Złe zachowanie w szkole: co powinni zrobić rodzice

W szkole zawsze były złe zachowania i te dni nie są wyjątkiem. Co więcej, tendencja jest taka, że obecnie coraz częściej występuje wśród uczniów.

Nieprawidłowe zachowania mogą być zgłaszane nauczycielom, znajdować odzwierciedlenie w dzienniku szkolnym, a nawet eskalować do działań administracyjnych, które mogą rozpocząć się od zaproszenia rodziców na rozmowę z dyrektorem szkoły lub nauczycielem, a czasem zakończyć się niewłaściwym zachowaniem ucznia. Aby uniknąć tych problemów, konieczne jest ponowne rozważenie podejścia do nauczania dzieci.

Co powoduje niewłaściwe zachowanie

Nie ma prawie natychmiastowego przejścia od spokojnego i zrównoważonego zachowania do niewłaściwego zachowania w szkole. Jeśli zachowanie nagle zostało zakwalifikowane jako dewiacyjne i dziecko zachowuje się niewłaściwie – jest to już dobry powód, aby skierować je do specjalisty, psychologa lub nawet psychoterapeuty. Są one na szczęście niezwykle rzadkie wśród dzieci i młodzieży. Zmiany w zachowaniu dziecka w szkole są zwykle początkowo niezauważane przez bliskie mu osoby dorosłe, aż do momentu, gdy są komentowane przez grono pedagogiczne.

Przyczyny zmiany zachowania w kierunku złego zachowania mogą być następujące

1. W rodzinie brakuje prawdziwej miłości do dziecka. Dorośli powinni pamiętać, że dzieci idą do szkoły w wieku 7 lat, co jest skokiem świadomości związanym z wiekiem. Około 10 roku życia rozpoczyna się kolejny etap życia, a w wieku 12 lub 13 lat dziecko nabywa wszystkie cechy „osobowości”, jakie znamy. Potem czeka go dojrzewanie i zmiany w podłożu hormonalnym zmyją jak potężne tsunami całą dotychczasową „pracę” tak, że nastolatek „narodzi się na nowo” w nowym dla siebie stanie. W tym czasie jedynie Imię i Nazwisko dziecka pozostanie niezmienne. Rodzice powinni zawsze o tym pamiętać i w odpowiednim momencie korygować zachowanie dziecka. Jeśli na jakimś etapie dziecko przestaje czuć się kochane przez rodzinę, spokojny dotąd młody człowiek zamienia się w buntownika i zaczyna protestować, natomiast aktywny młody człowiek może wycofać się w głąb siebie. Jednym z głównych zadań rodziców jest zauważenie tych zmian w odpowiednim czasie i okazanie opieki i miłości.

2. Następna przyczyna związana jest również z niestabilnością myślenia i psychiki dziecka w ogóle, która podlega ciągłym procesom kształtowania. Zmiana zachowania może być więc spowodowana bodźcami zewnętrznymi, nawet tak drobnymi, jak krzywdząca uwaga kolegi z klasy czy negatywna w opinii dziecka ocena wystawiona przez nauczyciela.

3. Zbyt duża surowość wobec dziecka w rodzinie może doprowadzić do tego, że zacznie ono „wyładowywać się” w szkole. Będąc grzecznym chłopcem w domu, z obawy przed karą lub z obawy przed zdenerwowaniem rodziców, dziecko zaczyna „robić swoje” w szkole i zamienia się w dręczyciela. Jeśli sytuacja w rodzinie nie ulegnie zmianie, prędzej czy później takie dziecko przestaje reagować na informacje zwrotne, a z powodu podwójnych standardów i kumulowania negatywnych emocji nadal działa „wbrew systemowi.

4. Inną możliwością jest to, że dziecko wpada pod wpływem. Dziecko „próbuje” różnych wzorców zachowań na różnych etapach rozwoju, nawet gdy w domu wszystko jest w porządku. Czasami wystarczy zaprzyjaźnić się z grupą lub nawet pojedynczym dzieckiem, którego zachowanie przyciąga uwagę dziecka z dobrze sytuowanej rodziny i dziecko zaczyna naśladować zachowanie negatywnego bohatera, byle tylko odegrać rolę „złego chłopca” dla chłopca lub „desperatki” dla młodej damy.

