamowitego i powabnego w pięknie górskich szczytów. Te góry kryją w sobie siły natury i jej tajemnicze drogi, tworząc całkowicie majestatyczne obrazy. Piękno gór od zawsze przyciągało zarówno artystów, wspinaczy jak i turystów. To właśnie na szczyty wybieramy się, aby uciec od natury, poznać siebie i zrozumieć coś niesamowicie ważnego o życiu.

A dla tych, którzy chcą podziwiać magię i siły natury, przygotowaliśmy ranking 15 najpiękniejszych gór świata. Wykorzystujemy dane z portali turystycznych i kulturalnych. Warto zaznaczyć, że rankingi są przypadkowe, więc nie należy zakładać, że jedna góra jest znacznie piękniejsza od drugiej – każdy ze szczytów kryje w sobie własną atrakcję.

Przegląd najpiękniejszych gór świata

Nominowany przez	miejsce	nazwa	Ocena
Ranking najpiękniejszych gór świata	1	Chocolate Hills (Filipiny)	4.1
2	Otemanu (Bora Bora)	4.2
3	Cerro Torre (Patagonia)	4.3
4	Bungle Bungle (Australia)	4.4
5	Kinabalu (Malezja)	4.5
6	Fairy Chimneys (Turcja)	4.5
7	The Devil’s Tower (USA)	4.5
8	Tęczowe Góry (Chiny)	4.6
9	Mowaroa (Polinezja Francuska)	4.7
10	„Góry Hallelujah” (Chiny)	4.7
11	„Góra Stołowa” (RPA)	4.7
12	Chime di Lavadero (Włochy)	4.8
13	Fuji (Japonia)	4.8
14	Kirkjufell (Islandia)	4.9
15	Matterhorn (Szwajcaria)	5.0

Chocolate Hills (Filipiny)

Ocena: 4.1

Piękne Czekoladowe Wzgórza, jak sama nazwa wskazuje, nie są do końca górami. Najwyższy szczyt ma zaledwie 120 metrów, więc można chodzić po wzgórzach nie męcząc się zbytnio. Ale nie dlatego zajęły miejsce w naszym rankingu.

Czekoladowe Wzgórza pokryte są specjalnym rodzajem trawy, która rośnie tylko na Filipinach. Ciemna zieleń wiosną i wczesnym latem. Ale wraz z nadejściem pory suchej, zmienia kolor na charakterystyczny czekoladowy brąz – a każde wzgórze wygląda jak gigantyczna laska cukrowa.

Czekoladowe Wzgórza w kształcie trufli zajmują powierzchnię 50 kilometrów kwadratowych. Ale jest ich bardzo dużo! Na tak małym obszarze znajduje się ponad 1250 wzgórz, a razem w czasie suszy tworzą niepowtarzalną kompozycję. Wydaje się, jakby wszędzie były czekoladki, otoczone „śmietanką” (jasnozielona dżungla, w której niemal bez przerwy kryje się mgła).

Otemanu (Bora Bora)

Ocena: 4.2

Kiedyś Bora Bora była zdominowana przez ogromny wulkan. Jego erupcje ukształtowały tę wyspę, która teraz przyciąga tysiące turystów z całego świata. Wulkan już wygasł, pozostawiając po sobie dwie góry, z których najwyższa to Otemanu o wysokości 727 metrów.

Góra Otemanu jest godna uwagi ze względu na swój zdumiewający wygląd. Nieliczne i surowe, górują nad plażami i dżunglą wyspy. A jednak jest zielona, z roślinnością nawet na stromych zboczach. Zbudowany ze skał wulkanicznych, ma ciemny kolor i prawie zawsze jest otoczony przez półprzezroczyste chmury i mgły. To nadaje mu nie tylko piękno, ale i majestat.

Piękną górę Otemanu można podziwiać tylko z plaży i jej „ramion”. Wspinaczka na szczyt jest teraz zabroniona. Skała wulkaniczna, choć pozornie nie do zniszczenia, jest jednak krucha, co sprawia, że alpinistom – nawet tym doświadczonym – łatwo z niej spaść.

