Dziecko ssące palec w wieku 3 lat. Normalny czy nie?

Ssanie kciuka przez dziecko opiera się na podstawowym odruchu. Ten odruch zaczyna się w łonie matki. Po przyjściu na świat dziecko nie odmawia i kontynuuje je z wielką przyjemnością.

Na początku nie jest to wielkie zmartwienie dla dorosłych. Świadomy akt ssania palca w wieku 3 miesięcy można ogólnie uznać za pierwsze osiągnięcie dziecka. Dopiero w tym wieku, mimo całego poprzedzającego „treningu”, dziecko jest w stanie opanować koordynację ręka-oko do tego stopnia, że sięga do ust chętnie, a nie przypadkowo. Twoje dziecko będzie ciężko pracować przez tygodnie, aby nauczyć się drogi ręka-usta, która jest dla niego nowa. Byłoby wielkim błędem ingerować w tę „trudną” rutynę ćwiczeń freestyle’owych.

Od urodzenia do 3 lat. Dlaczego tak się dzieje?

Do roku czasu wszystko biegnie swoim torem i nie wymaga interwencji dorosłych. Sam proces ssania dzieli się na dwa rodzaje:

1. Ssanie odżywcze to rodzaj ssania niezbędny do zaspokojenia głodu i zwiększenia sytości (karmienie piersią lub butelką).

2. Ssanie niementalne to rodzaj ssania, którego dziecko potrzebuje do zrównoważenia swojego tła emocjonalnego (aby się uspokoić, zrelaksować, zasnąć, dojść do siebie po stresującej sytuacji lub nadmiarze emocji; w niektórych przypadkach służy nawet do rozweselenia).

Oprócz wrodzonych efektów odruchowych, ssanie kciuka ma ukryte korzyści. W Nowej Zelandii prowadzono 30 lat badań medycznych nad tym zagadnieniem, których kulminacja nastąpiła w 2016 roku. Jego wyniki wykazały, że ssanie palców zmniejsza ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych, ze względu na stałą stymulację układu odpornościowego dziecka przeciwko bakteriom dostającym się z palców do jego ust. Więcej o tym badaniu można przeczytać tutaj.

Dziecko mija rok i dorośli zaczynają zwracać większą uwagę na ssanie przez nie kciuka. Z tym zjawiskiem wiąże się wiele obaw – robaki, wady zgryzu i ogólnie nie jest to ładne.

Czy to przeszkadza samemu dziecku? Wcale nie, do 5-6 roku życia jego rówieśnicy w ogóle nie będą zwracać na niego uwagi. Wyśmiewanie jest możliwe tylko w szkole.

Do dorosłych należy więc walka z „ssaniem palca”, a walka ta może być równie bezwzględna, co bezsensowna. Ponieważ ten nawyk wynika z pewnych przyczyn, które należy leczyć. Problem ssania palca ustąpi wtedy samoistnie.

W przeciwnym razie ten nawyk zostanie zastąpiony innym, jest wiele wariantów, dziecko może zacząć żuć paznokcie, drapać i dłubać w ranach ciała, ssać język, ciągle dłubać w nosie, więc znajdzie sposób, aby „pokazać się. Krótko mówiąc, trzeba szukać przyczyn.

Możliwe przyczyny

Samo ssanie palca może być scharakteryzowane jako objaw uderzający, który może świadczyć o złym samopoczuciu psychicznym dziecka

Przyczyny mogą się kumulować z wiekiem dziecka, jeśli są doświadczane, ale jeśli są eliminowane, znikają. Przyczyny będą tu omawiane w miarę jak dziecko będzie rosło.

Niezaspokojenie w pełni odruchu ssania.

Powód częsty u dzieci poniżej 1 roku życia. Jest spowodowany różnicami w sile odruchu ssania; zdarza się, że nawet podczas karmienia piersią dzieci z silnym odruchem ssania ssą wszystko po kolei, nie wyłączając własnych palców.

Odruch ten zwykle ustępuje do 6 miesiąca życia i zanika do 1,5 roku życia. Jeśli tak się nie dzieje, to całkiem możliwe, że dziecko je szybko. Podczas karmienia piersią jest to spowodowane brakiem mleka lub zbyt ciasnym karmieniem piersią. W przypadku karmienia sztucznego otwór sutka jest zbyt duży.

Pierwszy przypadek zakłada przedłużenie „obcowania” dziecka z piersią, dając mu dużo czasu, nie szczędząc 20, 30 czy nawet 40 minut, nawet jeśli już śpi, ale nadal ją ssie. Przy karmieniu sztucznym należy dostosować otwór w smoczku do optymalnej wielkości przy karmieniu z butelki. W obu przypadkach należy użyć manekina. Ostatnio pojawiły się protesty przeciwko niej, ale jej szkodliwość po pierwsze nie została zbadana przez długotrwałą obserwację, a po drugie dużo łatwiej jest z niej zrezygnować poprzez „oddanie jej innemu dziecku”, co w przypadku palca nie zadziała.