5. Chęć wykazania cech przywódczych, zaznaczenia swojej obecności w zespole, zajęcia miejsca w centrum uwagi. Najłatwiejszym sposobem, jak się dziecku wydaje, jest oczywiście niezdyscyplinowanie. Ponieważ nie wymaga rozwijania żadnych dodatkowych talentów ani przejawiania cech, które zależą od podejmowania wysiłków w celu ich osiągnięcia.

6. Nauka jest trudna, albo dziecko uczy się mało lub wcale, poddało się i jest zniechęcone. Zwraca się do tego, co jest mu dostępne jako substytut, niepohamowana zabawa i hałaśliwy śmiech na przerwie, rozmowa z kolegami w klasie, kłótnie z nauczycielami. Wszystko to jest lekarstwem na nudę, która wynika z konieczności zrozumienia i przyswojenia czegoś z programu szkolnego.

7. Termin obecnie często używany jako nadpobudliwość. która obejmuje brak dokładności, zwiększoną emocjonalność, dużo zmarnowanej energii. Źródłem problemu może być, z jednej strony, brak dodatkowej aktywności fizycznej, którą mogłaby dać aktywność w klubie sportowym. Drugą przyczyną, stosunkowo niedawną, jest cyfrowe uzależnienie, które może powodować takie zachowania u dzieci. W tym przypadku warto odwołać się do zaleceń WHO dotyczących ograniczenia czasu „spędzanego” z gadżetami.

8. Istnieją oczywiste lub ukryte przyczyny, które wpływają na stan psycho-emocjonalny dziecka, z powodu których odczuwa ono dyskomfort w klasie zespołowej. W tym przypadku złe zachowanie jest wyrazem samoobrony dziecka.

O wielu przejawach złego zachowania dziecka i sposobach radzenia sobie z nimi przeczytaj tutaj.

Może „to minie…”?!

Niektórzy rodzice, w przypadku złego zachowania swojego potomka w szkole wybierają „pozycję strusia”, chowając głowę w „piasek” standardowych wymówek typu „wyrośnie z formy”, „poprawi się”, „samo się rozwiąże”… Niewątpliwie psychika dziecka jest rzeczą bardzo elastyczną i stabilną, a dzięki stale rosnącej liczbie połączeń neuronowych dziecko może pokonywać kryzysy, powstające na drodze jego myślenia, ale oto, jaką osobowość ukształtuje po zakończeniu tych procesów i czy rodzicom spodoba się ich wynik?

Dorastając, dziecko może przejść od bycia miłym i współczującym dzieckiem swoich rodziców do cynicznej i zadufanej w sobie jednostki, która jest przyzwyczajona do manipulowania innymi i wierzy, że wolno jej robić wszystko.

Mądrość rodzicielska nie polega na tym, by pokładać ufność w czasie, „który wszystko leczy” i w życiu, „które samo się uczy”, ale na podjęciu szybkich, skutecznych i właściwych działań, które przekierowują energię psychiczną i fizyczną dzieci na „spokojne tory”, dzięki czemu mogą one rozwijać swój wielostronny sukces w nauce i sporcie. Przede wszystkim poznanie przyczyn jak podano wyżej, a następnie podjęcie działań.

Kluczowy błąd popełniany przez rodziców

Jeden błąd, z reguły rodzice nie biorą pod uwagę przychodzących do nich „czerwonych flag” – na zebraniach rodziców nie zauważa się dziecka od pozytywnej strony, pojawiają się uwagi nauczycieli, że dziecko jest nieuważne, zauważa się złe zachowanie na przerwie.

Na początku wszystko wydaje się mało znaczącymi fragmentami – na lekcji „wyłowił wronę”, pociągnął za warkocz kolegę z klasy, uderzył kolegę z klasy, no i co… Przecież dzieci! Jeśli jest to pojedynczy incydent, to pewnie nic wielkiego, ale jeśli nagany i skargi nauczycieli stają się regularne – warto zwrócić na nie uwagę. Zaniedbania w tej kwestii ze strony rodziców mogą doprowadzić do tego, że dziecko przyjmie za pewnik taki stosunek do własnego zachowania i pomyśli, że wolno mu wszystko.