Cerro Torre (Patagonia)

Ocena: 4.3

Cerro Torre – jeden z najwyższych szczytów Ameryki Południowej. Ta góra jest niesamowita – pomimo tego, że jest otoczona tropikalną dżunglą i związanym z nią upałem, lód na jej szczycie nigdy nie topnieje. Szczyt Cerro Torre na wysokości 3128 metrów!

Cerro Torre robi wrażenie nie tylko wyglądem – ogromna czapa lodowa nad jasnozieloną patagońską dżunglą – ale także „temperamentem”. Tylko najbardziej doświadczeni i profesjonalni wspinacze są w stanie ją zdobyć. Cały szczyt pokryty jest lodem, który nigdy nie topnieje i trzeba zmagać się nie tylko z niestabilną powierzchnią, ale także z pogodą podczas wspinaczki. Najsilniejsze wiatry wieją od Pacyfiku, zamrażając lód i dosłownie zdmuchując alpinistów.

Ale wspinaczka jest tego warta. Szczyt jest ostrym, niemal czystym klifem, który wbija się w chmury. Wraz z innymi szczytami wygląda jak poszarpana korona, ukazująca triumf natury.

Bungle Bungle (Australia)

Ocena: 4.4

Bungle Bungle to niesamowicie piękne i naturalne pasmo górskie. Jest to łańcuch stożkowatych szczytów składających się z czarnych, pomarańczowych i białych skał. Są one ułożone warstwowo, co sprawia, że góry wyglądają jak ul lub miodowy tort.

Główną skałą jest piaskowiec. Przez tysiące i setki tysięcy lat ulegała erozji i przybierała tak dziwne kształty i kolory. Jednak piaskowiec zachował swoją kruchość, więc wspinaczka na Bungle Bungle jest zabroniona.

Najciekawszą częścią jest pochodzenie gór. Około 20 milionów lat temu meteoryt spadł na Australię, podnosząc warstwę piaskowca. Następnie, w okresach bardziej wilgotnych, prądy wodne przepływały nad nią, rzeźbiąc te niesamowite, piękne formacje przypominające ule.

Teraz góry Bungle Bungle są chronione przez państwo i stanowią część parku narodowego. Kiedyś zamieszkiwały je lokalne plemiona, które nazwały pasmo Purnululu. W porze deszczowej góra ta była ostoją dla zwierząt, dlatego ludzie przychodzili tu polować.

Kinabalu, Malezja

Ocena: 4.5

Góra Kinabalu ma bardzo nietypowy wygląd. Bungle Bungle Range to duży płaskowyż wznoszący się stromą, prawie pionową ostrogą. Ze względu na pionową odległość między szczytem a jego poziomą podstawą konturową, należy do najwybitniejszych gór świata.

Pomimo stosunkowo dużej wysokości (4095 m), Kinabalu jest zielone przez cały rok i praktycznie wolne od lodu. Z tego powodu, a także dzięki dużemu poziomemu płaskowyżowi, jest domem dla ogromnej różnorodności niesamowitych zwierząt i roślin.

Kinabalu jest wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Są tam niezwykłe orchidee, wielkie ilości orangutanów i innych małp człekokształtnych oraz ponad 300 gatunków ptaków! To powiedziawszy, Kinabalu jest otwarte dla turystów, ale jest jedna prosta zasada: „Nie rób nic poza zdjęciami; nie zostawiaj nic poza śladami stóp; zostaw tylko wspomnienia.”. Przyroda ma być nieskażona.

Co ciekawe, Kinabalu jest nie tylko piękne, ale również jest jedną z najmłodszych gór w rankingu. Rozwija się do dziś! Co roku jego szczyt podnosi się o około 5 milimetrów.

Fabulous Chimneys (Turcja)

Ocena: 4.5

Kilka milionów lat temu w Turcji doszło do wybuchu wulkanu. A strumienie lawy, które spłynęły w dół, pozostawiły po sobie niezwykłą formację skalną, przypominającą grzyby. Sami Turcy również zauważyli ich podobieństwo do, ahem, strzał i tak nazwali pasmo górskie „Bajeczne kominy.