Drugim powodem może być elementarny głód do pierwszego roku życia. Dziecko ssie kciuk w nadziei, że dostanie jedzenie, a jeśli go nie dostanie, denerwuje się i zaczyna płakać. Sztuczka jest prosta – karmisz go, a jeszcze lepiej zapobiegasz głodowi, dając mu coś do jedzenia, zanim zacznie się tego domagać.

Trzeci powód to aktywność poznawcza i rozrywka dziecka. Im więcej czasu matka spędza z dzieckiem, pieszcząc je, bawiąc się i biorąc w ramiona, tym mniej czasu ma ono na wkładanie wszystkiego do ust, łącznie z palcami. Gdy mu się to uda, wkłada na chwilę palce do ust, a potem wyjmuje je i patrzy na nie, następnie trzyma je w ustach nieco dłużej i znów wyjmuje i patrzy na nie. W trakcie tego procesu może uderzać rękami o powierzchnie i podnosić inne przedmioty, również je wypróbowując. Wszystko to jest czynnością poznawczą i jest to normalne. Aby zapobiec rozwojowi tego nawyku należy zadbać o to, aby dziecko nie „wisiało” z zastygłym spojrzeniem i palcami w buzi.

Powstanie złego nawyku w jego „czystej postaci”

W ciągu życia kształtują się w człowieku nawyki, które pomagają naszej świadomości działać autonomicznie i nie uciekać się do niepotrzebnego wydatkowania energii, gdy sytuację można rozwiązać w standardowy sposób. Kształtuje się ona w bardzo wczesnym wieku.

Dokładnie okres 2-3 roku życia związany jest z globalnymi zmianami psychicznymi i ponownym rozpatrzeniem otaczającego go świata. Wzrasta wydatek energetyczny, mózg szybko się kształtuje, ciało jeszcze nie może go „dogonić”, w tym czasie zmęczenie wieczorem, samotność w przedszkolu, konflikt z rodzicami i niechęć do nich, przerażenie – to i wiele innych rzeczy może wymagać działań kojących, a odruch ssania, który wydaje się odchodzić, znów „wraca”. A oto przepis na wszystkie smutki i zmartwienia – „słodki paluszek”!

Są dwa sposoby na rozwiązanie problemu.Jak zauważa American Dental Association: dzieci w wieku od 2 do 4 lat w większości przypadków porzucają nawyk ssania kciuka samodzielnie, bez wysiłku dorosłych. Większość, ale nie wszystkie. Jeśli więc dorosły uważa ten nawyk za denerwujący i niepokojący, może próbować go wyeliminować u swojego dziecka.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na,– Nie można go po prostu „wykorzenić”. Jest to stabilna forma zachowania „zapisana” przez mózg w postaci połączeń neuronowych i albo wróci w swojej „pierwotnej” formie, albo zostanie przekształcona w coś innego, jak np. te, o których napisano powyżej. Więc „leczenie” utrwalonych nawyków zakazami, pogadankami edukacyjnymi, mazanie palców gorzką musztardą jest nieskuteczne.Co można zrobić?

1. „Złapanie” nawyku jest łatwiejsze i prostsze u jego początków, Im dłużej trwa cykl od bodźca do reakcji, tym bardziej pożądane staje się dla mózgu wykonywanie czynności składających się na nawyk. Należy „zidentyfikować” poprzez obserwację sytuacje, w których dziecko ssie kciuk – znudzone, przestraszone, śpiące. Po ustaleniu tego faktu należy zaproponować zastępstwo. Jeśli jest to nawyk przed zasypianiem, można zastosować np. wodę. Gry te stymulują zakończenia nerwowe w całym ciele, a w szczególności palce. Wytwarza takie samo działanie masujące, stan wilgotności i ciepła jak ssanie palca. Jeśli nie ma na to czasu, to po prostu masuj. Czynność ta powinna stać się „rytuałem” przed snem.

2. Rozproszenia muszą być inteligentne i sprytne. W przeciwnym razie „palec” stanie się „magicznym narzędziem” do zwrócenia uwagi dorosłego. Dziecko szybko chwyta i uczy się odruchu, nie na darmo jesteśmy gatunkiem „człowieka rozumnego”. Dorosły powinien zbadać sytuację, w której dziecko może zacząć ssać palec i „działać proaktywnie”. Jeśli jest to nuda, gra lub rzemiosło, taniec, ćwiczenie drobnych umiejętności motorycznych, rozpraszanie i rozrywka, jednym słowem. Jeśli jest zmęczony, przytulaj, pieść i masuj. Odpowiednie są również wesołe rymowanki i ćwiczenia palców. Najważniejsze jest, by nawet jeśli palec jest już w ustach, bardzo się starać, by nie wykształcić warunkowego odruchu „palec w ustach – dorosły się ze mną komunikuje”. Pracuj z dzieckiem uważnie i ostrożnie.