Jakie środki mogą być skuteczne w tej sprawie

Zawsze zaczynaj od rozmowy z sercem. Należy znaleźć przyczyny, które spowodowały, że dziecko źle zachowuje się w szkole. Często dzieci ukrywają prawdziwe motywy swoich działań, ale jeśli dorosły wykaże się maksymalnym wyczuciem taktu i cierpliwością, może dojść do szczerej rozmowy, która pomoże w pełni zobaczyć sytuację.

W tej rozmowie jest to surowo zabronione:

1. Udzielenie nagany dziecku niezwłocznie po ustaleniu przyczyny;

2. umniejszanie problemu dziecka, nawet jeśli uważasz, że nie jest on „warty uwagi”;

3. Wymaganie od dziecka składania obietnic, których nie może spełnić od razu.

Celem rozmowy jest doprowadzenie do tego, aby dziecko poczuło się dobrze we własnej skórze, aby chciało naprawić sytuację i aby mu w tym pomóc. Trzeba spróbować wyobrazić sobie siebie w jego sytuacji i zrozumieć jego frustrację związaną z chodzeniem do szkoły, która wiąże się z brakiem zainteresowania nauką. Wewnętrzne konflikty i rozdrażnienie, które skutkują zewnętrznymi agresywnymi i negatywnymi zachowaniami.

Teraz co kochający rodzice mogą z tym zrobić

1. W niektórych przypadkach sytuacja dyskomfortu, konfliktu i odrzucenia przez kolegów z klasy może sięgać tak daleko, że najskuteczniejszym rozwiązaniem jest przeniesienie dziecka do innej klasy lub nawet szkoły. Jeśli przyczyną jest chęć samorealizacji, to należy przepracować problemy, które wystąpiły w obecnym miejscu pobytu dziecka, aby nie powtórzyły się w nowym miejscu.

2. Jeśli przyczyną jest chęć bycia liderem, pomóż dziecku zrealizować swój potencjał w ramach przyjętych norm. Pomaganie im w znalezieniu zawodu, który im odpowiada i w odnalezieniu siebie.

3. Słabe wyniki w nauce są konsekwencją braków w programie nauczania. Jest to problem doskonale rozwiązywalny – z pomocą rodziców lub korepetytorów można uzupełnić braki w wiedzy, a praktyka sprawdzania prac domowych zaostrzy samodyscyplinę dziecka.

4. Jeśli problem tkwi w pracowitości, a raczej w jej braku, rodzice muszą sobie radzić z edukacją tej jakości. Po pierwsze usystematyzować kwestię racjonowania „czasu ekranowego” w zależności od wieku dziecka, a następnie zająć się dyscypliną. Nauczenie dzieci cierpliwości jest możliwe tylko wtedy, gdy rodzice sami zaczną się dyscyplinować, np. przeznaczą codzienny czas na kontrolę pracy szkolnej, nawiążą stały kontakt z nauczycielami, nauczą się rozumować z dziećmi tak, aby zaakceptowały konieczność zmiany postawy wobec swoich zachowań społecznych i relacji z rówieśnikami i dorosłymi.

Trzeba nad tym pracować, a im szybciej dorośli najbliżsi dziecku zwrócą uwagę i wyciągną właściwe wnioski z defetystycznych zachowań dziecka w szkole, tym lepiej dla niego. W początkowym okresie wystarczy niewielki wysiłek, kilka moralizatorskich rozmów i surowych napomnień, aby dzieci wykazały chęć do reformy. Im dłużej sprawa jest pozostawiona sama sobie – tym dłużej potrwa jej załatwienie.

Ale niezależnie od przyczyny, rodzice nigdy nie powinni być obojętni na problemy swoich dzieci!

Artykuł powstał na podstawie książki Bena Fuhrmana „Child Skills in Action”. Jak pomóc dzieciom przezwyciężyć problemy psychologiczne”, John Medina, „Brain Rules. Co ty i twoje dzieci powinniście wiedzieć o mózgu”, Andriej Kurpatow, „Szczęśliwe dziecko. Uniwersalne zasady „oraz materiały do pracy nauczycieli i praktyk pedagogicznych pracowników Domu Dziecka Solnyshko, RK domsolnyshko.kz/o-nas/o-detskom-dome/