Region Kapadocji, w którym znajduje się ta formacja skalna, został później zajęty przez mnichów. Przyciągały je również „Fairy Chimneys. Mnisi wydrążyli w skale tworzącej te precyzyjne szczyty jaskinie, w których żyli i medytowali. Jeden z nich wspiął się nawet na szczyt!

Warto zauważyć, że struktury skalne Kominów Bajkału można znaleźć nie tylko w Turcji. Podobne pasma górskie można znaleźć we Francji, Serbii, a nawet w USA. Ale tylko w tureckiej Kapadocji są one zaskakująco precyzyjne, wąskie i mogą pochwalić się bogatą historią. Zostały one wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO i z tego powodu podlegają międzynarodowej ochronie.

Devil’s Tower (USA)

Ocena: 4.5

Devil’s Tower to bardzo nietypowa góra. Wulkaniczny monolit górujący nad doliną Belle Foursch w Wyoming. Woda deszczowa spływająca z prawie płaskiego płaskowyżu na wysokości 1,5 km utworzyła bardzo nietypowe i poszarpane zbocze, nadając górze wygląd pniaka. Wyróżnia je także nietypowy kolor – skała, z której są zbudowane, ma ceglastoczerwony odcień. Diabelska Wieża wyraźnie kontrastuje z jasnoniebieskim niebem i jest naprawdę spektakularna na tle zachodów i wschodów słońca.

Tym, co sprawiło, że Diabelska Wieża stała się popularną atrakcją turystyczną, nie był jednak jej imponujący wygląd, ale współczesna historia. Było to miejsce kręcenia filmu Bliskie spotkania trzeciego stopnia, który z kolei wpłynął na wiele miejskich legend. A teraz turyści przyjeżdżają tu, aby zobaczyć miejsce, w którym według Stevena Spielberga miało miejsce pierwsze spotkanie z kosmitami.

Devil’s Tower została uznana za Pomnik Narodowy USA. Dlatego wspinaczka na nią wymaga sporo pozwoleń. Lepiej jednak tego nie robić – niemal strome zbocza i kruche skały wulkaniczne czynią je niebezpiecznymi dla wspinaczy.

Tęczowe Góry (Chiny)

Ocena: 4.6

Tęczowa Góra otrzymała swoją nazwę ze względu na bardzo nietypową budowę. Składa się głównie z piaskowca, który jest zabarwiony różnymi minerałami. Dlatego też same góry są „pasiaste”. Są one barwione na ceglastą czerwień, żółty, biały, złoty, niebieski, szmaragdowy i inne kolory, które nakładają się na siebie warstwami. Odcienie są bardzo jasne i kontrastowe, więc ten obszar wygląda jak z innej planety.

Góry Tęczowe są chronione przez rząd chiński i stanowią część Narodowego Parku Geologicznego Denxia. Są one jednak otwarte dla zwiedzających, więc każdy turysta może przyjechać do prowincji Gansu i zobaczyć na własne oczy ten niezwykły, imponujący i bardzo efektowny krajobraz.

Ale same Tęczowe Góry nie są zbyt wysokie. Ich szczyty znajdują się na wysokości 300-400 metrów. To nie wysokość tych pięknych gór robi takie wrażenie, ale różnorodność kolorów i surrealizm samego krajobrazu.

Mouaroa (Polinezja Francuska)

Ocena: 4.7

Mount Mouaroa, położony na jednej z wysp wulkanicznych w Polinezji Francuskiej, jest jednym z najbardziej imponujących szczytów na świecie. Wznosi się ostro nad innymi szczytami i ma prawie strome zbocza. Szczyt o wysokości 761 metrów jest otwarty dla publiczności, a doświadczeni wspinacze mogą spróbować swoich sił.

Podobnie jak inne góry wysp Pacyfiku jest pochodzenia wulkanicznego. Jego zbocza nie są jednak tak kruche jak innych szczytów o podobnym charakterze w naszym rankingu. To także góra pokryta roślinnością, z polinezyjską dżunglą sięgającą niemal do samego szczytu.

