9 największych żab na świecie

*Przegląd najlepszych według redakcji. O kryteriach wyboru. Ten materiał jest subiektywny, nie jest reklamą i nie powinien być interpretowany jako wskazówka do zakupu. Przed zakupem żaby należy skonsultować się z ekspertem.

Żaby to jedne z najbardziej znanych ludzkiemu oku zwierząt. Nie tylko tutaj są one powszechne – płazy te żyją na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Aby więc płaz był zaskakujący, musi być niezwykły – posiadać nietypowe i rzucające się w oczy ubarwienie, żyć pod ziemią lub po prostu być zauważalnie większy niż się tego oczekuje. To właśnie te – a przede wszystkim największe – żaby zostaną tu omówione.

Przegląd największych żab na świecie

I nagroda: Żaba Goliat (do 32 cm)

Ocena: 5.0

Największe z dzisiejszych żab można spotkać w Afryce, w Kamerunie i Gwinei Równikowej. Długość jego ciała osiąga 32 cm nawet bez tylnych nóg. Zazwyczaj tylko samice dorastają do tego rozmiaru, samce są nieco mniejsze. Waży prawie tyle co kot domowy – około 3 kg. Biolodzy nadali temu gatunkowi nazwę żaba goliata (Conraua go

• Wśród żab, do których jesteśmy przyzwyczajeni, ta wyglądałaby jak gigantyczny Goliat wśród ludzi.Skóra Goliata jest zielono-brązowa na grzbiecie i biało-żółta na brzuchu. Płazy te żyją wzdłuż rzek w głębi lasów deszczowych. Goliat, w przeciwieństwie do innych gatunków Conraua, nie żyje w mulistych, bagnistych wodach – wystarczy mu czysta, bogata w tlen woda w wodospadach, które tworzą wartkie, tropikalne rzeki.

  Rozmiar nie tylko pozwala goliatowi na jedzenie wspólnego pokarmu żab – owadów, pająków i robaków – ale także większych ofiar, takich jak skorupiaki i mniejsze żaby. Podobnie jak inne gatunki, połyka swoją ofiarę w całości, używając języka do jej schwytania.

  C… przejdź

• Byczek gwałtownie się kurczy. Główną przyczyną tego stanu rzeczy jest wylesianie, które pozostawiło jedynie niewielki skrawek Afryki, gdzie gatunek ten może jeszcze występować. Dodatkowo olbrzymie żaby są łapane przez kolekcjonerów, restauracje płacą za nie – mięso żab jest słodkie. W przeszłości zabierano je do ogrodów zoologicznych w USA, gdzie organizowano zawody w skokach – goliat potrafił skoczyć nawet na 3 metry. Niebezpieczne są również substancje trujące używane do kłusowania ryb. Władze Kamerunu starają się zapobiec wyginięciu gatunku, ale jak na razie podejmowane działania nie są zbyt skuteczne.
  

  2 miejsce: Byk (do 25cm)

  Ocena: 4.9

  

  Druga co do wielkości żaba żyje w Ameryce Północnej, w środkowej i południowo-wschodniej części kontynentu – Quebec, Ontario, delta Missisipi. Mimo mniejszej długości od goliata, gatunek ten niewiele ustępuje mu wagą, również osiągając do 3 kg. Żaba bycza otrzymuje swoją nazwę nie tylko z powodu swoich rozmiarów, ale także z powodu swoich dźwięków muczenia. Nazywany jest również żabą wołu, po łacinie –

• thobates catesbeianus. Skóra tego gatunku jest oliwkowo-brązowa na grzbiecie i żółta pod spodem.Żaba bycza żyje nad brzegami rzek, jezior, stawów i bagiennych basenów. Żywi się dużymi zwierzętami – może połykać nietoperze, małe gryzonie, ryby, zjada także mały narybek, kijanki (nawet własnego gatunku), mięczaki i owady. Odgłosy muczenia, z których znany jest ten gatunek, wydają tylko samce, wabiąc samice za pomocą worków gardłowych.