3. Nie ma potrzeby besztać dziecka,Ogólnie rzecz biorąc, staraj się zwracać mniej bezpośrednią uwagę na ssanie palca. W tym wieku większość nawyków jest nieświadoma, sama świadomość dopiero się kształtuje, a mózg ciągle się przebudowuje i „przewraca”. To naturalne, że rzeczy powinny same odejść – to właśnie odróżnia małe dzieci od dorosłych. Inaczej ciągłe nagany, krzyki, uderzenia w rękę. Owinięcie palca i założenie mitenki na „problematyczną” rękę może utrwalić nawyk już na poziomie świadomości. Dziecko będzie miało wtedy potężne narzędzie do przyciągnięcia uwagi dorosłego, nawet jeśli będzie ona negatywna.

4. Ostatni punkt może być przykładem od kogoś z sąsiedztwa.Jeśli ktoś z otoczenia dorosłych ssie własny palec, nawet jeśli nie jest to palec, ale np. knykcie w brodzie, to walka o wykorzenienie tego nawyku u dziecka będzie nieskuteczna. Dorosły musi sam przełamać ten nawyk i dopiero wtedy może pracować nad nim z dzieckiem.

5. Jeśli dziecko przejęło nawyk od brata lub siostry, Nie ma znaczenia, czy dziecko jest maluchem czy starszym dzieckiem, dorośli muszą zastanowić się, jak zorganizowany jest czas dziecka i czy pozytywne minuty uwagi dla każdego dziecka są wystarczające. Jeśli dwoje dzieci w rodzinie ssie palce, problem może leżeć głębiej niż na poziomie nawyku i potrzebna jest pomoc psychologa, który przeanalizuje, co dzieje się z dzieckiem.

Problem psychologiczny

Tutaj nie można być ograniczonym długością artykułu. W tym przypadku nawyk ssania palca jest tylko „wierzchołkiem góry lodowej” – sygnałem dla dorosłego o złożonych procesach patologicznych zachodzących w psychice dziecka. Pomoc profesjonalisty w tej kwestii jest niezbędna. To główne przyczyny ssania palca u dzieci, ale może być ich więcej:

1. Stres, to może być wszystko– Śmierć bliskiej osoby lub zwierzęcia, choroba (zwłaszcza jeśli wymagana jest hospitalizacja), silny strach. Stres może być również „radosny” – urodzenie kolejnego dziecka, przeprowadzka do nowego domu, nawet wyjazd do kurortu może być dla dziecka trudnym doświadczeniem.

2. Stan przewlekłego stresu– sytuacja rodzinna pełna kłótni, sporów i napięć między członkami rodziny lub gdy ktoś z rodziny nadużywa alkoholu lub narkotyków, nawet u rocznego dziecka mogą wystąpić różne reakcje neurotyczne.

3. Dziecko nie było pierwotnie chciane. Od urodzenia dziecko może mieć poczucie opuszczenia, jeśli nie ma kontaktu z matką i nie otrzymuje od niej ciepła i opieki lub otrzymuje je w niewielkim stopniu. Dzieci wychowujące się w domu dziecka doświadczają głębokich problemów w rozwoju emocjonalnym. Wszystko to znajduje odzwierciedlenie w wielu objawach, m.in. ssaniu palca.

W takich przypadkach środki zwalczające „zły nawyk” nie będą skuteczne, trzeba sięgnąć głębiej. Jednak w przypadku poważnych problemów emocjonalnych i psychologicznych ich ekspresja nie będzie ograniczała się do ssania palca. Dziecko może „zapomnieć” jak korzystać z nocnika, słownictwa, nawet jak używać łyżki i jeść samodzielnie. Jeśli występują dwa lub więcej objawów tego zachowania, w tym ssanie palca, najlepiej skonsultować się z psychologiem.

Artykuł powstał na podstawie materiałów ze stron internetowych i forów parentingowych oraz książek Vygotskiego. . „Zagadnienia psychologii dziecięcej”, Pawłow I..”Odruch warunkowy” (kompendium) autorstwa A. Szczęśliwe dziecko Kourpatowa. Uniwersalne zasady” i praktyki wychowawcze pracowników Domu Dziecka im. Solnyshko RK domsolnyshko.kz/o-nas/o-detskom-dome/.