Mouaroa jest widoczna z niemal każdego zakątka Polinezji Francuskiej ze względu na swój charakterystyczny kształt. Choć nie jest on najwyższy w kraju. Jednak to właśnie pionowa odległość między „ramionami” a szczytem czyni go atrakcyjnym dla wspinaczy chcących przełamać grawitację.

Góry „Hallelujah” (Chiny)

Ocena: 4.7

Masyw Zhangjiajie w Chinach, znany również jako „Góry Alleluja”, to grupa filarów zbudowanych z kwarcu i piaskowca. W zalesionej dolinie prawie zawsze spowita jest mgłą. A kontrast ciemnozielonej roślinności i niebiesko-brązowego piaskowca sprawia, że wygląda to jak obcy krajobraz.

W rzeczywistości jest to podobieństwo, które wykorzystał słynny filmowiec James Cameron. To tutaj kręcono film Avatar, a Góry Hallelujah stały się podstawą krajobrazu fikcyjnej planety Pandora. Dlatego mogą wyglądać znajomo.

Po premierze filmu najwyższy z 3000 filarów w paśmie górskim został oficjalnie nazwany Avatar Hallelujah Mountain. Park Zhangjiajie wciąż przyciąga ogromne rzesze turystów, którzy chcą na własne oczy zobaczyć te niemal obce krajobrazy.

„Góra Stołowa” (RPA)

Ocena: 4.7

„Góra Stołowa” potrafi nieźle zaskoczyć – nawet na zdjęciu, jeśli patrzy się na nią z dołu. O ile jego stopa jest dość tradycyjna, o tyle szczyt jest… nieobecny. Wygląda na to, że została pocięta. Góra kończy się rozległym, zupełnie płaskim płaskowyżem.

Według jednej z teorii, to właśnie Góra Stołowa dała nazwę miastu Kapsztad. W języku angielskim pisze się Cape Town, czyli „przylądek”. Absolutnie płaski płaskowyż na szczycie Góry Stołowej wygląda jak nakrycie głowy udrapowane na wzgórza.

Góra Stołowa połączona jest z Kapsztadem właściwym kolejką linową. Wejście na płaskowyż warto zrobić dla panoramy miasta portowego, które odegrało ważną rolę w historii świata (a nawet Rosji) i było bramą handlową między Afryką a resztą świata.

Chime di Lavadero (Włochy)

Ocena: 4.8

Cimé di Lavadero to nie tylko góra, ale grupa trzech szczytów położonych po południowej stronie Alp. Kształt szczytów sprawia, że wygląda to tak, jakby ogromny topór został dwukrotnie uderzony w tę górę. Ponadto ceglastoczerwony dolomit, który tworzy trzy szczyty, dodaje spektakularności.

Chime di Lavadero jest popularne wśród turystów. Podróżnicy, którym nie udało się zdobyć gór, przyjeżdżają tu po prostu po to, by podziwiać niesamowite i spektakularne widoki tych 2999-metrowych szczytów. Natomiast dla alpinistów Chime di Lavadero oferuje bogactwo tras, od łatwych po wymagające.

Oprawa Chieme di Lavadero jest równie piękna jak same góry. Charakterystyczne doliny górskie, gdzie z pokrywy traw wyłaniają się zimnoszare kamienie o ostrych krawędziach, uderzają swoim alpejskim duchem – surowe, a jednocześnie tajemnicze i zapraszające.

Góra Fuji (Japonia)

Ocena: 4.8

Ze swoim prawie idealnym stożkowym kształtem Fuji Peak jest jedną z najpiękniejszych gór świata. Jest to również uznany symbol Japonii. Fuji można znaleźć na niemal każdym materiale turystycznym nawołującym do odwiedzenia Kraju Wschodzącego Słońca.

Ale Fuji to coś więcej niż tylko góra. Jest to uśpiony wulkan o bardzo „wrażliwym śnie”. Ostatni raz wybuchła w 1707 roku i niewykluczone, że w najbliższym czasie będziemy świadkami przebudzenia Fuji.