  W przeciwieństwie do goliata, żaba bycza nie jest zagrożona. Jego naturalny zasięg na kontynencie północnoamerykańskim jest dość rozległy. Ponadto gatunek ten został wprowadzony w dużej części Stanów Zjednoczonych i Kanady, w niektórych krajach Ameryki Południowej, Europie i Chinach. Powód wprowadzenia – wartość kulinarna żaby, której nogi uważane są za przysmak. Na niektórych obszarach, gdzie został wprowadzony, rozmnaża się w sposób niekontrolowany, wypierając rodzime gatunki.

  Ranga 3: Lotny pantofelek (do 20 cm)

  Ocena: 4.8

  

  Trzecia na liście jest Ceratophrys aurita, brazylijska (lub rtęciowa) żaba rogata. Żaba ta żyje tylko w Brazylii i oprócz wielkości wyróżnia ją specjalna narośl nad oczami, która przypomina rogi. Jedna trzecia jego głowy jest duża, ma silnie uzębioną szczękę i nietypowy kształt ciała. Jego skóra jest zielona lub brązowa, pokryta plamami i wzorami.

  Chudzielec żyje w wilgotnych lasach. W ciągu dnia chowa się przed słońcem i upałem w zaroślach, gdzie jest mało widoczny dzięki swojemu maskującemu ubarwieniu, a wychodzi tylko w nocy, aby polować. Zjada owady i robaki, może też złapać ptaka, jaszczurkę lub myszkę. Ciekawy sposób, w jaki żaba pomaga sobie w połykaniu pokarmu: w tym celu gałki oczne opuszczają się i naciskają na ofiarę, wpychając ją do przełyku, podczas gdy rogi zasłaniają otwory oczne. Potem, kiedy jedzenie zostało połknięte, oczy wracają na swoje miejsce.

  Mimo dość wąskiego zasięgu gatunek ten nie wyginął – dla Brazylijczyków żaba rogata jest tak samo znajoma, jak dla nas żaba czy ropucha zwyczajna. Miłośnicy egzotycznych zwierząt trzymają te płazy w domu. Żaby tygrysie w niewoli mogą odmawiać jedzenia – ich właściciele muszą wmuszać im jedzenie do gardła – i są raczej ciche, rzadko się ujawniają. Zupełnie inaczej niż na wolności – tam samce tak głośno nawołują samice, że ich głos słychać na wiele kilometrów.

  W 4 pozycji: żaba tygrysia (do 17 cm)

  Ocena: 4.7

  

  Indyjska żaba tygrysia (Hoplobatrachus tigerinus) żyje w krajach azjatyckich, takich jak Indie, Bangladesz, Chiny, a także można ją spotkać w innych miejscach, gdzie wprowadził ją człowiek, np. na Madagaskarze. Wygląda całkiem normalnie, poza rozmiarem – mała głowa, masywny tułów. Na grzbiecie znajduje się ostra fałda, która odróżnia ten gatunek od innych przedstawicieli rodzaju Hoplobatrachus. Grzbiet oliwkowy lub szary, brzuch biały.

  Żaba tygrysia żyje w pobliżu stawów i terenów bagiennych, chowając się przed słońcem w ziemi lub krzakach. Polują w nocy, pożerając wszystko na swojej drodze – robaki, ryjówki, myszy, pisklęta, inne żaby.

  Ubarwienie ciała, zwykle raczej zwyczajne, u samców zmienia się w okresie lęgowym. Dzieje się tak, gdy zaczynają padać deszcze monsunowe. Ciało zmienia kolor na żółty, a worek gardłowy staje się niebieski. Ponieważ żaby są obfite, azjatyckie bagna są w całości pomalowane w te kontrastowe kolory. Zwabione taką okazałością i głośnym rechotem samice przylatują do miejsca, w którym gromadzą się samce, i tworzą pary.

  ranga 5: Żaba jeziorkowa (do 17 cm)

  Ocena: 4.6

  

  Żaba jeziorkowa (Pelophylax ridibundus) żyje w Europie, Afryce Północnej i Azji. Wpłynął na Kamczatkę, gdzie osiada w pobliżu źródeł termalnych. Przewyższa wielkością wszystkie inne żaby europejskie i Polskae. Kolor ciała jest zielony lub brązowy z wierzchu, z jasnym pasem biegnącym wzdłuż grzbietu, a pod spodem żółtawobiały.