Ale kiedy Fuji śpi. A góra jest zdobywana przez wielu turystów i alpinistów – według oficjalnych informacji około 200 tysięcy osób rocznie odwiedza jej szczyt. Na Fuji Peak znajduje się świątynia, poczta i stacja meteorologiczna.

Góra Fuji jest wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO i dlatego jest chroniona przez międzynarodowe służby. Teren wokół szczytu jest częścią japońskiego Parku Narodowego.

Fuji jest kluczowym elementem japońskiej kultury. Wierzono, że ludzie, którzy zdobędą szczyt, zyskają nieśmiertelność. Legenda głosi, że dym emanujący ze szczytu był eliksirem życia wiecznego spalającym się w ustach wulkanu. Również kulturowy obraz góry różni się od rzeczywistego. Tak więc przez dwa miesiące w roku na powierzchni Fuji nie ma śniegu – nawet na szczycie. Jeśli więc chcesz podziwiać górę tak, jak przedstawiają ją obrazy i ryciny, nie powinieneś przyjeżdżać do Japonii w połowie lub pod koniec lata. Lepiej jesienią, gdy szczyt pokryty jest lodową skorupą. Albo na wiosnę, by cieszyć się kwiatami wiśni.

Kirkjufell (Islandia)

Ocena: 4.9

Kirkjufell to najczęściej fotografowana góra na Islandii. Dlatego, jeśli wyszukać geotag tego kraju na Instagramie, prawdopodobnie zobaczysz dziesiątki zdjęć tego szczytu. To nie jest żadna niespodzianka. Pomimo stosunkowo niewielkiej wysokości, wynoszącej zaledwie 463 metry, Kirkewell ma surowe, nordyckie piękno.

Ta ciemna, warstwowa góra w zielonej dolinie wygląda zupełnie surrealistycznie. Ona uosabia całe północne piękno, które turyści chcą zobaczyć na Islandii.

I warto wybrać się tu jesienią. To wtedy na szczycie Kirkfell można zobaczyć światła północne! Ale latem też wygląda imponująco, dzięki bliskości oceanu i wielu górskich rzek z ryczącymi wodospadami u stóp. Jeden z nich znajduje się na samej górze. Nazywa się Kirkfellsfoss.

Matterhorn (Szwajcaria)

Ocena: 5.0

The Telegraph w Wielkiej Brytanii nazywa Matterhorn najpiękniejszą górą świata. A tytuł jest jak najbardziej zasłużony. Matterhorn uosabia wszystkie wyobrażenia o Alpach Pennińskich.

Nie trzeba jechać do Szwajcarii, żeby zobaczyć Matterhorn. Wystarczy udać się do najbliższego supermarketu i kupić tabliczkę czekolady Toblerone. To właśnie ta góra została przedstawiona na opakowaniu, a jednocześnie zainspirowała projekt samego batona.

Matterhorn to jeden z najpopularniejszych alpejskich szczytów wśród alpinistów. Dziesiątki tysięcy ludzi co roku próbuje zdobyć niepokonany szczyt. Góra charakteryzuje się stromymi, ostrymi zboczami z niebezpiecznymi grzbietami. Matterhorn jest ostatnim szczytem do zdobycia w Alpach, gdyż wzbudza strach u wspinaczy. Pierwsze udane wejście miało miejsce w 1865 roku – i na nim zakończył się złoty wiek alpinizmu.

Dziś Matterhorn jest popularną ikoną kultury. To tutaj kręcą filmy. Jest przedstawiany na obrazach i opiewany w muzyce. Szczyt można nawet zobaczyć na okładce albumu Construction Time Again zespołu Depeche Mode. Matterhorn widnieje na monetach okolicznościowych. A w szwajcarskim miasteczku Zermatt znajduje się muzeum poświęcone historii pokolenia szczytu.

I jest jeszcze jedna ciekawostka. Szwajcarski astronauta Claude Nicollier wzniósł się w kosmos na wahadłowcu Endeavour w 1993 roku podczas misji STS-61. W swój lot zabrał ze sobą dwa kamienie ze szczytu Matterhornu. Po powrocie jeden został zwrócony na górę, a drugi trafił do muzeum w Zermatt.