  Żyje głównie w zbiornikach bezodpływowych: jeziorach, stawach i rowach, od których pochodzi jego nazwa. Ale czasami żaba jeziorkowa może być również widziana w pobliżu rzek i strumieni. Chowa się przed drapieżnikami pod wodą; gdy nie ma zagrożenia, sam wyrusza na polowanie. Aktywny o każdej porze dnia, ale często w środku dnia, gdy jest ciepło. Zjada owady i mięczaki, kijanki (nawet własne) i narybek. Potrafi wystrzelić swój język, chwytając ważki, motyle, muchy, a także skacząc, połykając owady w locie. Wchodzi pod wodę i hibernuje w zimie.

  W Europie i Rosji jest gatunkiem pospolitym, szeroko rozpowszechnionym. Podobnie jak żaba trawiasta, jest również wykorzystywana w eksperymentach medycznych i była szczególnie powszechna w Związku Radzieckim. Związek Radziecki eksportował je również do Europy, gdzie żabie udka są cenione. Chcieli nawet hodować żaby na specjalnych farmach przeznaczonych do tego celu, ale bezskutecznie.

  Pozycja 6: Litoria długonoga (do 14 cm)

  Wynik : 4.5

  

  Żaba ta żyje na półkuli południowej – Australia, Nowa Gwinea, wyspa Timor. Ubarwienie jest jasnozielone na grzbiecie i jaśniejsze na brzuchu. Kolor ten sprawia, że litoria jest niewidoczna wśród liści – mieszka w baldachach drzew, tylko od czasu do czasu schodząc na ziemię. Charakterystyczne białe paski odchodzą od warg; u samców zmieniają kolor na różowy podczas godów.

  Litoria występuje w miejscach wilgotnych – lasach, zaroślach nadmorskich, terenach zaoranych. Występuje zarówno na równinach, jak i w niskich górach, do 1200 m n.p.m. Żywi się owadami drzew i ziemi, jest aktywny w nocy, gdy nie ma upałów i palącego słońca. Rozmnaża się wiosną, a samice schodzą z drzew do basenów wodnych, gdzie odbywają tarło. Litoria ma dość donośny głos i może również miauczeć, aby wyrazić strach.

  Gatunek ten ma stosunkowo duży areał, więc nie jest zagrożony wyginięciem. Litoria są trzymane jako zwierzęta domowe – w Australii wymagane jest jednak specjalne pozwolenie.

  Pozycja 7: Żaba trawiasta (do 10 cm)

  Ocena: 4.4

  

  Jest to najpospolitsza żaba w europejskiej części Rosji. Występuje również w pozostałej części Europy, na Wyspach Owczych i w Irlandii, gdzie został wprowadzony przez człowieka. Dorasta do 10-11 cm długości, waży nieco ponad 20 g. Kolor ciała jasnobrązowy, z plamami i ciemnymi pasami na skroniach. Charakteryzuje się gładką skórą z małymi gruzełkami.

  Żabę trawną można spotkać w lasach, na terenach leśno-stepowych. Jest aktywny wieczorem i w nocy; w ciągu dnia ukrywa się pod opadłymi liśćmi i w starych pniakach. Zjada ślimaki, robaki i owady, chwytając zdobycz lepkim językiem. Kijanki żywią się algami i innymi roślinami wodnymi.

  Żaba trawna rozmnaża się wiosną, tuż po wyjściu z hibernacji, składając jaja w zbiornikach wodnych. Wylęgające się kijanki stają się do jesieni młodymi żabami, a dojrzałość płciową osiągają w wieku 2-3 lat. Zimują na suchym lądzie; chowają się w ściółce liściowej, pniakach i norach. Na wszystkich etapach życia żaba trawna ma wrogów – ikra jest zjadana przez traszki i kaczki, kijanki są łapane przez drozdy, sroki, pluskwiaki pływające, dorosłe osobniki są zjadane przez ptaki drapieżne, węże i mewy. W Europie ludzie jedzą również żaby – ich nogi uważane są za przysmak.

  Ranga 8: Żaba purpurowa (do 9 cm)

  Ocena: 4.3

  

  Gatunek ten, zwany po łacinie Nasikabatrachus sahyadrensis, jest bardzo rzadki, występuje tylko w Ghatach Zachodnich w Indiach, zajmując obszar 14 km2. Żaba jest niezwykła w tym, że żyje pod ziemią, wychodząc na zewnątrz tylko w celu reprodukcji. ma osobliwy kształt ciała z powodu podziemnego życia – wygląda bardziej jak kret z nagą skórą niż żaba. Jego kolor ciała jest również niekonwencjonalny – fioletowy lub mauve z szarym ziemistym odcieniem.

  Przez długi czas naukowcy nie wiedzieli nawet, że żaby można znaleźć pod ziemią. Gatunek ten został odkryty stosunkowo niedawno, bo w 2003 roku, choć miejscowi obserwowali przedstawicieli gatunku już wcześniej. Żaba purpurowa znana jest z schodzenia na głębokość 1-3 m. Żywi się termitami, które znajduje w glebie, wbijając język w ich nory. Żaby nie są w stanie połknąć większych ofiar ze względu na ich małe usta.

  Kiedy zaczynają padać monsunowe deszcze, samce i samice wychodzą na ziemię na krótko, na około dwa tygodnie. Tam odbywa się tarło, po którym samice składają jaja w basenach. Kijanki rozwijają się w wodzie, następnie wychodzą jako dorosłe osobniki i zagrzebują się w podłożu.

  Żaba purpurowa jest zagrożona wyginięciem z powodu wylesiania górskich lasów, w których żyje. Wraz z niszczeniem drzew znikają również termity – jedyny pokarm Nasikabatrachus sahyadrensis. Gatunek ten został wpisany do Międzynarodowej Czerwonej Księgi.

  ranga 9: czosnek pospolity (do 8 cm)

  Ocena: 4.2

  

  Żaba nie jest zbyt duża, waży 6-20 gramów, gdy długość jej ciała osiąga 8 cm. Ma gładkie, owalne ciało i krótkie kończyny. Dyskretnie zabarwiony na szaro z brązowymi i żółtymi odcieniami oraz dużymi ciemnymi plamami. Nazwa pochodzi od pachnącego śluzu na jego skórze, który jest trujący i uniemożliwia drapieżnikom zjedzenie rośliny czosnku. Lepiej nie dotykać go gołymi rękami, bo może dojść do podrażnienia skóry.

  Żaba czosnkowa występuje w lasach, rozlewiskach rzek, na terenach zaoranych i w ogrodach warzywnych. Żyje na suchym lądzie, w ciągu dnia zagrzebuje się w ziemi na głębokość do pół metra, a w nocy wyrusza na polowanie. Do zbiorników wodnych zbliżają się tylko wiosną, w okresie lęgowym. Zjada owady i pająki, a kijanki zjadają detrytus i rośliny wodne. Zimują w glebie, czasem w studniach i dołach.

  Naturalnymi wrogami czosnkówki są węże i inne padalce, ptaki drapieżne, lisy, a w przypadku kijanek – ryby. Kijanki często giną również z powodu wysychania zbiorników wodnych. Gatunek ten nie jest zagrożony, można go spotkać dość często i na szerokim terytorium – w Rosji, krajach europejskich i na Bliskim Wschodzie.